მარტოობის გასაღები

ლექსის მთავარი სათქმელი არის შინაგანი მარტოობის, სევდის და საკუთარი თავის ძიების პროცესი, სადაც ადამიანი გადის სევდიან განცდებს, ფიქრებთან ბრძოლას, მაგრამ საბოლოოდ პოულობს ძალას საკუთარ თავში.

მარტოობის გასაღები

ლექსი სევდის და მარტოობის ღრმა განცდებს ასახავს, სადაც ავტორი ებრძვის საკუთარ ტკივილებს და ეძებს სიმშვიდეს. მისი გული სავსეა სიბნელით, თუმცა, იმედის ნაპერწკალი მაინც ცოცხლობს. ავტორი მიხვდა, რომ მხოლოდ საკუთარ თავს შეუძლია შეუნარჩუნოს ნუგეში და

სევდიანი ზღვა

ტალღის შრიალი ამძაფრებს ტკივილს, ცრემლი ვარდივით ირევა მასში. ზღვას ვეკითხები, ნეტავ გამივლის? ეჰ, ბედნიერი ვიყავი მაშინ?

და როდესაც...

და როდესაც მთის ხეობას , ბობოქრობდა რიონი კაკლის ჩრდილში უდიერად , ლექსებს წერდა გალაკტიონი

ჭკნება ყვავილები

ჭკნება ყვავილები, ქარი რომ დაჰკრავს, ფურცლებს უშვებენ მიწისკენ ნელა, დრო არ იბრალებს, თუნდაც უყვარდეს, ის მაინც მიდის და არ ჩერდება.

რევერსი

ცხოვრებასა ხდება წამი, დაგვიდგება დრო და ჟამი, აირევა ცა და მიწა, ბალახს აღარ ფარავს ნამი,

"ჩრდილების მანიფესტი"

"ბნელში შობილს ვერ შთანთქავს სიბნელე, ვერც სინათლე დაიმორჩილებს – ის თავადაა ზღვარი მათ შორის."

ამბობენ

ამბობენ გამოიდარებს სიტყვას ჩაგიქსოვს ხელადა მაგრამ გრძნობას რა დააოკებს! მითხარ თუ შეძლებ მდუმარემ.

***

“ტკივილით დაღლილს განსაცდელი სიკვდილი დამრჩა”, დაისით ჩემს ტახტსს გადათელავს დროის ყორანი. რადგან სიყვარულს შესაფერი ტანჯვაღა დარჩა, რადგან ვერ იცავს გმობის ძალას სიტყვით მორანი.

***

მაგ შავ თვალებში ვიძირები, ჟამთასვლის ბოლოს, როცა ვიწამე სიყვარული და შენ არ მყავდი, მე უშენობა მოვიხადე თალხად, საჩემოდ, როცა დრო იყო შუაღამე შენთან შეხვედრის