მოგონებიდან

ადამიანები მოგონებებით აგრძელებენ ცხოვრებას, საყვარელ ადამიანებს მათ გონებაში წარმოიდგენენ და საკუთარ თავებს იმედს აძლევენ, რომ ისევ დაბრუნდებიან. ნეტავ მართლაც შეეძლოთ დაბრუნება, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველთვის ჩვენ გვერდით არიან, როგორც

დაკარგული ოცნების სევდა

"აღარც საკურას მეწამული ფურცლები და აღარც წარსულის მელოდია".

უადრესატოდ დარჩენილი წერილები

ძველ ფრანგულ სახლში ახალგაზრდა ქალი, პიანინოსთან შემთვევით აღმოაჩენს ძმის ძველ და გადაჭმუჭყნილ წერილებს, რომლებშიც დაკარგული სიყვარულის სევდა და წარსულის ტკივილი გადმოცემული.

საიდან მოვდივარ, როცა არ მახსოვს?

არ ვიცოდი, ვის სახელს ვატარებდი, მაგრამ ვიცოდი — ისიც უკვე არ იყო ჩემი. უბრალოდ ასე მეძახდნენ, ვისაც ვუყვარდი, მანამდე, სანამ საკუთარი თავი დავივიწყე. ახლა მხოლოდ ნომერი მაქვს: AX-12 — არქიტექტორი. მეოთხე თაობის მოდული.

ქალი ფანჯარაში

გარეთ წვიმს. ცა ზუსტად ისეთი მოღრუბლულია, როგორიც ახალგაზრდა ქალი, რომელიც დახურული ფანჯრიდან იყურება. ის ისეთი მარტოსულია, ალბათ ცაც მისი თანაგრძნობით ატირდა.

ჩემი აზრი

შეცდომებს ყველა ვუშვებთ. მთავარია, ამ შეცდომების შემხედვარეებმა, სწორად მოქმედება ვისწავლოთ.

წითელი

დღეს პირველი პაემანი მქონდა. ან იქნებ, პირველი მას შემდეგ, რაც შენგან, წავედი.

ბროლი (სრულიად)

მე არ ვიცი, როგორ უნდა შემზიზღდეს ადამიანი რომელიც ერთ დროს მიყვარდა. იმას რომ თვალად სინათლე ჩაუქვრებოდა მეც ერთიანად ვქრებოდი.

მე,ბედნიერი და უბედური

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ

არასწორი ოცნებები

ჩემი ცოლი ლამაზი ქალია. დიდი უძირო და სევდიანი, მწვანე თვალებით. როცა თვალებში ვუყურებ სხვას ვეღარაფერს ვამჩნევ. ჩემი ცოლი დღესაც ისეთივე აღფრთოვანებას იწვევს ჩემში, როგორსაც მაშინ, როცა ის პირველად დავინახე. მაგრამ დღეს მის თვალებს სულ უფრო