მე შენი მჯერა

ვიხსენებ იმ დროს როდესაც ჩემს თვალებში წყვდიადი იყო ჩაგუბებული და ჩემს გონებაში დანთებული კოცონის გარშემო დემონები ცეკვავდნენ ( მაშინ ხატ-დაკარგული, გზა აბნეული, სრულიად მარტო დავატარებდი სიცარიელეს )

მჯერა დავინახავ

ერთად ვიცინოთ ერთად ვიტიროთ თუ კიდევ მომცემ ფიცს თუ გააყოლებ ამ ლექსის სტროფებს იმ სათნოებით თითს მაშინ შეიგრძნობ და დაინახავ უაზრო სიტყვის თქმით

უბრალოდ არ მჯერა

სიყვარული გატკენს,გატკენს იმდენად რომ მეორედ ამ გრძნობის განცდა აღარ მოგინდება. იმდენ იარას დატოვებს ეს ტკივილი შენს გონებასა და გულში , რომ მთელი სიცოცხლის განმავლობაში თავს შეგახსენებს. განა რა არის ასეთი ეს გრძნობა რომ ყველას უნდა გამოსცადოს

მე დღემდე მჯერა ის ჩემთან მოვა

ჩემი წარსული მე გულით დამაქვს, მუდამ მახსენებს სევდას და ტკივილს, მე მომავალი ნამდვილად არ მაქვს, ახლაც კი ვუსმენ განწირულ კივილს.

სულ'ს'შვიდი ( თავი 1)

ექვსი განსხვავებული სახე და ისტორია. სულ შვიდნი ვართ, ცრურწმენების ნაკლებად მჯერა, მაგრამ ხომ ამბობენ კარგი ციფრია შვიდიო, ჰოდა დაიჯერეთ. დაწყება ყოველთვის რთულია, განსაკუთრებით მაშინ, როცა სინამდვილეში უკვე დიდიხნის დაწყებული ისტორიიდან

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.მეორე ნაწილი თავი 5

-გაგიბრაზდები კი არა წელში უნდა გადაგამტვრიო,მაგრამ რა ვუყო მართას პარალიზებულ ქმარს ხომ არ უყურებს ცხოვრების ბოლომდე.იდიოტო,რატომ არ მითხარი რას აპირებდი. -ვერ ვიჯერებ,არ მჯერა რომ შენ არაფერი არ იცოდი.უთხრა გაოცებულმა გიორგიმ ლუკას.

მე მისი მჯერა !!!

ივნისის დილა მეხუტება მკერდში ბავშვივით, მერე კი გულზე უნებურად მიჭერს მარწუხებს, მახსენებს მას, ვინც ამ გულიდან უკვე გავუშვი და ჩემს თვალებში მონატრებას ისევ აბრუნებს.

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 12)

მშვიდად იჯდა ალექსანდრე სავარძელზე, მის ფეხებზე ელენეს თავი დაედო და მშვიდად ისვენებდნენ, არცერთი ხმას არ ირებდა, არ უნდოდათ სიჩუმის დარღვევა. სათქმელიც არაფერი ჰქონდათ. სიჩუმე კარზე ზარის ხმამ დაარღვია. -მე გავაღებ! -თქვა ალექსანდრემ და კარისკენ

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 11)

ალექსანდრე ნერვიულად დადიოდა, არ იცოდა რა ხდებოდა, მალევე ექიმიც გამოვიდა და ალექსანდრეც წამში მასთან გაჩნდა.-ექიმო როგორ არის ჩემი ცოლი?!-იკითხა ანერვიულებულმა ალექსანდრემ.-დამშვიდდით

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 10)

ალექსანდრე გაქვევბული იდგა, რა უნდა ექნა?! ის დათანხმდა! ის ბავშვი ხომ მისი შვილი იყო! დათანხმდა თაკოს! წაიყვანდა ბაკურიანში! -კარგი! წაგიყვან ბაკურიანში, მხოლოდ ორი დღით!-მკაცრად უთხრა ალექსანდრემ თაკოს. -აუუუ, კარგი ხო-მოწყენილმა თქვა თაკომ და