კიდევ ერთხელ(თავი მეექვსე)

აპარატის წრიპინმა გამოაფხიზლა,ნელ - ნელა დააცილა თვალები ერთმანეთს, პირველი კი თეთრი კედლები და ჭერი შენიშნა, რომლიდანაც მბჟუტავი სინათლე თვალებს ატკიებდა, და აიძულებდა რამდენჯერმე დაეხუჭა.ირგვლივ მიმოიხედა, როცა სავარძელში მძინარე მეტრეველი

კიდევ ერთხელ(თავი მეხუთე)

ბოლოს სტუმრები გააცილეს, ემოციურად დაღლილმა ოთახის კარი შეაღო, და გაეღიმა, როდესაც საკუთარი და დაინახა საწოლზე გაშოლტილი, პატარა სწორი ცხვირი შეჭმუხნოდა, დრო და დრო მოიქექებდა კიდევაც, გვერდით მიუწვა, თავზე აკოცა, და გაირინდა. გულში რაღაც გრძნობამ

კიდევ ერთხელ(თავი მეოთხე)

უყურებდა ფურცლებს, გაშეშებული, თვითონაც ვერ ხვდებოდა ასე რატომ იყო, მალევე მოვიდა გონს, და ლევანს მიუბრუნდა -ლევან მე წავალ - ოდნავ გაუღიმა, და მოსაცმელს დასწვდა -კარგი - უთხრა ლევანმა -კარგად - უთხრა, და შებრუნდა როდესაც ლევანმა შეაჩერა -

კიდევ ერთხელ(თავი მესამე)

გალუმპული შევიდა მყუდრო კაფეში, და როცა ნაცნობი სახე შენიშნა, ოდნავ გაიღიმა და მისკენ წავიდა -სულ დასველებხარ,გეთქვა მოგაკითხავდი - უთხრა კაცმა,და

კიდევ ერთხელ (მეორე თავი)

1 თვის შემდეგ წყლის ქვეშ იდგა თვალებ დახუჭული,ისევ დამიანეს სახე უდგებოდა თვალწინ, გაახსენდა მათი დიალოგი, ამ სახლში “-შენ ჩვენზე უარს მხოლოდ შენი საქამიანობის გამო ამბობ? - გაგიჟებული გაჰყვიროდა გაგიჟებული ქალი, და თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა

კიდევ ერთხელ (საცდელი თავი)

ტყვიების ხმას, კაცის პირიდან ყვირილით წარმოთქმული სიტყვები ერეოდა -მომისმინე…-ქალს სახე დაუკავა ორივე ხელით, და ჭაობისფერ თვალებს შეხედა - ახლა მე აქედან გავალ… -არა…არ გახვალ! - ქალმა მკაცრად გაიმეორა - არ ქნა -უნდა მომისმინო - თავი დაუკავა -

*ერთხელ კახეთში*(ხალხური)

დღისით მზე იყო კახეთში ხალხი ითბობდა ხელებსა გაუმაძღარი ჩიტები ირგვლივ ითვლიდა ფერებსა

ერთხელ ადამიანურ სამოთხეში(სრულად)

-რომ გაეღვიძოს ერეკლე?!-შესძახა შეშფოთებულმა აკაკიმ და მეგობარს გადახედა. -მოშორდი,შენ რომ დაგინახავს გული მეორედ არ წაუვიდეს!-მეგობარს ხელი ჰკრა დუკამ. -ოჰ,მიდი შენ დაენახე და ერეკლეს თავისი ნებით გაყვება მაჩის ბიუროში. -მაჩის ბიუროები

ერთხელ რომში

ისტორია ვითარდება რენესანსის დროინდელ რომში, იტალიაში. აბრეშუმისკაბიანი გოგონა ვიოლეტი, და ლამაზი, ქერათმიანი ბიჭი თეჰიონი.

ერთხელ

ათოვდა ხეებს, ქუჩებს ,აივნებს ათოვდა ჩემს გულს მძიმედ ათოვდა.