თვალები დამიხუჭე ცაო!..

ა, იმ ზეცას ვფიცავ...მთვარის ხნულით გავლენულ კალოს, შიშველი მოველ... არაფრით და ყველაფრით მივალ. ნეტავ რომელი ბელტის ყუით შემქმნა უფალმა?!.... ან რომელია ის ხე ჩემი კუბო, რომ უნდა გათალონ?!....ცა იყო ღრუბლის ერკემლებით მიმოფენილი,

თვალები რომელმაც შეცვალა სამყარო

მაგრამ არის კატეგორია სადაც უბრალოდ ვერ ხვდები სად ხარ...თითქოს ბერმუდის სამკუხტედში მოხვდიო, თითქოს შავმა ხვრელმა შეგისრუტა, დაიკარგე ამოცნობ სამყაროში, თოთქოს კუპერი ხარ და ამ სამყაროდნა გასავლელ გზებს ეძებ,

ისევ გაბრწყინდება თვალები (თავი 3)

-თუ გევასება ეგ გოგო ვქნათ რამე , რად უნდა ამდენი გვემა.-არა რა შუაშია-კაი ახლა მე მაბოლებ? -ხო რავიცი მომწონს, მაინტერესებს მაგრაამ ვერ ვხდები როგორ მივუდგე ისე რომ ძალიან ქაჯურადაც არ გამომივიდეს.

ისევ გაბრწყინდება თვალები (მეორე თავი)

- ეგეთი გოგონები ყველას აინტერესებს...მაგრამ აბა თუ გამოიცნობ მაინც რატომ არიან ბოლომდე მარტო ? სიცილით წამოიძახა ბექამ .. - და რატომ... გაეცინა დიტოს - იმიტომ რომ ეგეთი გოგოს დევნის არც ნერვები , და არც არავის არ აქვს... ან მეორე ვარიანტიც...

ისევ გაბრწყინდება თვალები ( თავი პირველი )

იქვე მაგიდასთან მჯდომმა ბიჭმა კარგად აათვალიერა ნაცნობი სილუეტი და ნერწყვი გადაყლაპა, გოგოს ზედაც არ შეუხედავს ირგვლივ არავისთვის, პირდაპირ თავისი მაგიდისკენ გაემართა და მეგობრებს თბილად გადაეხვია, ღიმილის ძალა ისევ შერჩენოდა ცხოვრებისგან

ქურდი თვალები

“მე მომწონს ეს შავი თვალები ასე რომ მიმზერს,რომ ვდნები. მომწონს ეს შავი თვალები ასე რომ მწვავს და მაბრმავებს. მაგიჟებს მე შენი თვალები, ასე რომ მცქერის, მაწამებს. მაგიჟებს შენი ქურდი თვალები ასე რომ მიპყრობს და მატყუებს. ჩავიმალები მე შენს თვალებში

ყოვლისშემძლე თვალები

ვუყურებდი და ვფიქრობდი,ისეთი რა გავაკეთე, რომ ეს ადამიანი დავიმსახურე მეთქი,მისი თვალები ჩემსას ხვდებოდა.ეს ხომ ერთადერთი რამაა,სადაც ადამიანის შინაგანი აზრები და ფიქრები ჩანს.მისი ფიქრები კუნძულებს ჰგავდა,სადაც მუდამ ნოტიო ჰავაა,სულ წვიმს და მხოლოდ

შენი თვალები

მზეს რომ თვალები ჰქონდეს, რა ფერის იქნებოდნენ ნამდვილად არ ვიცი,ხოლო შენს თვალებში ის სითბო ვიპოვე,რომელსაც სამყაროში ვეძებდი და სწორედ მათ შეუცვალეს პირველად ჩემს გულს ბიძგების ინტერვალი. ნოემბერია,ფანჯარასთან მჯდომი დავარსკვლულ ცაზე

რა ფერის არის შენი თვალები[4]

საკმაოდ დიდ ხანს ისხდნენ ჩუმად.სიჩუმე ალექსანდრეს ხმამ დაარღვია. -გჯერა რომ ახალ წელს სასწაულები ხდება? -მჯერა. -იქნები ჩემი სასწაული? ყველა მისი ქცევა აბნევდა მარიამს,და ახლა სრულიად გაიფანტა,ვერაფერი გაიაზრა.

რა ფერის არის შენი თვალები[2,3]

-რა ჯანდაბას აკეთებ,ბავშვი ხომ არ ვარ.-ბრაზნარევი ტონით ვუთხარი და წარბშეკრულმა გავხედე.მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მსიამოვნებდა მისი ეს ქცევა. -კი ბატონო,პირადად ჩემი ბავშვი ხარ.-ძალიან,ძლიან თბილად მითხრა