მივდივარ

უკვე სათითაოდ დავწყვიტე შენს გულთან გაბმული სიმები. ჟანგბადით ავივსე ფილტვები, სუნთქვისთვის სულ აღარ მჭირდები.

მიამბე რამე

მიამბე რამე, იმ ძველიდან როგორც ზღაპარი. მთების ფერდობებს ნისლები და ცხვარი ჰფენია. ამ დილის ნისლში, მოწყენილი გიხმობ, წაწალი. მიამბე რამე, სანამ უფრო მომიწყენია.

მე და შენ

მე და შენ ჩემო ყორანო გვქონდა ლამაზი ზღაპარი და სახლიც გვქონდა ყორანო, დარდიც, ამ სახლის სადარი....

ყორანო

ისევ შენ მიმღერე ჩემო ყორანო, და კვლავ შენ მომიკალი გული. არ მინდა, არა მსურს სიმშვიდე და არც ზეცა მჭირდება ლურჯი.

სულელო გოგო

გინდა და გჯეროდეს ბედის. თუკი გსურს გჯეროდეს, ოღონდ, როდესაც უსიტყვოდ წავალ, ნუ იტირებ, სულელო გოგო.

არქტურუს

ხოდა არქტურუს, დღეს წვიმაა, და სულ მარტო ხარ. შენ აღარ ჩანხარ, აღარც მე ვარ შენი მძებნელი.... შენ ვარსკვლავი ხარ, მე უბრალოდ ადამიანი... არ გაიოცო, რომ შენს პირქუშ სევდას ვნებდები....

......

და იძულებით, თუმცა სუნთქვას ისევ ვისწავლი, რომ საკუთარ თავს ვაპატიო შენი დაკარგვა....

ინსომნია

შენ სუნთქავ ჰაერს, მე რომ ვებრძვი და თან გწყინდება... და ღამეები გრძელზე გრძელი ინსომნიებით

ამინდები

აღარ მოგიშვებ... და შენამდე მანძილებს გავზრდი....

სევდიან პოეტს

ახლა შენ უმზერ იმ ვარდის რტოებს, წინ გიდევს ჩემი ლექსთა კრებული. მიგონებ, როგორც უნაზეს პოეტს და ზიხარ მარტო, ჩაფიქრებული ტერენტი გრანელი