"ჯვარი"

-როგორც საურმედ დატოვებული გზა,ისე მოჩანს ბილიკები საფლავებს შორის. ნეტავ,ჩემი ურემი როდის გაივლის რწევა-რწევით,ამ გზაზე..

"ზიგარა"

-გამწყვიტა წელში ამ ოხერმა,უჰ,- სიმწრით წამოიძახა ზიგარმა. -ცოტაც გაუძელ,ზიგარ,ცოტაც,-ვეცადე სიტყვით მაინც დავხმარებოდი,სხვა მეტი არაფერი შემეძლო.

"თალასა"

ზღვის სანაპიროზე ვიჯექი და ვუყურებდი ნარინჯისფერ მზეს,რომელიც ნელ-ნელა ეპარებოდა ზღვას და ურცხვად აპირებდა მის მკლავებში ჩაძინებას. მონუსხული შევყურებდი სამყაროს სასწაულს.

სევდიანი თაობა

ბოლოს, როცა ვააანალიზეთ, რომ გავიზარდეთ , უფრო სწორედ გარშემომყოფნი გვახსენებენ, რომ "გათხოვების დროა" ოჯახს ვქმნით არა სიყვარულით, არამედ იმ მიზნით, რომ მათ გარეშე ვიცხოვროთ...

"ხუთი ბოქლომი" (სრულად)

-ჯერ ბოლომდე არ გასაღებულა!-შეუსწორა რიტამ. მართალიც იყო, არ იცოდნენ,რომ ზუსტად იმ დღეს, ჯერ არ დაწყებულ რომანს თავშივე მოვკვეთე ფეხები.

უხსოვართა ტყე (4)

ამდენი წლის შემდეგ, პირველად ვნახე მისი სიცილი. გეგონება, წარსულში დავრუნდი. იქ, სადაც გავრბოდი და მომდევდნენ. ვიმალებოდი და მეძებდნენ. ვტიროდი და მაწყნარებდნენ. ვიცინოდი და უხაროდათ. დავბრუნდი სამყაროში, სადაც სულ ერთი არ ვიყავი.

უხსოვართა ტყე (მესამე თავი)

- თუ მოვკვდი, თქვენ დამმარხეთ - ვუთხარი მოულოდნელად. აქამდე, აზრადაც არ მომსვლია მგსგავსი რამ, მაგრამ ისეთი მშვენიერი იყო ილია, მომინდა, მას დავემარხე. ალბათ იფიქრებდა, გაგიჟდაო. ვინ ვიყავი მისთვის? არავინ. - არ მოკვდებით - წარბები შეჭმუხნა - თუ კი

"მეფე"

-გუ-გუ, გუ-გუ,-ჩემმა მბრძანებელმა პატარა სარკმელში ორჯერ გამაყოფინა თავი.მობეზრებული ხმით შევასრულე დავალება და სწრაფად შევხტი შიგნით.

უხსოვართა ტყე (მეორე თავი)

როგორ მინდოდა, მეკოცნა მისთვის. კაცისთვის, რომელიც სულ სამჯერ მყავდა ნანახი. ვერ ვიყავი ისეთი გაბედული, ხალხი რომ მთვლიდა. ნეტავ მეკოცნა. ღამით, თავზე ვარსკვლავები დაგვნათოდნენ სასაფლაოებით გარშემორტმყმულ ორ ცოცხალ სულს. ტყის ნიავს ვგრძნობდით.

"ლიფტი" (სრულად)

როდესაც ბაჩომ დამირეკა,ჩვენი სამშენებლო კომპანია იმ ტერიტორიაზე იწყებს კორპუსის მშენებლობას,რომელზეც დიდი ხანია ოცნებობო,სიხარულის ტაში შემოვკარი.