დილის ფიქრები

ნეტავ, შემეძლოს საკუთარი ცხოვრება გადავახარისხო, ადამიანები სხვადასხვა თაროებზე განვათავსო, მაგრამ როგორ გამომივა, როცა საკუთარი ტანსაცმლისთვისაც ვერ მიმიჩენია თავისი ადგილი.

ტკივილების გალაქტიკა

"იმდენჯერ მატკინეთ, ტკივილები ვარსკვლავებად რომ შემეგროვებინა საკუთარი ცა მექნებოდა."

რაში ხედავ ვარსკვლავებს?

ჩემი მეგობარი გამოუსწორებელი რეალისტია. ის მიმტკიცებს, რომ მაგია არ არსებობს, რომ ვარსკვლავი უბრალოდ ცეცხლმოდებული, უშველებელი ბურთულაა, რომელიც რამდენიმე მილიონი სინათლის წელიწადითაა ჩვენგან დაშორებული. მისთვის არ არსებობს ცისარტყელის დანახვისას

ამ წუთას დილა რომ იყოს

მცდელობა, შეიცვალო, გამოხატო, იგრძნო, აგრძნობინო. მუდმივი ტრიალი წრის გარშემო დასახული ფინიშის ხაზის გადაკვეთის გარეშე. >>ეს უაზრო სიტყვათა გროვა უაზრო ემოციებით გამოწვეული უაზრო ბრაზის შედეგია, თუმცა ესეც ემოციაა, მახინჯი, უნაყოფო, მაგრამ

გრძნობს თამაშის პერსონაჟი რას?

Game Over ისმის წყნარი,ოდნავ ბოხი ხმა,ხმა რომელიც ციფრული სამყაროს სცენის სიბნელით გაჟღენთვას მოასწავებს,მანამ სამან გრაფიკული ქალაქი სიბნელით დაიფარება,ალისფერ ცაზე კვლავ ისახება სიტყვები revO emaG მის გვერდი რკალი რომელიც ისრით მთავრდება და

რა ჰქვია ამ გრძნობას?

რასაც დავწერ,არის სრულიად რეალური ისტორია,ლექსებით თუ უბრალოდ ფრაზებით გადმოცემული ტკივილი.

სხვანაირები

თვალწინ დამიდგა ის მომენტი. მინდოდა ყველაფერი ისევ ისე ყოფილიყო. მე და ის. ის და მე. ჩვენ და ზაფხულის ღამეები.

ოჯახი

მიუხედავად იმისა რომ მამაჩემი კაიბიჭი იყო, პაპაჩემი კი ქურდი და ოჯახში ხშირად ისმის სიტყვა “ქურდულია”, მაინც ვთვლი რომ ჩემი ოჯახი ყველანაირად განვითარებულია.

მეეზოვე (ბანალურად)

ყოველთვის მინდოდა მეეზოვეს თავში ჩამეხედა. ჩემებური მეეზოვეს თვალით დანახვა. მისი ფანტაზია უკიდეგანო უნდა იყოს, მისი გამოჩენის არეალი, თითქოს ჰორიზონტი და ფუნჯებია. მეეზოვეს აზრები მუდამ ფერადი მიმაჩნია, მუდამ მწვანე და ყვითელი.

არაადამიანი

ტროტუარის კიდეზე ვიდექი. მაშინ, როცა მხოლოდ ერთი ნაბიჯი მაშორებდა მთავარ მიზნამდე, თავში დიდი ქარბორბალა დამიტრიალდა, ყველაფერი აურია. გონზე ვერ მოვედი. უცებ აზროვნების უნარი დავკარგე, მაგრამ ის, ვინც ამ გადაწყვეტილებას იღებს, აზროვნების კი არა