მონატრება

ინტროსპექციის პალატებში, სადაც რეალობის მყიფე კონსტრუქციები კრახის საზღვრად იყო მიჩნეული, მანიპულირებდა აღქმებით და ამახინჯებდა მოგონებებს გათვლილი სიზუსტით. ჩურჩულებდა სიცრუეს. მისი შხამიანი სიტყვები ცნობიერების ნაყოფიერებაში ეჭვისა და

თამაში

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი გზები ჯერ კიდევ არ არის გადაკვეთილი, მე ვგრძნობ შენს ყოფას ყოველ ლექსში, სტროფში, ყოველ საგულდაგულოდ შერჩეულ სიტყვაში. ცხოვრების სიმფონიაში შენ ხარ კრესჩენდო, კულმინაცია, რომელიც სუნთქვაშეკრულს მტოვებს.

365 ვარდი!

-ვარდი ამოსულა წითელი ვარდები! -ნახე ნახე თეთრი ვარდები! ბუჩქებთან ახლოს! -მოგეწონათ?-ამბობს ბაბუა თავისი ლამაზი ულვაშის ქვეშიდან . -ბაბუა...

ცა მიწის ქვეშ

ზამთრის სუსხიანი დღეა,მატარებელი სწრაფი სვლით მიდის ლონდონისკენ.

კომპლექსი

პირველად რომ საკუთარი თავის უკმარისობა ვიგრძენი, ძალიან პატარა ვიყავი. ერთ დღეს სარკეში ჩავიხედე, ალბათ 13-14 წლის ვიქნებოდი და საკუთარმა ანარეკლმა გამაშეშა.

წყლის წვეთები საგიჟეთში

„მინდა მჯეროდეს,რომ ის ისევ არსებობს,მე მხოლოდ ამას ვცდილობ“.

ოცნების დუელი

ყოველთვის ყველაფერი იცვლება და მარადიული არასოდეს არაფერი არაა, ყოველთვის როცა ცუდად ვარ მარტო ვრჩები, მთელი ცხოვრება დღეებისგან შედგება, ეს დღეები კი მუდამ ერთმანეთს გავს და რა გამოდის, რომ ცხოვრება მონოტონურ რეჟიმში მიდის, ეს კი საშინელება და

ბებოს და პაპას წერილი

ბებო და პაპა როგორ ხართ მომენატრეთ მომენატრა თქვენი ხუმრობები თქვენი ამოვლებული ჩურჩხელები უკვე უთქვენობას ვეღარ ვუძლებ, მინდა მალე ჩამოვიდე და თქვენთან ვიყო. პაპა ისევ ისეთი ხუმარაა როგორიც ადრე ? მალე ჩამოვალ თქვენთან და ერთად ამოვლოთ ჩურჩხელა

ტყუპი

ოპტიკური ილუზიებიდან ნეტავ თუ გამოვაღწიეთ, გახსოვს ერთდროულად რომ გვაწუხებდა შიმშილი? ახლა რაღაც სხვა გვშია, რაღაც სხვა, უნაპირო...მე ღმერთობაში გადავეშვი, რეი ზღვაზეა და არ მგონია უკან დაბრუნდეს

"ადამიანები"

დრო გადის... ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი იცვლება. გაგიგიათ? "ცხოვრება ერთ წერტილში ვერ გაჩერდება"-ამ ფრაზას სასტიკად არ ვეთანხმები. და მაინც სადამდე მიდის ცხოვრების სისასტიკე? თუმცა აზრი არ აქვს, მაინც გიწევს ბრძოლა, ცხოვრებას არ აინტერესებს რომ