Per te! (სრულად)

იტალიაში რამდენიმეწლიანი ცხოვრების შემდეგ საქართველოში ჩამოსული გოგონა შემთხვევით შეხვდება მშობლების მეგობრების შვილს, რომელიც გარეგნულად რადიკალური ცვლილების გამო, ვერ იცნობს და ერთი ღამის გასატარებლად მის გაცნობას მოინდომებს.

არეულობა "თავი 1"

-ძალიან ლამაზი ხარ-ხელის მოსაწერად მისულებს გავიგონე როგორ უჩურჩულა ნაპირელმა თინანოს, რაზეც ეს უკანასკნელი დარწმუნებული ვარ აწითლდა, უბრალოდ მაკიაჟი ფარავდა. თინანოს თეთრი ლამაზი მოკლე კაბა ეცვა, ამავე ფერის მაღალქუსლიანებთან ერთად, არჩილი უბრალოდ

ჯანდაბა თქვენს თავს! (2)

- კარგი. ჯერ არ დაბერებულხარ - ნელა მივიწიე და ტუჩებში ვაკოცე. თან მანამდე, თვითონ ვერ მიხვდა, რას ვუპირებდი და გაოგნებული აყუდებულიყო კედელზე. მერე გაეცინა. მეც გამეცინა. მომენტის გასახანგრძლივებლადაც გამოსწია სახე ჩემსკენ. ერთხელ კიდევ ვკოცნავეთ

უაზროდ

თენდება, მერე ისევ ღამდება, მერე თენდება... თენდება და ასე გადის დრო, დრო დღიდან დღემდე, კვირიდან- კვირამდე, თვიდან -თვემდე... დღე აღარ მიყვარს, რადგან სულ რაღაცას ველი და იმდენად პრაგრამტულ რამეებს, ლამის საკუთარი თავი შემზიზღდეს..

ჯანდაბა თქვენს თავს! +18 (1)

ისტორიის მთავარი პერსონაჟი ახალგაზრდა მსახიობი უნაა. რამდენიმე მნიშვნელოვანი თვისება ახასიათებს: გულზე დიდად არ ეხატება ადამიანები, ჩაკეტილია და სხვების განადგურების სურვილითაა მოცული. უნას გარშემო, ბევრი საინტერესო რამე ხდება. მაგალითად, მისი

განქორწინებულის დღიური (თავი 7)

მიუხედავად იმისა, რომ მას მერე არაერთ ქალთან ვიყავი, ჩემი მეუღლე, ჩემი ბაბი, ყოველთვის ერთადერთად რჩება. -და ეს არაფერს ნიშნავს ? -ეს ცოტა ბავშვური კითხვაა - ეცინება დანიელს.

ბალერინა(სრულად)

ქუჩაში მივდიოდი ნაცნობმა სურნელმა ცხვირის ნესტოები რომ ამიწვა. კედელს ინსტიქტურად მივეყრდენი და თვალები ძლიერად დავაჭირე ერთმანეთს. „ოღონდ ეს არა..ოღონ შენ არა!“

თქვენო აღმატებულებავ +18 (სრულად)

ხელის ნელი მოძრაობით თხელი მანტო სხეულიდან ჩავისრიალე. თეთრი, გამჭვირვალე მაქმანებით გაწყობილმა პენუარმა გამოანათა სანთლის შუქის პარალელურად. - ღმერთო. იცი, მეტყველების უნარს ვკარგავ - ლოყიდან დაიწყო და მკერდის მიმართულებით ნელა ჩამომისრიალა თითები.

განქარებული "ჩვენ"

„დავბრუნდი და მიმიღე შეცვლილი“ - მთხოვ, როგორც უძღები შვილი მამას. ჩემი პასუხი კი მხოლოდ ერთია -„ ა რ ა“. „ჩათვალე, ცხოვრებამ დამიწერა დიდი არა და სიმშვიდე საბოლოოდ დამაკარგინა“

გასეირნება გვიან ღამით

ღამით სეირნობა ყმაწვილობაში შემიყვარდა, მაგრამ ხანდახან ვპოულობ მიზეზს, რომ დაუსრულებლად ვისეირნო. ივო მეტრეველსაც ასე ემართება.