გაუჩინარებული (თავი მეშვიდე)

ცარიელი საქანელა თავისით ქანაობდა. ბავშვს ვერ გაეგო, ქარი თუ არხევდა, მაშინ მას რატომ არ ეფერებოდა სახეზე ნიავის ცივი ამოსუნთქვა? ის სკვერი იყო... ზოგჯერ დაწყევლილი, ზოგჯერ დალოცვილი, მაგრამ ყოველთვის, როცა ამ საქანელას უახლოვდებოდა, გრძნობდა, როგორ

თეთრი დაავადება [სრულად]

ფერები არ იყიდება. არც მკვდრები ცოცხლდებიან. დაჭკნა ყვავილებიც. ქარია, ძვლებში ატანს სიცივე და აწვიმს დედამიწას ცრემლები - მისი.

მოსალოდნელი საფრთხე (თავი 15)

"...ეგეთები ხართ ყველა ბიჭი, თავში მხოლოდ სექსი გიტრიალებთ... არ მომეკარო, თორემ ვიკივლებ, ვიკივლეეეებ!“ - მე ახლა მხოლოდ ეს სიტყვები ჩამესმის და კვლავ ვფიქრობ, რომ ახლაც არავინ იცის, თუ როგორ მოქმედებს ყველაფერი ეს ჩემზე...

მოსალოდნელი საფრთხე (თავი 14)

-სიყვარულით ვარ მთვრალი ! - სიამაყით წარმოთქვამს მამაკაცი - შენს ყელს რომ ვუყურებ, გონება მეკარგება... სხვა გალაქტიკაში გავდივარ.... ხელოვნება ხარ ! -გადამრევ შენ !!! ჩემი მარშრუტკა მოდის, წავედი, მოკლედ, ხვალ გნახავ ალბათ. - ორი ნაბიჯით წინ

და იქნებ, მომდევნო შაბათს! [სრულად]

მომდევნო შაბათია, აღარც ლანდი ჩანს, მიდიხარ, სულ ქრები! ნუღარ მასრულებ, გამაგრძელე, ელ, ვიდრე მომდევნო შაბათი მოსულა. ისე ნუ იზამ, აღარც ერთი სიტყვა (ვერ) ვთქვა. და იქნებ, მომდევნო შაბათს!

ერკე მიდასი!!!! - არ შემიძლია!!!

არ შემიძლია ვიცხოვრო ისე, როგორც ცხოვრობენ, ნორმალურობა სისხლში უჯდებათ, სიგიჟეს გმობენ სიყვარულს სიტყვით ხოტბას ასხამენ, ქმედებით კლავენ არ შემიძლია ვიცხოვრო ისე, როგორც ცხოვრობენ.

მოსალოდნელი საფრთხე (თავი 13)

ახლა შორტებში გრძნობს ნაცნობ და თბილ ხელებს, რომლებსაც საოცრებათა მოხდენა შეუძლიათ.. აზრზე ვერ მოდის, სანამ გულის ცემა ზენიტს არ უახლოვდება.. შემდეგ კი ორგაზმი და ცრემლები ერთმანეთს თანხვდება...

მოსალოდნელი საფრთხე (თავი 12)

-ცოლად გამომყვები ? ბეჭედს მერე დავითრევ .. მიას პასუხად მხოლოდ ეღიმება და მამაკაცს ფეხზე აყენებს, ცოტა ხნის შემდეგ დაეჭვებით ეკითხება: -შენ ხომ არ გაგიჟდი ?

მოსალოდნელი საფრთხე (თავი 11)

-როგორ და ჩემთვის რომ ვინმეს ეთქვა არაქალიშვილს ცოლად მოიყვანო? ვეტყოდი არას და ახლა ვფიქრობ, ზვიადი იგივე ვარ, მაგრამ სხვანაირი ხედვა დამწყებია... -ეჰ, ახლა კი ბავშვიან ქალის „კის“ ლოდინშიც კი დიდი სიამოვნებით გალევ ცხოვრება - მია სიცილს იკავებს.

იყო გვიანი

გრძნობა-განცდებმა ისე წამლეკეს, სულ შევიშალე, გონმაც დამტოვა, თვალს რომ ვახილე, იყო გვიანი, მთელი სამყარო თითქოს მქოლავდა. საკუთარი თავის გამკვირვებოდა, სხვებზე რაღა ვთქვა, იყო გვიანი...