"მეორე დედამიწა"

უკვე გვარიანად შეღამებული იყო,თამაზისგან რომ გამოვედი და ჩაბნელებულ ქუჩას ცოტა არ იყოს და ფეხარევით გავუყევი..

***

ქალო,ნუ მიღიმი მაცდურად, ნუ აპობ, ბაგეს ღვინისფერს,

ნარკოდამოკიდებული

სექსიც კი შემომთავაზა და ყოველ მეორე ღამეს, როცა მარტო იყო, მასთან ვრჩებოდი, დილას კი მისი ძმის მოსვლამდე სახლში გავრბოდი. სოფლიდან ჩამოსული გოგონა იყო და მისი ოჯახისთვის რაც ჩვენ შორის ხდებოდა, მიუღებელი იქნებოდა.

მენთოლიანი ელი

ელის ყოველთვის ემღერებოდა. ყოველ შემთხვევაში - ასე ამბობდნენ. სინამდვილეში - ელისთვის რომ გეკითხათ, ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. და მერე, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა და ცრუმორწმუნე ელიმ ჩაიფიქრა სურვილი, ვიღაც გამოჩნდა, ვინც მიხვდა, რომ ელის ყოველთვის არ

"სარკე"

-ეს მომწონს, ძალიან!-აღტაცებით წამოიძახა და ცნობისმოყვარედ აისვეტა ჩემს წინ.დაჟინებული მზერა მომაპყრო და მუშტრის თვალით დამიწყო თვალიერება.

კოსმოსივრცე

- მე ოლი ვარ. - ხელი გავუწოდე. - გამიცანი. სასწაული პლანეტიდან ვარ - სული ვარსკვლავი. არ შეგეშინდეს. მე მხატვარი ვარ. ოთახში კოსმოსი მაქვს. დიდი სარკე, რომელიც ჩემს ლურჯ სფეროებს ირეკლავს, ზღვაა. დამიჯერე, ყველაფერს აქვს სული, იმ თვალებსაც კედლებზე

ჭაში ჩახედვით თავს ვერ დაინახავო. (სრულად)

"გაზაფხულს ამინდს არ უნდა ენდო კაცი. შეიძლება მოულოდნელად ისე დასცხოს ჭაც ყელამდე აივსოს და წყალიც აიმღვრეს. ამაზე ფიქრობს ივო, მაგრამ აი, საწოლიდან დაძვრას რატომღაც არ აპირებს; თან საკუთარ თავს საყვედურობს - აქაოდა, ერთი საქმე მავალია და იმასაც არ

სუფსის ნაპირებთან (სრულად)

თბილისი 30 ნოემბერი 20:05 საათი „-ოცდაცამეტი წლის სოფია ნაჭყებია გარდაცვლილი იპოვეს თავის ბინაში,სამართალდამცავები შემთხვევის ადგილზე უკვე ერთი საათია იმყოფებიან, ჩვენი ჟურნალისტი გვერთვება დანაშაულის ადგილიდან, მარიამ გისმენთ!-მისაღებ ოთახში

უშენოდ

დეკემბრის მზესავით უცაბედად გამოჩნდი და ამაზე მალე გაქრი.. ჩემი წარმოდგენები თბილისის თოვლთან ერთად გალღვა.. მეუბნებოდი, ყველაფერს მირჩევნიხარო და მეც მჯეროდა. მართალია, ზოგჯერ ეჭვი მეპარებოდა, მაგრამ მაინც პატარა ბავშვივით მიხაროდა.

"გოროხი"

ნეტა შემეძლოს ადგომა,უმისამართოდ დავიკარგებოდი..არც ხარჯი იქნებოდა გასაწევი,არც მოჩვენებითი გლოვა დასჭირდებოდათ.