მოლოდინი და რეალობა

ასევე, გვიკითხავენ ზღაპრებს კონკიაზე , ფიფქიაზე... ვუყურებთ სასიყვარულო მელოდრამებს და ჩვენს გვჯერა , რომ ზღაპრულ რეალობაში აღმოვჩნდებით.

დაბურული ფერები

მენტალური პრობლემები....თითქოს ისევ უკან ბრუნდები. თითქოს არც არაფერი მომხდარა ....საკუთარი თავით უკმაყოფილება იმკვიდრებს შენში...

სევდიანი თაობა

ბოლოს, როცა ვააანალიზეთ, რომ გავიზარდეთ , უფრო სწორედ გარშემომყოფნი გვახსენებენ, რომ "გათხოვების დროა" ოჯახს ვქმნით არა სიყვარულით, არამედ იმ მიზნით, რომ მათ გარეშე ვიცხოვროთ...

ნარკოდამოკიდებული

სექსიც კი შემომთავაზა და ყოველ მეორე ღამეს, როცა მარტო იყო, მასთან ვრჩებოდი, დილას კი მისი ძმის მოსვლამდე სახლში გავრბოდი. სოფლიდან ჩამოსული გოგონა იყო და მისი ოჯახისთვის რაც ჩვენ შორის ხდებოდა, მიუღებელი იქნებოდა.

უშენოდ

დეკემბრის მზესავით უცაბედად გამოჩნდი და ამაზე მალე გაქრი.. ჩემი წარმოდგენები თბილისის თოვლთან ერთად გალღვა.. მეუბნებოდი, ყველაფერს მირჩევნიხარო და მეც მჯეროდა. მართალია, ზოგჯერ ეჭვი მეპარებოდა, მაგრამ მაინც პატარა ბავშვივით მიხაროდა.

უცნაური განცდა

-კარგი, რა . წყვილები გაცნობიდან ერთი კვირის მერეც კი ქორწინდებიან... - უკვე აღარ ესმის მამაკაცის სიტყვები, ფეხზე იცვამს და კარებისკენ მიდის....

მატარებლის ვაგონები

ცხოვრების თითქმის მეოთხედი სიყვარულზე წერაში გავატარე, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი არმოჩენა საკუთარი თავის შეყვარება ყოფილა...

უბრალოდ ბედნიერება

"ამდენ სწავლას , სჯობდა განყენებული ბედნიერება გესწავლა, ბედნიერება ყველას და ყველაფრის გარეშე, უბრალოდ ბედნიერება !"

ცხოვრებისეული ბონუსი

როგორც ვერ წარმოგიდგენიათ ცხოვრების აგება მხოლოდ ბონუსზე და ხელფასზე ხართ ორიენტირებული, როდესაც გონებაში ერთი თვის ხარჯები გიტრიალებთ, ასევე, არ უნდა აგებდეთ მთელ ბედნიერებას სხვა ადამიანებსა და მათთან ურთიერთობებზე...

რა იქნებოდა ცხოვრება შეგრძნებათა გარეშე ?

მივდივართ და ზურგზე აკიდებული ხურჯინში ვაგროვებთ თითოეულ განცდას, ემოციას, ფიქრს... ვაგროვებთ, ვაგროვებთ და ასე გრძელდება უკანასკნელ ნაბიჯამდე...