ჩვენ შევძლებთ ამას

დღევანდელი რეალობით თუ ვიმსჯელებთ:ძალადობა,ჩაგვრა და დამცირება გადაჭარბებული დოზით არსებობს.მე მჯერა და მწამს რომ ახალი თაობა გაითქვამს სახელს თავისი ქმედებებით,რომელიც თითოეულ ადამიანს სახეზე სიხარულისა და ბედნიერების ღიმილს მოჰფენს. ჩვენ

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.მეორე ნაწილი თავი 8.

-ჩემს გულსაც უყვარხარ ივლიტა ისე როგორც უყვარდი ილიას და იხრჩობა ჩემი გული მის გარეშე,სუნთქვა უჭირს,მაგრამ უნდა გაუძლოს ტკივილს და ამას ერთად გადავიტანთ.მე არ ვაპირებ დაგკარგო,ჩვენ ერთმანეთის ნაწილი ვართ და ვერ დავიშლებით.გულში ჩაიკრა იაგომ ივეტა და

დანაღმული ( მეხუთე ნაწილი )

გაბრაზებული იყო ჩემზე. ამას მაშინვე მივხვდი,სხეულის წნევა თვალებში რომ მოებრჯინა ჩემს შემხედვარეს .ელექტრონული ველივით მსუსხავდა მისი გულგრილი გამოხედვა,თავად კი ხმის იოგებიც არ შესტკოებია ზედმეტად,როცა მკითხა, ლიფთით მგზავრობა ხომ არ გადავიფიქრე.

ხევსურეთი XV

-გამარჯობა.თქვენს სახელზე ამანათია-რა ამანათი? - გაუკვირდა ელენეს-აი აქაა - გაუწოდა კურიერმა - ამას ხელი მოაწერეთ-მადლობა და ნახვამდის - გაისტუმრა კურიერი და ოთახში დაბრუნდასაინტერესოა რა უნა იყოსო,

ლამაზი ანგელოზი

ერთ მზიან დღეს როდესაც უნივერსიტედიდან სახლში ვბრუნდებოდი სახლში შესულს დედას მეგობარი ქალი ნანა დამხვდა.საერთოდ ის მარტო მოდიოდა ახლა კი ვიღაც ბიჭიც ახლდა სულ მაღიზიანებდა იმ ქალის დანახვა მუდამ ჩემს გათხოვებაზე იწყებდა ლაპარაკს, მაგრამ მე

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს...

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს და მის მერე ეს სევდა არ მასვენებს თვალები შენს გამოჩენას ელიან მთვარე და ცა ისევ შენზე მღერიან...

ანგელოზიაო ალბათ ამას იტყვით

სული ობოლიო,გული გატეხილი, გრძნობები შეცვლილი და ემოციები გამოცვლილი, თვალები სულის სარკე ტუჩები ვარდისფერი მიუწვდომელი და თნაც გამომწვევი ვარდის სიელფერე მისთვის ბოძებული

ჩემი დაგარქვი და ამას ვერ შეცვლი პატარავ!(თავი 1)

ჩემს ოთახში ავედი და დავიწყე ფიქრი, რა კარგი დღე იყო. უცებ ალექსანდრე და მისი თვალები გამახსენდა. კიმაგრამ ასე რატო მიყურებდა, თავი გავაქნიე. რა მნიშვნელობა აქ?. ამ ფიქრებში ჩამეძინა.

ვერც ამას მოვერიე...

მე არ ვარ იდეალური. ისევე როგორ შენ ან ის ქალი, ქუჩის ბოლოს გაზეთებს, რომ ყიდის... მე არავინ ვარ. ისევე როგორც შენ და საერთოდ აქ არსებული ყველა სულიერი.... და მაინც... სარკის წინ მომზირალი, საკუთარი ანარეკლის შემყურე, თავს ზიზღით გვერდით ვწევ და

არ ვიცი რა ქვია ამას!!!

სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, ან რა უნდა იყოს ს სიცოცხლეზე უარესი, ახლა ვფიქრობ რა დავწერო და არაფერი მაგონდება, განა იმიტომ რომ არ ვიცი რაზე უნდა დავწერო, არამედ მიტომ რომ არ მინდა ისე დავწერო როგორც თითქმის ყოველთვის ვწერ,