გთხოვ, დარჩი ჩემთან. (2)

– მე ვიფიქრე მამასთან ხომ არ წავსულიყავი რუსეთში – ვიცოდი რომ ამაზე სულ გადაირეოდა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე მეთქვა. – მაგაზე მეორედ კრინტი არ დაძრა. იცოდე ძალიან გამაბრაზებ ლიზი.– კარგი, დავბრუნდები სახლში და მერე რამე სამსახურს მოვძებნი. – ფინჯანი

გთხოვ, დარჩი ჩემთან. (1)

ალბათ ერთი წუთიც არ იქნებოდა გასული, შეტყობინება რომ მომივიდა. ღამის 2 საათი იყო დაწყებული. – ღმერთო ლიზი როგორ დამღალე – ჩავიბურტყუნე ჩემთვის, კედები ჩავიცვი, ჟაკეტი მოვიცვი და გარეთ გავედი. საშინლად ბნელოდა, თბილისის ქუჩები ამ დროს ისეთი ცარიელია.

დარჩი ჩემთან... (თავი მეოთხე)

-გიგამ თქვა რომ.... -მითხარი მალე -მოკლედ, გიგა შეყვარებულს დაშორებია -შეყვარებული ყავდა? -ხო -აღარ ვიცი, გამიხარდეს თუ მეწყინოს -გოგო პირიქით უნდა გაგიხარდეს, დაშორდა და შანსები გაქვს -კაირაა -წამო კლასში, ზარია -წამო დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა.

დარჩი ჩემთან... (თავი მესამე)

მეც აღარ დავაყოვნე, ტელეფონს ვუპასუხე -გისმენთ -გიგა ვარ, ჩანთა მე დამიტოვე? -უი, დამრჩენია, კაი 5წუთში მოვალ გიგამ გამითიშა, როგორც ჩანს იქიდან ისე გამოვიქეცი ჩემი ჩანთა სულ გადამავიწყდა. კიბეები ავირბინე და კარებზე დავაკაკუნე, კარები გამიღო -შემო

დარჩი ჩემთან... (თავი მეორე)

უკვე ოთხის ნახევარი იყო, ოთახიდან გამოვედი და დედაჩემს ვუთხარი რომ ნუცასთან მივდიოდი. სახლიდან გამოვედი, კიბეები ჩავირბინე და ავტობუსის გაჩერებაზე დავდექი. 10წუთში იქ ვიყავი და ქალბატონ ნატოს დავურეკე-ქალბათონო ნატო, გამარჯობა, ანუკი ვარ-ხო

დარჩი ჩემთან... (თავი პირველი)

მოგესალმებით, მე ანუკი მესხი ვარ, 16წლის. მყავს 13წლის და ელენე მესხი. მამა გარდამეცვალა 5წლის რომ ვიყავი, ავარიით, მის მერე დედა გვზრდის. დავდივარ სკოლაში და როგორც ყველა გოგოს, მეც მყავს საუკეთესო ‘დაქალი’ ნუცა ცინცაძე. 2წელია მიყვარს ჩემი სკოლელი