7 წლის შემდეგ! (დასასრული)

-გიღირდა ამ ყველაფრად? -არა ფანგანო.-ნია ძალიან მიყვარდა მთელი ბავშვობა.-მერე გამოჩნდი შენ და ყველაფერი აურიე.-ჩემს ორ საყვარელ ქალს შენ უყვარდი, მე კი ყოველთვის მეორე ხარისხოვანი ვიყავი.

სულის შიმშილი /16/

მიყვარხარ! - მოულოდნელად მისკენ შებრუნდა ტომაში და ყელზე მოხვია ხელები. - ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად მიყვარხარ და არაფერი ისე არ მანგრევს როგორც შენი ნერვიულობა და შფოთი. რაც გინდა მთხოვე და ყველაფერს შეგისრულებ მაგრამ ეს დღე ჩემთვის მნიშვნელოვანია,

ბიჭი ფანჯრიდან (16 თავი)

შეშლილივით შეგლიჯა სააბაზანოს კარი. ტატოს სარკე დაემსხვრია და სისხლით შეეღება სხეული მაგრამ მაინც არ ჩერდებოდა და გამეტებით ურტყამდა მუშტებს ყველაფერს რასაც ხედავდა. კატო ხელში ჩააფრინდა.- ნუ აკეთებ გეხვეწები...

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 1)

- რა ჯანდაბაა?- ჟანგბადის ბალონის დანახვაზე უცბად წამოიწია, მაგრამ ისე დაეხვა თაბრუ გატოკების საშუალებაც არ ჰქონდა. ისეთი დაღლილი იყო თეთრ კედლებს მოავლო თვალი და წამლების სუნი ყელში ამოაჯდა. ყოველთვოს უკვირდა ამ ბუნებით

7 წლის შემდეგ! (თავი 6)

-მე არა შენ დაივიწყე რომ ვარსებობ.-მე შენ ყველაზს მეტად მიყვარდი.-დღეს მართლა დამთავრდი ნუკა ჩემს ცხოვრებაში..-დემეტრესგან შვილი გყავს.მეორედ მომიგო ომი.-აი ის ანგელოზი ოთახში რომ წევს რას არ მივცემდი რომ ჩემი შვილი იყოს.

შეპყრობილი(4)

ტყეში არმოვჩნდი. რთული იყო სიბნელეში გზის გაკვლევა. ავნერვიულდი, დავიბენი და არ ვიცოდი რამექნა. ასე დაახლოებით ერთი საათი გავიდა. მციოდა და მეძინებოდა. ამდროს მანქანის შუქმა თვალი მომჭრა მეც მის სინათლეს გავყევი. ჩემდა საუბედუროდ

ზაფხულის დიდი სიყვარული (თავი4)

პალატამდე სანამ მივიდოდი თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლები წამოვმივიდა ამასობაში ნინოც მოვიდა და შემამაჩნია როგორ ვტიროდი მასაც დასიებული ქონდა თვალები ნინოს მოუყევი რომ მოვატყუე ანა დ მისთვის სიმართლე არ ეთქვა ცოტაიყოყმანა

Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(9)

უკვე ერთი კვირა გავიდა, რაც გავიგე რომ ლუკა ცოცხალია, იმედის ნაპერწკალი ისევ ჩამესახა იმ დილით როცა მან დამირეკა, მისი ხმის გაგონებაზე სიტყვებით ვერ აღვწერ რა დამემართა, როცა გონია შენი მეორე ნახევარი მკვადრია მაგრამ, მეორე წუთს მის ხმას გებულობ,

ადევნება(მე- 2 თავი)

ფიქრისგან გაბრუებული სულაც ვერ ვგრძნობდი ფეხებთან დაქცეული ცხელი ჩაის წვეთებს, და თვალმოუშორებლად გავყურებდი ეკრანს, სადაც გარდაცვლილი, თურმე მანიაკი იყო გამოსახული. გახსენებული უცნაური მწვანე თვალების გონებაში მოულოდნელად ხილვა, რომელიც არეული

ჩვენ არ ვმთავრდებით (სრულად)

ნაცარგორაში ვართ, ხაშურიდან თხუთმეტი კილომეტრის დაშორებით, ზღვის დონიდან შვიდას სამოც მეტრზე, ჩემი მშობლების სახლში, სადაც მთელი ჩემი შეგნებული ბავშვობა გავატარე. სადაც მიხაროდა, მწყინდა, მიყვარდა, ვბრაზდებოდი, ვცელქობდი, ვაბრაზებდი სხვებს,