რა გვჭირდება ყველაზე მეტად?

როგორი ბანალური კითხვაა არა? რა უნდა გვჭირდებოდეს? ალბათ,ძალიან ბევრი რამ განსაკუთრებით კი უხილავი ნივთები.ალბათ ის იცი,რომ ყველას გვჭირდება ერთმანეთთან ურთიერთობა,მნიშვნელოვანია ის,რომ საზოგადოებაში ვიყოთ გარკვეულნი.გვჭირდება უბრალო სიტყვები,თბილი

რა მტკივა ყველაზე მეტად?

რა მტკივა ყველაზე მეტად?ლამაზი,სამუდამოდ დახუჭული თვალები და მისი გაყინული გული მტკივა.იმ პატარა ბიჭის უკანასკნელი,შიშისგან ღრმად ჩასუნთქული(ამოსუნთქული)ჰაერი მტკივა და ხმა,რომელიც განწირული ყვიროდა იმ ღამეში..სიბნელეში რომ დედას ეძახდა და ვერ

წინანდელზე მეტად!!

როგორ შეგეძლო ასე მარტივად დაგეთმო ჩვენი სიყვარული? თავზე ჩამომენგრა მთელი ცხოვრება. ის ცხოვრება, რომელიც მხოლოდ შენ გეკუთნოდა და ახლა ისიც აღარ არსებობს, ისევე როგორც შენ. ყველაზე მეტად

იმაზე მეტად (დეას)

მე შენ მიყვარხარ იმაზე მეტად, ვიდრე დღეს ამას აქ ვინმე ხედავს. "მე გაღიარე ჩემს პირად ღმერთად", ჩემი გული ხომ ამის თქმას ბედავს. მე შენ იმაზე მეტად მჭირდები, ვიდრე დღეს ამას შეიგრძნობ ჩემგან. ჩემო ქალღმერთო, მე შენ გპირდები: "ქარშიც და ომშიც შენთან

წინანდელზე მეტად!

ყველასა და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. ვერც კი წარმომედგინა ამხელა სიყვარული თუ შესაძლებელი იყო. ყოველ შემთხვევაში არ მეგონა თუ ჩემს თავში ვიპოვიდი ამხელა გრძნობას. მხოლოდ მე ვიცოდი როგორი იყო. როდის სტკიოდა, როდის უხაროდა

"გატაცებული" (თავი 7)

საშინელებაა, როდესაც სხეულს სძინავს, მაგრამ გონებას ჯერ კიდევ ღვიძავს. არასდროს მქონდა გამოცდილი, მაგრამ ვიცოდი, სიზმრების მსგავსად, მასაც სტრესი იწვევდა. ახლა, კი ეს ყველაფერი მე მემართებოდა. მეგონა, სხეული პარალიზებული მქონდა, მაგრამ ყველაფერს

ნუ მეთამაშები.! (თავი 14)

-ბექა.-ეხლა ეს იყო რაც ყველაზე მეტად მტკიოდა. -ჩემი ბექა.-თვალები ძლიერად დავხუჭე და აღვიდგინე მისი ღიმილი, შავი ლამაზი თვალები, მისი ძლიერი ხელები ასე რომ მაგიჟებდნენ. -ღმერთო ნუთუ ასე უნდა მომხდარიყო. ნუთუ ეს ყველაფერი დავიმსახურე. ეხლა როგორ

ასეც ხდება ხოლმე (ნაწ.2 სრულად )

ღამის სიჩუმეში გახვეული თბილისი, მიძინებული ქალაქის პოზიციაზე მყოფიც კი ინარჩუნებდა თავის ხიბლს, შესანიშნავი ხედებითა და ძველი იერით. წყვდიადში გამოჩენილი სავსე მთვარის ფონზე, ამ პატარა ქალაქში მყოფი

3 ლ'ექსპრომტი

მე მეშინია მარტო დარჩენის,ხალხში გარევა მაშინებს მეტად,ეჰ, ჩემი თავი ძნელად სარჩენი და თავი ჩემი დადიან ერთად.როგორ მიყვარდა როცა მღეროდი,და მერე მორცხვად მზეს რომ დახრიდი,და მე ყვავილის ერთი ღეროსთვის

დანაღმული ( მეორე ნაწილი )

მაშინ ყველაზე მეტად სუსხიანი,მოქუფრული ოქტომბერი იდგა,რაც კი ჩემს მეხსიერებას შემორჩა მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილზე .მახსოვს, ჩემი ხელით მოქსოვილ ყვითელ კაშნეს ყელიდან არ ვიშორებდი, ისე მეშინოდა ავად გახდომის . ვეღარ ვუძლებდი ჭექა-ქუხილიანი