უბრალოება

თქვენ გენატრებათ ლოჟა პარტერი, თქვენ გინდათ გახდეთ მილიარდელი, მე კი ვარჩევდი გზას უნაპიროს, ცოტა სიყვარულს და ერთ ღერ პაპოროსს.

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით…

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით… ისე მენატრები, სულსაც გაჩუქებდი… ღამის გათენებას, ერთად მოვასწრებდით…

ღამე ჩემი მესაიდუმლე!

მხოლოდ ღამემ იცის ჩემი იარები მე ხომ მხოლოდ მასთან ვტირივარ. ირგვლივ ვერვინ ხედავს ჩემს ცრემლს ან გოდებას მე და ღამე კი ერთნი ვართ.

ქაღალდის სახლი

ქაღალდის სახლი ავაშენე ზედ წერილებით ყოველ ფურცელზე ოცნებები იკითხებოდა. ქაღალდის სახლი ავაშენე ზედ ისტორიით, ყოველ ფურცელზე სიყვარული იკითხებოდა

ღამეა როცა სულ ყველას ძინავს

ღამეა როცა სულ ყველას ძინავს მე ხიდთან ვხდები პატარა გოგოს და მას ჰგონაი რომ მე ის მიყვარს მე მხოლოდ მისი თვალები მომწონს. ჩემი ტუჩები ეხება მისას და ის კრთის როგორც პატარა მე კი იმ ღამეს ვაჩუქე კოცნა რომელიც კუბოს კარამდე ატარა.. მოკვდა ისე რომ მან

შენ(ა.ც.)

შავბნელ გზის ბოლოს შუქი ჩანს მკვეთრი და მე ამ შუქის ნაპერწკალს ვერთვი. ეს შუქი შენ ხარ და ამ შუქს მე ვსვრი და მე შენს გარდა სხვას ტყვიას ვესვრი. ანათებ ცას და ანათებ მიწას, რომელსაც ჩემი გრძნობები იცავს. ჩვენ ვნახავთ პარიზს, ჩვენ ვნახავთ ნიცას და

ა.ც.

ამაყ და ამ საოცარ დღეს ნელი სვლით მსურს ზღვა ღელავდეს. არ მინდა, რომ დღეს შენს გარდა ჩემს წინ აქ ვინმე ელავდეს. ცრემლს ღიმილი მოჰყვება და ქარს კი მზის ფრთა სულ თან ახლავს. ის ლექსი მე რომ მებადა, ტკივილს ამ მიწაში ჩაფლავს. ისარს ვესვრი მე ჩემს თავს

მიყვარხარ!

თითქოს სამყარო მენგრევა თავზე ჩემი მაშველი კი არსად არ ჩანს მინდა რომ ვიყო ეხლა შენს მხარზე და ძილისათვის ვისმენდე ამბავს თითქოს შენ ჩემი წაიღე გული მე შენს გარეშე ჰაერიც არ ვარ

თოვს თოვს

თოვს,თოვს, ფიქრი მიაქვს დროს, სადღაც უმალ ქრება შორს. ფიქრები მიტეხს ღამეს, მაგრამ რა ვუყოთ თვალებს,

ცას ბურუსიანს

გათენდა დილა ვხედავ ცას ბურუსიანს, ვხედავ იქვე პატარა ხესთან , მჯდარ ლამაზ გოგოს ცისფერი თვალები , და მისი შემზარავი მზერა