კორონა - კოშმარზე მეტი

იმდენად გადავერთვე დისტანციურ ცხოვრებაზე, გუშინ ონლაინ ვჭამე ბრაუნი.. განწყობა შეგვეცვალა, ფიქრები გაგვინაცრისფერდა... ცხოვრება თითქმის გაჩერებულია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენც უნდა გავჩერდეთ...

მარტოობა

გადის მთელი ცხოვრება, ჩვენ კი იმდენად ვართ ჩაბმული მარტოობასთან ბრძოლაში , ვერც კი ვამჩვენთ, როგორ გვიჭაღარავდება თმა, გვივლის სხეულში სისუსტე, გვტოვებს გარეგანი სილამაზე...

ეგოისტია ადამიანი

უპირობოდ არავის არაფერი გვაკავშირებს... ეგოისტია ადამიანი ..სხვისი სიყვარულითაც კი საკუთარ თავზე ზრუნავს... იდეებს პროცესად განვსაზღვრავთ, ერთმანეთს წიგნებივით ვანაწილებთ თაროებზე...

გვიყვარდეს...

საკმაო ხნის სიარულის შემდეგ ბრაზი ერთ ფიქრად იკვრება : just love yourself. მეღიმება, უცნაურ შვებას ვგრძნობ... როგორც იტყვიან, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს...

ყველაფერს ვყიდით

ყველაფერს ვყიდით ; ღიმილს, სიხარულს, დადებითად აღვსილ სიტყვებს და ძვირფას დროსაც კი... გვჯერა, რომ ოდესმე გაცილებით ლამაზი იქნება რეალობა ...

წარსულის გარეშე

გეცინება საკუთარ ძველ „მეზე“, რომელიც განუწყვეტლივ იმაზე დარდობდა, რას იფიქრებდა პეტრე, პავლე და მეზობელი მაყვალა.. დგები, უფრო სწორედ, მაღვიძარა ძალით გაგდებს საწოლიდან. ჭირივით გეზარება თბილი საწოლის მიტოვება, მაგრამ მაინც სიხარულით ხტები და

ღამის 3 საათია

-ზოგჯერ რაღაც პირველად ხდება - ეშმაკურად ვუყურებ და გონებაში კადრებს ვახვევინებ - ისე შენს ექს ცოლთან გეშინოდა ? -გეყოფა -თავს მკერდზე მადებინებს.

ადამიანი - ცხოველი

მერე სხვაში გაგცვალე, უფრო სწორედ ერთმანეთს ვუბიძგეთ სიშორისაკენ.... გული დამწყდა, არასწორი შეფასებებით დამიწყე დევნა, გაუჩერებელი დევნა და მოუსვენარი ღიმილი... არა, არ გესმოდა, ვერც გაიგებდი...

განქორწინებულის დღიური (დასასრული)

არაფერია იმაზე დიდებული, უყურებდე სხვის ღიმილს და მასში საკუთარს ხედავდე, ამჩნევდე სხვის ბედნიერებას და მასშიც საკუთარს პოულობდე.

დილის ფიქრები

ნეტავ, შემეძლოს საკუთარი ცხოვრება გადავახარისხო, ადამიანები სხვადასხვა თაროებზე განვათავსო, მაგრამ როგორ გამომივა, როცა საკუთარი ტანსაცმლისთვისაც ვერ მიმიჩენია თავისი ადგილი.