გიჟად შრეცხული I ნაწილის დასასრული

თითქმის ორი კვირა გავიდა და მაინც კიდევ მიყურებენ, კვლავ ისე მიყურებენ როგორც ბავშვობაში, კვლავ ის საზიზღარი მზერა და ეს თითქოს რაღაცას მტკენს, შიგნიდან მტკივა, ფსიქოლოგის თქმით მეტაფორულად გული მტკივა, მაგრამ ეს ხომ სისულელა,

გიჟად შერაცხული თავი 5

ალბათ დედა ასეთი ბედნიერი არასდროს ყოფილა, მისთვის ჩემი სადმე წასვლა ყოველთვის რისკებთან იყო დაკავშირებული, ახლა კი, ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა და თამარიც დიდი ენთუზიაზმით არჩევს საღამოსთვის კაბას, ეკატერინეც უსიტყვოდ ემორჩილება დედას და უკვე ერთი

გიჟად შერაცხული თავი 4

მესამე დღე და წესით, უფრო მსუბუქი უნდა იყოს ეკატერინესთვის, მაგრამ რაღაც ყელში უჭერს და გონებას უბინდავს, სად წავიდეს და რა ქნას? ამდენ ბავშვეს ვერ გაუძლებს, მაგრამ არც შორს შეუძლია ყოფნა, რადგან გზა მარტო უნივერსიტეტიდან სახლმადე იცის.

გიჟად შერაცხული თავი 3

ჯოჯოხეთის მეორე წრეზე მიდის ეკატერინე ახლა და გული ხელით უჭირავს. ეშინია და თან როგორ?! თითქოს პირველად ტოვებდეს თავის ოთახს ფსიქიატრიულის, მაშინაც ასე ეშინოდა. რისი? სამყაროსი, ცხოვრების და ყველაზე მეტად ხალხის. ეშინოდა , რომ მათ რამეს დაუშავებდა

გიჟად შერაცხული თავი 2

რას წარმოიდგენდა დევიძეების ოჯახი, რომ მათი ერთადერთი გიჟი შვილი უნივერსიტეტში ჩაირიცხებოდა მართალია გრანტის გარეშე, მაგრამ ფსიქიკურ აშლილობათა შორის დიდად ვერც ისწავლიდი. აურზაური, ქაოსი, ხალმრავლობა.... ყურებზე ხელაფარებული საჩქაროდ შევარდა

გიჟად შერაცხული თავი 1

ცხოვრებაში პირველად მომინდა სიკვდილი, ალბათ იმიტომ, რომ იგი ისეთი არ მეგონა როგორიც მე წარმომედგინა. რთული იქნებოდა მაგრამ არა შეუძლებელი, ეული მაგრამ არა მარტოსული. ვარდისფერი სათვალით არ ვუყურებდი ცხოვრებას მაგრამ არც შავი წარმომედგინა. ხო