"მეორე დედამიწა"

უკვე გვარიანად შეღამებული იყო,თამაზისგან რომ გამოვედი და ჩაბნელებულ ქუჩას ცოტა არ იყოს და ფეხარევით გავუყევი..

***

ქალო,ნუ მიღიმი მაცდურად, ნუ აპობ, ბაგეს ღვინისფერს,

"სარკე"

-ეს მომწონს, ძალიან!-აღტაცებით წამოიძახა და ცნობისმოყვარედ აისვეტა ჩემს წინ.დაჟინებული მზერა მომაპყრო და მუშტრის თვალით დამიწყო თვალიერება.

"გოროხი"

ნეტა შემეძლოს ადგომა,უმისამართოდ დავიკარგებოდი..არც ხარჯი იქნებოდა გასაწევი,არც მოჩვენებითი გლოვა დასჭირდებოდათ.

"ბუზი"

გული სიხარულით შემიხტა. სასწრაფოდ დავემშვიდობე იბუს და მეცხრე სართულისკენ გავწიე.ჩემდა სამწუხაროდ კარ-ფანჯარა დაკეტილი დამხვდა. საიდან აღარ ვუტრიალე,ვერსად ვიპოვნე შესაძვრენი.

აპრილის ანგელოზები

- დღეს შვილებს მომიკლავენ,-ხანშიშესული ქალი მომიახლოვდა. სახეზე დავაკვირდი. ტუჩები გაცრეცოდა, მისი თვალები კი სადღაც,

" უსათაურო"

-იყიდეთ რა ,ერთი კალამი მაინც,-ჩემს წინ ასე თოთხმეტიოდე წლის გოგონა აიტუზა და ფერადი საწერი კალმების კონა გამოიშვირა ჩემსკენ.

"მისია"

მიკვირდა,რად უნდოდა მცენარეებს ლაპარაკი. დავინახავდი,თუ არა შუშიკას სარწყავით ხელში,შორიახლოს დავდგებოდი და თვალ-ყურს ვადევნებდი..

"მიწისქვეშა ნავი"

ხის კუნძზე ჩამომჯდარ პეტრეს მზერა ცისკენ მიემართა და ღრუბლებში მოლიცლიცე მთვარეს მკრთალი ღიმილით შეჰყურებდა.

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.