ვაფრენ! 3

-ცოტა ხნით, რათქმაუნდა იმ შემთხვევაში თუ მანიაკი არ ხარ. (მიმზიდველად გავუღიმე,კარს მოვცილდი და ოთახისკენ გავედი)შემოვიდა... გავიგე როგორ გადაკეტა კარი და ვგრძნობდი როგორ მიახლოვდებოდა,

ვაფრენ! 2

*მე ასეთი ვარ, მე ვაფრენ! თითქოს ჩემს გასაღიზიანებლად მთელი გზა მუსიკებს უსმენდა ყურსასმენებში ბოლო ხმაზე... დრო ძალიან გაიწელა, როგორც იქნა დაეშვა თვითმფრინავი სამშობლოში.

ვაფრენ!

ყველაფერმა მობეზრება იცის... დღეს არ ვიცი რა მინდა) ვიღვიძებ და ვცდილობ ფეხაკრეფით გავიდე სასტუმროს საძინებელი ოთახიდან. -bonito...a donde vas? (ლამაზო, საით?) მესმის სრულიად უცხო ბიჭის ხმა ოთახიდან კარამდე მისულს -dejame! (შემეშვი!) ვპასუხობ და

იმათზე მეტად ვაფრენ,ვისაც აცვია გიჟის ხალათი (Part 2)

ყურსასმენები გავიკეთე და გავიხსენე ის დღე... 31 დეკემბერი,ჯერ კიდევ 2012 წელი იდგა.მაშინ ჯერ კიდევ დედასთან ერთად ვცხოვრობდი და უნივერსიტეტში ვსწავლობდი.ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა,თან ისე არაჩვეულებრივად რომ უკვე საშიშიც იყო.მაგრამ

იმათზე მეტად ვაფრენ,ვისაც აცვია გიჟის ხალათი (Part 2)

ძლივს მოვაშორე ერთმანეთს დამძიმებული ქუთუთოები და თავი წამოვყავი.გარემო მოვათვალიერე და აღვიდგინე,რომ ჩემს ოთახში ვიყავი.მაგრამ ჩემმა მეხსიერებამ ის ვეღარ აღიდგინა საიდან გავჩნდი აქ ან საერთოდ ვინ მომიყვანა.ფაქტი ისაა რომ ყველა ვარიანტში ვიღაცამ

იმათზე მეტად ვაფრენ,ვისაც აცვია გიჟის ხალათი (Part 1)

ჩემი ტკბილი,თბილი სიზმრებიდან ჩემმა ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა და დამაბრუნა რეალობაში.თვალებგაუხლად ვეცადე მომეძებნა ლოგინის "რომელიღაც" კუთხეში "ჩაკარგული" ტელეფონი.როგორც იქნა ხელში მომხვდა ცივი საგანი და არც დამიხედავს ისე ავიღე. _კაწია რავა ხარ ?