მე ამ ყველაფერს ვგრძნობ

ერთი ნახვით სიყავრულის არასდროს მჯეროდა მანამ,სანამ შენ არ შეგხვდი შემთხვევით იმ საღამოს რესტორანში, შენი უბილე იყო როგორც მივხდი და მეგობრებთან ერთად აღნნიშნავდი,ყველაზე სადა,ყველაზე მიმზიდველი,ყველაზე ლაღი შენ იყვაი,ახლაც ვერ გამიგია რატომ

"კაცებო" ბრჭყალევში ჩაგიწერთ ამ სიტყვას

"კაცებო" ბრჭყალევში ჩაგიწერთ ამ სიტყვას და ისიც მრცხვენია ლექსი რომ გიძღვენით, რადგანაც რომ გხედავთ ტირილი მინდება დედიკოს აგინებთ სულ აღარ იბნევით. ნუ იტყვით კაცი ვარ არ დაიჯერება იმ დედებს აგინებთ ვინც გზები გიჩვენათ, სახლს გარეთ დგახართ და

ამ ქუჩის ბოლოს.. შოთა ნიშნიანიძე

ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან,

ამ გაზაფხულზე... (თ.ჯ)

ამ გაზაფხულზე დავიწყების ტალღებს გადაქცე იქნებ და სჯობდა... გული დაკარგვას ამ სიყვარულის მაშინვე გრძნობდა.

მე და შენ ამ დედამიწაზე ტკივილით(სრულად)

-მოვალ მარიკო მოვალ.გაუთიშა,მაგრამ ვერ მოისვენა გული საშინლად აწუხებდა ასე მაშინ ემართებოდა რამე ცუდი თუ ხდებოდა,ეშინოდა ვერაფრით ვერ დაიძინა და ისევ სანდროს დაურეკა-სან მოდი რა ჩემთან-მოვდივარ.გაუთიშა და ხუთ წუთში მანქანის ხმაც გაისმა

ამ მატარებელმაც უმალ ჩაიქროლა!

დიახ!მისთვის სწორედ რომ ეს იყო მნიშვნელოვანი.მხოლოდ მასთან შეეძლო საუბარი უკიდეგანოდ,დაუფიქრებლად და რაც მთავარია ყველაზე გულწრფელად. ის ერთი დღეც ჩვეულებრივი იყო,არაფრით გამორჩეული დანარჩენებისაგან. ჩვეულებრივზე ცოტა ადრე გაეღვიძა,თუმცა ჩვეული

თურმე მოსულიყო ბოლო ამ ზღაპრისა...

აღარ მესიზმრები, მხოლოდ მეფიქრები, ეს რად გააკეთე, ეგრე გეზიზღები? ნეტა სად დადიხარ, რატომ მერიდები, მეც ხომ გული მაქვს და ჩუმად მეტირები.

არაფერი მინდა ამ დამპალ ცხოვრებაში,შენ თუ არ იქნები!

სიყვარული ეს არის გრძნობა,რომელიც ყველა სხვა სასიამოვნო შეგრძნებებთან ერთად,ყველას თავის იდეალს უსახავას და უბიძგებს სრული გაიდიალებისკენ...

ამ ცხოვრებაში

ამ ცხოვრებაში არის ვიღაც ვისაც შეიძლება ენდო გული გადაუშალო და თქვა ხო ეს ის არის ვინც მე მგავს, ჩემნაირი შეშლილია და ხვდება მე რა მტკივა, რა მიჭირს და მასაც სტკივა ეს ტკივილი მხოლოდ ჩემი არ არის, ახლა დროა სიყვარულის ბოლო ნოტებზე შენც იცეკვო შენი

ჩვენ ამ ქალაქში

შენ კი დადიხარ ქუჩა-ქუჩა და ისევ ფიქრობ, რამ შეგვაძულა ერთმანეთი ამდენად მშვიდად, როცა ყველაფერს სიყვარული გვერჩივნა თითქოს, მაგრამ ჩვენს გრძნობებს ამ ქალაქში ვერავინ მიხვდა. სისულელეა ,ჩემო კარგო, ვის დააჯერებ, რომ ტკივილია ყველა სტროფის ყოველი