სუნთქვა-მდე

დილით, შეგიძლია გაიღვიძო. გახვიდე სახლიდან დასიებული სახით. გაატარო დღე საქმეში და დღის ბოლოს გადაწყვიტო, რომ არ გსურს უკან დაბრუნდე. თამამად!

სიტყვების მხატვარი

მეწამულისფერ დარბაზში ფიქრებში დუნედ ჩაფლული,მწოლიარე მყუდროება კარის ჭრაჭუნმა და ქალის ფეხსაცმლის ხმამ დაარღვია. -რით დავიმსახურე თქვენი სტუმრობა ანაბელ..

გავუფერულდი, Ძვირფასო

ᲨენᲗვის ზედმეტად უბრალო გავხდი. იმდენად, რომ... Ჩემი დაკარგვის ᲨიᲨი სრულიად გაქრა Შენს ხედვაᲨი. მტკივა Ძვირფასო,

ჩემი დღიურიდან

არ ვიცი რ მჭირს .... თითქოს რაღაც ან ვიღაც მაკლია...???? ისიც კი არ ვიცი შეყვარებული ვარ თუ არა????

სიჩუმე

ზიხარ სასტუმრო ოთახში დივანზე,შენთვის მშვიდად,აუღელვებლად, სიგარეტის კვამლს თვალს აყოლებ,ფანჯრიდან გასცქერი არემარეს წვიმის წვეთები ფანჯრებს ცრემლებად ეფინება,თითქოს დედაბუნებაც განიცდის ამ უჩვეულო სიჩუმეს ჩემში.

ყველაზე ულმობელი (სრულად)

ცოცხალი დატოვე - მხოლოდ წამიერი კადრი. იმის იქით და აქეთ არაფერი აღარ არის. წეღანაც გითხარი: შევიცვალეთ და დროის ბევრ კადრში ვართ. სიცოცხლე ეს არის. სულ ერთია. არ დამეთანხმები.

პატარა ადამიანების პატარა გრძნობები

რაღაც მაწუხებს რაღაც მიჭერს,მე კი რატომღაც სულ ფეხსაცმელი მახსენდება.არა საცვლებია აშკარად,გასაგებია.... აუცილებლად გასარკვევია... თავად მოკეტავ თუ მე დაგეხმარო?! ვიცი შენც გიჭერს,აჰაა ახლა მიხვდი რომ დაბეჩავდი სიმდიდრის,რის მოლოდინში. .

მე სხვანაირი ვარ...

და ბოლოს, როცა მე შენ საკუთარი თავისთვის არ მემეტები, როგორ გგონია, ეს სიყვარული არ არის?!

მე შენზე ვწერ

მე შენზე ვწერ... შენ მაჩუმებ როცა დაწერილს გიკითხავ. მე შენსკენ ყოველი ნაბიჯის გადმოდგმისას, შენ ორი ნაბიჯით უკან იხევ. მე შენს წინ ვდგავარ, ბავშვივით სახეს ვხრი და გელოდები როდის გამომიწვდი ხელს.. შენ - ზურგს მაქცევ.

წაუშლელი სიტყვები, ნარცისები და რქა

აი, ისევ მოვუბრუნდი ამ ნაწერს. არ მომწონს, მაგრამ წასაშლელად მენანება. მე საერთოდ არაფერს ვშლი. სიყვარულიც არ იშლება ფანქრით მიჯღაბილი ნაწერივით. ფურცელი ვარ, სუფთა და ცარიელი, და ზედ მეწერება უპასუხო სიყვარულის მხოლოდ ეპილოგი.