ენძელა [2] დასასრული

ჟღალი თმა მხრებზე არეულად დაიყარა, ტანზე მოქარგული წითელი ფრიალა ზედა და ოდნავ ტანზე მომდგარი შავი ქვედა კაბა ჩაიცვა. მისაღებში ჩასვლა ეუხერხულება, მაგრამ რა ქნას, საქმეები აქვს და ყველაფერს ასე ვერ მიატოვებს. კარები ხმაურით გამოაღო და კიბეებზეც რაც

ენძელა [1]

დილით როგორც დაუბარეს ადრიანად ადგა. ადგა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ აეფხიკა. მაღვიძარა ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ ურეკავდა და ჩაქუჩივით უბაგუნებდა თავში, ბოლოს ინამუსა, მიხვდა რომ თუ ასე გააგრძელებს ყველაფერს დაკარგავს

ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან...(თავი 4)

-კარგი დავრჩები ამ ერთხელ..ჩავილაპარაკე , რასაც ლიზას გახარებული წამოყვირება მოჰყვა ოთახში ხტუნაობა დაიწყო რასაც დედამისი საყვედური მოჰყვა, შემდეგ ეკას უთხრა ოთახი მოემზადებინა თვითონ კი ზალაში გავიდა, ლიზამ მე შემომხედა შემდეგ კი თავისი ოთახისკენ

ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან... (თავი 3)

ჩემს ყურთასმენას ალექსანდრეს ხმა რომ მისწვდა , რომელიც ღიღინებდა -ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან, გადმოვარდა ია კაბა დაიხია, ნუტირხარ ია ახალს გიყიდიან, მე ახალი არ მინდა ძველი მირჩევნია... ნელა შევბრუნდი და მტრულად გავხედე მომღიმარ ალექსანდრეს ჩემი

ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან... (თავი 2)

-კაიკაი წავედი ,გაკოცეე.. კარგად... დავემშვიდობე და მობილური გავთიშე, ჩადების დროს ფეხი ამიცდა და მანქანას მივეჯახე წინიდან ( ჯანდაბა შენ თავს ელა, და ჯანდაბა ამ მანქანის პატრონს აქ რომ გააჩერა, წამით შევავლე თვალი და თითქოს მეცნოო თუმცა ფიქრები

ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან...

რომ გეკითხათ საიდან დაიწყო ჩემი ცხოვრების უბედური ნაწილი გეტყოდით რომ 8 წლიდან დიახ სწორად გაიგეთ... განა მე არ მქონდა უდარდელი ბავშვობა ანდაც არ ვუყვარდი ჩემს მშობლებს ან არ მანებივრებდნენ... თუმცა ხდება ცხოვრებაში რაღაც გადატრიალება რაც სამუდამო