მზე

დღეს პირველი მარტია და მზიანი დილა გათენდა...ისეთი ლამაზია ცა კამკამა ზღვას გავს თითქოს გამჭვირვალეა და კოსმოსი მოჩანს ჩემი ფანჯრიდან. ადგომის დროა უკვე რვა საათია ,რომელ ნორმალურ მოსწავლეს უხარია სკოლაში წასვლა? მგონი არც ერთს , მაგრამ მე ბედნიერი

შენი ფანჯრიდან მზე,სულ სხვანაირი ჩანს

გადავყავარ,ფეხის კოჭებიდან ტვინამდე არტერიას მოუყვება და ორგაზმივით ამოხეთქავს, ექსტაზში მაგდებს და გარესამყაროსგან მთიშავს.მასთან სულ სხვანაირი ვარ,სწორედ ისეთი როგორიც სინამდვილეში ვარ,სწორედ ისეთი როგორიც მინდა,რომ ვიყო.ცხოვრებაში არსებობს

მზე ზღვა და რეალობა (დასასრული)

მარიამს გაეღვიძა....სულ დაავიწყდა რომ ეს მისი ოცნება იყოო...ოცნებობდა რომ ისევ შეხვდებოდა იმ ახალგაზრდას...ქორწილიდან ერთ კვირაში მარიამ და ელენე ბათუმში წავიდნენ ზღვაზე...მარიამი რეალობას დაუბრუნდა. მარიამი ვერ შეგუებოდა იმას რომ საბას ვეღარ

მზე,ზღვა და რეალობა (თავი 2)

და მათი ამბავი გრძელდება...-ალბათ მარიამზე ამბობ,ის ჩემი ძმისშვილია -აუ,ილია შეგიძლია მარიამის ნომერი მომცე ილიამ საბას მარიამის ნომერი მისცა

მზე,ზღვა და რეალობა(თავი პირველი)

-ელენე! -ხოო რა გინდაა -მგონი შენთან ლაპარაკი მჭირდება -მოდი გელოდები მივიდა 19 წლის მარიამი ელენესთან მის საუკეთესო დაქალთან

საქართველოში მზე ამოდის დასავლეთიდან

საქართველოში მზე ამოდის დასავლეთიდან და დამნაშავე მე ვარ, თაობებს ვცვლით, აზროვნება ვერ შეგვიცვლია- გზაგასაყარძე ვდგავართ, საქართველოში ყველა გასწავლის, ყველა ბრძენია,

შენ ჩემი მზე ხარ,ამომავალი

ცხოვრებას ფეხს ვუწყობ,ვცდილობ, სალსა თუ არა ვალსი მაინც ვეცეკვო.. ცეცხლოვან ტანგოზე ჯერ პრეტენხიაც არ მაქვს...(ოჰ,მე და ჩემი ირონია.. ვგიჟდები თვით ირონიაზე. ალბათ, ესაა ჩემი ყველაზე დიდი გასართობი. ლამის ჰობად ვაღიარო უკვე.) მუხლების კანკალით მის

მე მხოლოდ მზე მათბობს...

თვალებს ვახელ და ერთადერთი, რასაც შევიგრძნობ წვიმის წვეთების წკაპუნია ფანჯრის რაფაზე. წვეთები ერთმანეთს ენაცვლებიან და თითქოს შესაფერის მელოდიას ქმნიან. მე წვიმა არ მიყვარს... ალბათ იმიტომ, რომ ქუჩაში სიარულისას ფეხსაცმელი გვესვრება, გარეთ ნესტია,

ამომავალი მზე (სრულად)

მეღიმება და მახსენდება ის საყვარელი ბათუმელი წყვილი. რომელიც ოთხი წლის წინ ნაპირას ვნახე და მივაშტერდი. მაშინ მინდოდა, ღრმად რომანტიკული შტრიხი დამენახა თუ რომანისთვის პერსონაჟს ვეძებდი, არ ვიცი, თუმცა რამდენიმე წუთის განმავლობაში მეგონა, გოგონას

მზე ანათებს, გულში ისე ცხელა - 31 ივლისი

მზე ანათებს გულში ისე ცხელა კოცნები კი დამაცხუნებს ყელამდე გუგუნს იწყებს ფაიტონი მწველად მახსოვს ნაცნობ ქუჩას, გული მე დავდე. შეჩვეული ამ ბნელ ქუჩას, მახსოვს ჩაივლი სადაც ყოველთვის დარბოდი ნაღველს ვტევ შავ ყუთში, თავიც მართობს სიხარული მოდის