ჩანაცვლება [5]

-ჩემი გეშინია?!-უცნაურად გაეღიმა ლუკას და წინ გადმოხრილი იდაყვებით დაეყრდნო მუხლებს. -ჯანდაბა... -კარგი ძვირფასო,საშიში არაფერია...არ ვიკბინები.-თვალი, ამოუცნობი ემოციებით

რის გარეშეც ყველაფერი აზრს კარგავს

ორ კვირაში უკვე სამყაროს ვხედავდი შენს თვალებში, სადაც დატოტვილ ხეთა მსგავსად მოსჩანდა ჩვენი მომავალი.. მომავალი, რომლის წაკითხვასაც დიდ ხანს ვცდილობდი, ვცდილობდი და დღითიდღე საკუთარ თავში უცნობ მხარეებს ვპოულობდი.

ჩანაცვლება [4]

-მისი ქმარი, დღეს მე ვარ.რაც შეეხება ბატონ გიგაურს...ვერსად ვხედავ.ამიტომ გააკეთე ის რასაც გეუბნები და ბატონ ლუკას თუ პრეტენზიები ექნება,შეუძლია კონსულტაციები ჩემთან გაიაროს.-სავარძლიდან წამოდგა და ლურჯი საქაღალდე აიღო.-მე სახლში მივდივარ,დროა ჩემი

ჩანაცვლება [3]

-პერანგზე,ტუჩსაცხის კვალს თუ არ დამიტოვებ დიდად დამავალებ.-ქალის სახეზე გაეცინა გიგაურს. - რატომ,ეჭვიანი ცოლი გყავს?-გამომწვევად გაიცინა ქალმა. -არა,ეს პერანგი მიყვარს.

ძლიერ სიხარულს ძლიერი მწუხარებაც მოსდევს

ასე ხდება ხოლმე... ძლიერ სიხარულს ძლიერი მწუხარებაც მოსდევს.. შემდეგ კი ძლიერ მწუხარებას ძლიერი სიხარულიც... -მესმის ! მესმის ! მაგრამ სადამდე ! -გული კიდეებს ასკდება. -არ ვიცი ! -გონება ეჭვობს..

კლარა ვოთერსი (1)

ქალაქში ყველაფერი გაცილებით ადვილი მეჩვენებოდა. ისეთი გრძნობა მეუფლებოდა, თითქოს წარსულში მომხდარი მრავალი უსიამოვნება ვიღაც სხვას, წინა ცხოვრებაში დაბადებულს დავადე მხრებზე ვალად და მოგონებები ვეღარასდროს შეძლებდნენ აწმყოში ხელების ფათურს.

ჩანაცვლება [2]

-ასე მიდიხარ?-წარბები შეეკრა ქალბატონ ნინას და გაოცებული უყურებდა ქმარს. "შენი დედაც"-გონებაში გემრიელად შეუკურთხა ლუკამ და ღრმად ჩაისუნთქა შემდეგ კი ფართო ღიმილით შეტრიალდა ქალისკენ. -დროებით საყვარელო.-მისკენ დაიხარა და სურნელოვან თმაზე ფრთხილად

ჩანაცვლება [1]

-შენი დედაც...-ყრუდ ამოილაპარაკა მამაკაცმა და ხელსაბან ნიჟარაზე დაყრდნობილმა საკუთარი გამოსახულება დაკვირვებით შეათვალიერა სარკეში.ოდნავ ჩაცვენილი ყვრიმალები,დაბალი წვერი,გამოკვეთილი ყბის ძვლები და მუქი შავი თვალები,რომლის მიღმაც ის ცისფერები

გეგმა "ბ" (სრულად)

ოსტატურად მართავდა და სახიდან ღიმილს არ ან ვერ იშორებდა.ეს იყო ირაკლი ბუაჩიძე, ნეკას სრული ბედნიერება... "სრული ბედნიერება არ არის შფოთიან ცხოვრებაში.სრული ბედნიერება მშვიდია,როგორც ზღვა ზაფხულის სიწყნარეში._ალექსანდრ გერცენი"

აბლაბუდა (მეთერთმეტე თავი)

საუბარი თიკოს მესიჯმა შეგვაწყვეტინა. მუდამ გაპრანჭულს, რატომღაც სწორედ ახლა დავიწყნოდა მაკიაჟის გაკეთება. ქერა თმა უდიერად დაეხვია კისერთან კოსოდ, მაგრამ აშკარად არ ადარდებდა. ჯინსებსა და კედებში სპორტულად გამოწყობილი თითებს იმტვრევდა, დაბნეული