სხვა რა გზაა?! (სრულად)

-მარადიული სულის სულთან კავშირი და, მათი თანახვედრაა ,თათო.. თანაზიარი გულით, თანასწორი გონებით და, ერთიანი-ხორცით.. სულამდე დადის მარადისობის ყველა კანონი და არა, იმ გრძნობაზე, ერთ სიტყვას რომ შეუძლია გააფერმკრთალოს და, დაამსხვრიოს ძვირფასი

ლეონიდები (სრულად)

ჭადრები მაისობდნენ ხილიანზე. მწვანეში ჩაფლულიყვნენ ერთმანეთში ნაწნავებივით გადაკლაკნილი ქუჩები. ყველა სახლის ფანჯარა თავის ამბავს ეჩურჩულებოდა ჩაფიქრებულ გამვლელებს, თავიანთ დარდებსა და ამბებში გახლართულებს.

სიკვდილის საჩუქარი (სრულად)

-დედას სულ სტკივა ელლა, ყოველ ახალ დღეს,ახლებურად.. დედის ტკივილი არ ნელდება და არ იცვლება. არც ხუნდება და, არც ცივდება. შვილმკვდარი დედის გულის ცემა ზუსტად იქ ჩერდება,სადაც დაკარგულის და, იქამდე არ ძგერს, სანამ ისიც მიწად არ იქცევა..

იასამნის თვე (სრულად)

მზის სხივები გადაევლო ადრეული გაზაფხულით შეყინულ ქალაქს, თუმცა დიდი ხანია უკვე იმ სახლის დიასახლისი, რომლის ფანჯრებშიც სინათლე ასე შეუპოვრად ცდილობდა შეჭრას, გათენებამდე ახელდა ათასი დარდით ფერგამოცლილ თვალებს.

მუზამ მიწყინა - ერკე მიდასი

მუზამ მიწყინა ლექსის წერისას გეკადრებაო? მსგავსი ტაეპი უნდა ილტვოდე აღმაფრენისას უძირო სიზმრის ქვაბში დაეშვა.

ცოდვის ქალაქი (სრულად)

ტყვიას შაითანი ასხამს და სახედაღრეცილი აწერს მასზე დამპალ სახელებს.. საჩვენო ლულა ჯერკიდევ მაშინ გამოჩარხა,ამ დამპალი ცხოვრების ფერხულში რო ჩავებით. წყნარად,მხართეძოზე წამოწოლილი მხოლოდ იმას ელოდება ჩვენგან,როდის შევუხვევთ ცოდვით სავსე ქალაქის ერთ

მესამე ნაპირი (სრულად)

თოფურიების სახლის ჭიშკარი უცნაურმა ხმამ შეარყია. სოფელში დაძრული ჭორების მიზეზი კარგა ხანია აღარ ყოფილან მათ მეზობლად მცხოვრები ბენდელიანები, თუმცა ახლა რაღაც ნამდვილად შეცვლილიყო. მთელს ქვეყანას გაუგია, როგორ გაუთავისუფლებიათ ბენდელიანი უტა ათ

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 16) დასასრული

და როდესაც თითქმის დევების ხელა გამხდარიყო მამა-შვილის დასაცავად მათ წინ გაიჭრა და ერთ ნახტომში მუშტის ძლიერი მოქნევით ქვის კაცუნას მის ფონზე სახის უმეტესი ნაწილი მოუნგრია. უზარმაზარმა არსებამ ყმაზე მოისვა ხელი, გაოგნებით გადმოხედა გოლიათს და ცალ

ცივი თვალები (მეცხრე თავი)

ერთმანეთის სხეულის ყოველი უჯრედი გვიყვარდა. ჩემში მყოფს ვაღმერთებდი. ალბათ სიცოცხლის განმავლობაში, პირველად, ფეხებზე მეკიდა ყველა მეზობელი, გამვლელი, გამგონი. სიგიჟემდე ვკიოდი. ყველა გრძნობას ვათავისუფლებდი. საკუთარ თავს უფლებას ვაძლევდი, ჩემივე

ერკე მიდასი - ქრისტე აღსდგა!

ქრისტე აღსდგა ბობოქარი წვიმა ტუჩებს ილოკავს ჭეშმარიტად! არ ვდრკებით და გულით ყველას გილოცავთ.