ნუ მეთამაშები.! (თავი 7)

-მომიყევი რამე შენზე, ბექა შენ ჩემი წარსული ასე თუ ისე იცი მე კიდე არაფერი ვიცი შენზე. -გავუღიმე და შოკოლადის ფილა მოვტეხე კბილებით. -ჰმმ..-გაეცინა.-დედის ერთა ვარ, მშობლებთან 22 წლამდე ვცხოვრობდი მერე ნელ-ნელა გადავედი სხვაგან, არ მინდოდა მათზე

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს...

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს და მის მერე ეს სევდა არ მასვენებს თვალები შენს გამოჩენას ელიან მთვარე და ცა ისევ შენზე მღერიან...

დამაყრის ტანზე გვირილების სითეთრე მერე

ადრე მიწაში ავურევდი პატარა ხელებს, მალე კი ალბათ მთელი ტანით მომიწევს ძერწვა. არ ვარ პოეტი და ხანდახან ისიც მახელებს, რომ ჩემს საფლავზე მომტირალი ამოვა ძეწნა. შეისხამს ფოთლებს,უფერული ფესვების ფონზე, ზამთარიც მოვა,დაგვიფარავს სხეულებს სეტყვით...

მერე რა, რომ გოგო დავიბადე

რამდენი რამის თქმა მინდა შენთვის. თუმცა ისიც კი არ ვიცი საიდან დავიწყო. რამდენჯერ მიფიქრია, როგორ მეკითხა შენთვის რატომ მიმატოვე-მეთქი. გონებაში ვალაგებდი აზრებს, როგორ ჯობდა, პირდაპირ მეკითხა თუ შეპარვით და მლიქვნელობით. როცა წარსულში ვიქექები,

რომ შემიყვარდეს, მერე?

ხვამლის მთა, წლებია ჩემი საყვარელი ადგილების მონახულების სიის მოწინავე ადგილებზეა...რამდენჯერმე გადაიდო ჩემი იქ გამგზავრება და აჰა, როგორც იქნა ამ ზაფხულს „მეღირსა“ წილად მხვდომოდა მისი ნახვის ბედნიერება. წამსვლელები ნელ-ნელა ვიკრიბებოდით. ადრიანი

... მერე? ...

........მერე? მერე ფართოდ გამოაღეთ ფანჯრები და იმღერეთ ისე...ისეეეე ხმამაღლა, რომ ეგონოთ თუნდაც ერთი შეშლილი, თქვენ ხომ ქვეყნად აღარავის არ ჰგავხართ!!!!!!

მერე რა არის?

შენი სახე დაილექა ჩემს გულში და გონებაში, სითბოს ვგრძნობ და თითქოს ვიწვი, რადგანაც მხვევ ცეცხლის ალში. არ ვიცი როგორ უნდა ვთქვა: ბედნიერება თუ სევდა? შენ ორივე მოგაქვს ჩემთვის, აი, ლექსს ვწერ შენზე დღესაც.

ტკილილი მერე , ტკივილი ახლა

ტკივილი მერე , ტკივილი ახლა,რატომ მიყურებ როგორც ეშმაკი. როგორ მინდოდა მეთქვა, რომ აქ ვარ და რომ ცხოვრება არის ფერადი.თუმცა შენში ხომ დემონი იბრძვის,რომ სულ დაკაწროს უკვდავი სული მე შენ პირდაპირ გეუბნებოდი,

მერე რა ბავშვი ვარ ....

მერე რაა, ბავშვი ვარ მიხდება ბავშვობა, არ ვგავარ ქუჩაში ჩამომჯდარ თაობას… მერე რაა , ბავშვი ვარ მიხდება სიცელქეც, მიხდება გაბუტულს ლოყების დაკოცნა… მერე რაა, ბავშვი ვარ ბავშვივით ვაზროვნებ, ცხოვრებას მე ჩემი ფერებით ვაფორმებ. ცხოვრებას ვუყურებ

***მოვა ამ წელს, ანდა ამ წლის მერე...

დავიღალე, გეფიცები მართლა,და თუ გინდა შენ, ნუ დამიჯერებ...ველოდები იმ ერთადერთს, ზღაპრულს,მოვა ახლა, ანდა ამ დღის მერე...როცა მოვა გადაიღებს წვიმა,და ახალწელს ჩემს ოცნებებს შეცვლის,კვლავ იმედით შევუდგები დღეებს,ნაახალწლევს, კვლავ