დაუკმაყოფილებელი არსებობა

წვიმიან ქვაფენილს მიყვები და ცდილობ, არაფერზე იფიქრო, თუმცა განცდები მაინც ერთად იყრის თავს და სამკუთხედად შეკრული ქარბორბალასავით აწყდება ჯერ გონებას, შემდეგ კი - გულს.. რამდენიმე ნაბიჯში, ქუჩის კიდესთან ძალიან ნაცნობ და თანაც უკვე მივიწყებულ

მე, შენ და სხვისი განაჩენი

-ორსულობის ტესტი მინდა.. - არეულ განცდათა ენაზე მიმართავს , შემდეგ კი ორჯერ დაბალი ხმით ეუბნება - გამოყენების წესები ზუსტად დამიწერეთ, რა. -პირველკლასელმა ბავშვმაც კი იცის დღეს - სიცილს ვერ იკავებს აფთიაქარი. -წინაზეც მასე მითხრეს და აი, შედეგიც !

გიჟური ვალენტინობის საჩუქარი (სრულად)

-ვიცი, რომ სხვა რამ გინდოდა, მაგრამ ვერ შევწვდი-ოთახიდან გადის და მარტოს მტოვებს. ჰო,მე „აიფონ 6“ მინდოდა. დიმიტრის უნდა ეჩუქნა, მაგრამ დამშორდა. მხოლოდ ტელეფონის გამოც კი მინდა აქ იყოს-მაგრამ თავმოყვარეობას ვერ გადავაბიჯებ და ვერ დავურეკავ

სიბრძნე სევდისა, ტანჯვისა და სიხარულისა

არ გახსოვს, შენ ხომ ამაზე ყოველ სევდიან ღამეს ოცნებობ, როცა ცა ორპიროვნებას სტაცებს სამყაროს რომელიღაცა კიდიდან და გულიც უჩვეულოდ გიძგერს; ცა ხან სამოთხისებურ ბედნიერებას განიჭებს, სიხარული თვით ცხოვრებაა თავისი თითოეული წერტილ-განედითო, ხან კი

ორსულის დღიურები (სრულად)

ქართველი სტუდენტი გოგონას დღიურები, რომელსაც მენტალურ-მორალური ღირებულებები და „სულელი“ გული აქცევს ჩიხში; რა უნდა გააკეთოს ადამიანმა, როცა სიყვარულისთვის ბრძოლაც არ შეუძლია, მით უმეტეს, მაშინ როცა ამ გრძნობის გამო უკანასკნელი საყრდენი ეცლება და

ნამდვილი ღიმილიც მოვა

დადგება დრო და ნამდვილ ღიმილს ისწავლი, როცა ლოყები დაუფიქრებლად გააფრენს ტუჩებს ყურების მიმართულებით, როცა აღარ იფიქრებ რამდენი კბილის გამოჩენა მოგიხდება მეტად და უბრალოდ ბედნიერებისგან გაიღიმებ.

არავინ

და შენც ნელ-ნელა არავინ ხდები, მას ემსგავსები და ბოლოს, როცა სარკეში იხედები საკუთარი თვალების რწმენასაც კარგავ და „ნუთუ ეს ვარს“ გამომეტყველებით ჯოჯოხეთის ახალ წამებში გადადიხარ...

ყველაზე დიდი სიგიჟე (თავი 1)

ყველაფერი 2 წლის წინ დაიწყო, როცა ცხოვრებაში ახალი ფურცელი გადაშალა, ვნებათა სიმძაფრით გაჟღენთილი დაეწაფა ცხოვრების ახალ გამოწვევათ და იმედებით გაუღიმა დილას, დილას, რომელიც ჩვეულებრივი იყო და ვერავინ იფიქრებდა, რომ დარის მომდევნო 2 წლის თითოეული

რაც უფრო ახლოს ხარ...

რაც უფრო ახლოს ხარ, მეჩვენები შორს.. სათქმელი აღარაფერი დამრჩენია, მგონი, არც შენ, ნაძალადევი ღიმილიც აღარ შეგვიძლია, მაშინვე გვეყინება სახეზე.. რამდენი რამის თქმა მინდოდა, ალბათ შენც გინდოდა, მაგრამ რა მოხდა ?

მოლოდინი

წარმოიდგენს, რომ პატარა ვარდისფერ კედლებიან ოთახში მარტო არაა, მარტო არ წევს ვარდისფერი გადასაფარებლის ქვეშ და მის რბილ თოვლივით თეთრ სხეულს ოდნავ უხეში არსება ეხება, მის წვრილ ფეხებს ბალიშის უხეში „ჩიხოლივით“ გრილი ქალის შეხებასავით ედება ოდნავ