შეცდომით მოტაცებული (დასასრული)

ცხოვრება ჩვეულებრივ ტემპს დაუბრუნდა. სახლი-სამსახური, მერე ისევ სახლი-სამსახური და ასე შემდეგ. ხშირად ერთობოდა დამიანესთან და თიკოსთან ერთად. ყველგან ერთად დადიოდნენ, კაფეში, კინოში, პარკებში, ქალაქგარეთ.

იმედის შუქი / light of hope დასასრული

რომ არა დედას ზარი არვიცი ალბათ დიდხანს ვიქნებოდი კიდევ საფლავთან - მარიამ ნორმალური ხარ? 20 წუთში ჩვენი რეისი მიფრინავს მეკი შენ გეDძებ არ მაინტერესებს სად ხარ და რას აკეთებ პირდაპირ აეროპორტში გელოდები,პასუხის გაცემა არც დამაცადა ისე გათიშა

მე,შენ და ცუდი ბიჭები (დასასრული)

ხელებგაშლილი ისე მოაბიჯებს გეგონება სამი დღე მე არ დამერეკოს ჩემი თავისთვის. -შენ აქ რას აკეთებ?-ვცდილობ სახე გავასწორო. -საყიდლებზე გამომიშვეს-თავს ოდნავ გვერდით ხრის.

ვიკა, ჩემია! (ლაშა და მარიამი) (დასასრული)

ორივენი ჩუმად იყვნენ. მარიამი პირველადი დახმარების ნივთებს ეძებდა რომ ჭრილობა კარგად დაემუშავებინა. ლაშა საწოლზე დასვა და ბამბა სპირტით დაასველა. -ახლა ცოტა აგეწვება.ხმადაბლა უთხრა და სველი ბამბა გადატყავებულ შუბლს მიადო.

მიყვარხარ....გჯერა?!(დასასრული)

დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა. გიგა ხელებს მჭოდროდ მხვებდა რაღაც ბგერებს ბურტყუნებდა და თითქოს ნერვიულობდა. მერე გაბერვიულებული წამოხტა, შემინხედა გულში ჩამიკრა და აბურდული თმა შემისწორა. - რანახე სიზმარში?!-რამოდენიმე წუთის მერე ვკითხე და მის

ბაბი და დამიანე (დასასრული)

დამიმ მარიტას ხელი მკავში ჩაავლო და ტყისკენ წავიდა.მეც მათ მივყევი უკნა.ტყეში შევედით და დიდი ხის უკან დავჯექით.თვალწინ უტას სხეული მედგამ,მისი გალურჯებული და გაყინული სახე. მინდოდა მეყვირა მეწივლა მაგრამ რაღაც მაკავებდა განძრევის უფლებას არ

თუ მექალთანეს შეუყვარდი, ესე იგი დაგერხა.(დასასრული)

პარიზი...სიყვარული და მე მარტო. ახლა არავინ მყავს გვერდით. მხოლოდ მე და ნახატები ვგრძნობთ ერთმანეთს და ვატარებთ დროს ერთად. საქართველოში 5 წელი არ ვყოფილვარ, აქედან ლუკასთან მხოლოდ 1 წელი და ცოტა მეტი ვურთიერთობდი, მერე ყველაფერი ნელ-ნელა დადუმდა,

მონტესის მოჩვენება (5)დასასრული

-ნელი ცოცხალი ხარ,-თავი უკვე მკვდარი მეგონა რადგან შეუძლებლად მეჩვენებოდა აქ დამიანეს ყოფნა -დამინე,-მას ხელში ვეჭირე და ცდილობდა არ გასცინებოდა რადგან ამჯერად მართლა ყველაფერი მტკიოდა -რას აკეთებ შენი აზრით?-მკითხა

მივიწყებულთა კუნძული 12 (დასასრული)

როგორი გრძნობა უნდა ქონდეს,როცა შენს სხეულს დაჰყურებ და ხედავ შენი საყვარელი ადამიანების ტანჯვას. ყოველდღე და ყოველწამს ხელმეორედ კვდები.ვერაფერს აკეთებ მათი ტანჯვის შესამსუბუქებლად. ველაპარაკები,ვეხევევი,ვკოცნი,ვტირი,ვყვირი მაგრამ მათ არ ესმით.

ყველგან გამოგყვები (დასასრული)

-და მართლა ეგრე გგონია?!! გოგო?!!! აზრზე მოდი-დაჩიმ შეაჯანჯღარა ნინა და სავარძელზე დააგდო. შემდეგ მის წინ ჩაიკუზა და ნინას ორივე ხელი დაუკავა. -მოკლედ, მომისმინე კარგად!-ისევ შეაჯანჯღარა-დროზე გამოფხიზლდი, ნუ თამაშობ მსხვერპლის როლს! გესმის?!!!