ისევ შენ?! IX

-რატომ ვერ ისვენებ, რა გინდა?-მკითხა გამომცდელად და გრძელი თითები, ოდნავ შემიცურა მაისურის ქვეშ წელზე. როცა მისი გრილი თითების შეხება ვიგრძენი, ერთიანად დამბურძგლა.

ისევ შენ?! (VIII)

სანამ ჩემს ემოციებში ვიყავი გართული, გიორგიმ კიდევ ერთხელ ამაწევინა თავი და ტუჩებზე დამეწაფა. ცალი ხელი თმაში ამიხლართა, მეორე წელზე შემომხვია და მოშორების საშუალებას არ მაძლევდა

ისევ მარტო ვარ (სრულად)

დღეს ისევ მარტო ვარ, ჩემს ქოხში. ისე როგორც არასდროს, ტანზე მარტოობა მაკრავს. თაროსთან დავდექი, წიგნი გადმოვიღე, გადავშალე და იქაც მარტოობა დამხვდა, მომეწყინა. დავხურე და უკან დავაბრუნე, სხვებთან ერთად მხიარულად გამოიყურებოდა, ჩემს ხელებში კი

ისევ შენ?! (VII)

-ქალბატონს რა ჰქვია? -ჰკითხა გურამმა გიორგის. -ირინა. -ძალიან კარგი, ირინა, მითხარით, სისხლის გეშინიათ? -მკითხა სანდომიანი ღიმილით. -არა. -მაშინ, თუ არ შეწუხდებით, თქვენი დახმარება დამჭირდება.

ისევ შენ?! (VI)

რომ ნაცნობი წითელი მანქანა გაჩერდა ჩემს ფეხებთან და იქიდან გაცოფებული გიორგი გადმოვიდა, წამით მოვკარი თვალი. ზუსტად ისეთი სახე ჰქონდა, როგორც სიზმარში, როცა მგელს ახრჩობდა...

ისევ შენ?! (V)

-სადღაც მინდა წაგიყვანო.-მითხრა დასერიოზულებულმა, მე კი მუცელში ათასი პეპელა ერთდროულად ამიფრინდა, თუმცა სერიოზული სახის შენარჩუნება მაინც მოვახერხე. -რა იყო, პაემანზე მეპატიჟები?-ისეთი ტონით წარმოვთქვი, თითქოს სულაც არ მაინტერესებდა. ის რამდენიმე

ისევ შენ?! (IV)

დღეს რომ მკითხოთ, დარწმუნებით გეტყვით, რომ 25 წლის განმავლობაში, იმაზე ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ, როგორც იმ ღამეს, როცა დავრწმუნდი, რომ ჩემი ბავშვობის სიყვარული ჩემ წინ იჯდა ამდენი წლის შემდეგ და სახეზე ფრთხილად მეფერებოდა....

ისევ შენ?! (III)

-აუ ხო მეჩვრიტება?- იხტიბარს არ ვიტეხდი და გიორგის კითხვებით თავს ვაბეზრებდი. -ლოყები კი არა, ქონები გეჩვრიტება სახეზე.-ერთი დღის გაცნობილი მყავდა და იმდენჯერ ვცემე წარმოსახვაში, ვერ დავითვლი.

ისევ შენ?! (II თავი)

-გახსოვს, ადრე შემპირდი, რომ ფრთხილად იქნებოდი, პირობა კი აუცილებლად უნდა შეასრულო. -მომიახლოვდა უცნობი, მაგრამ უკვე ნაცნობი, ხელი მაჯაში მომკიდა და თავის ზურგს უკან დამიყენა. ისე დაცულად, ისე მყუდროდ არასდროს მიგრძვნია თავი. -ისევ შენ?!-აღმომხდა

ისევ შენ?! (I თავი)

ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე, თითქოს ვიცით, გაგონილი გვაქვს ეს ფრთაშესხმული ფრაზა, მაგრამ როცა ფაქტის წინაშე ვდგებით, მაინც გვიკვირს, მაინც სახტად გვტოვებს ეს მოულოდნელობა და ვუბრუდებით მეორე, მაგრამ უფრო საორჭოფო ფრთაშესხმულ მოსაზრებას