იასამნისფერი ომი

წვიმასაც ეტყობა სევდა... ქალაქიც მძიმედ სუნთქავს.თითქოს უსულო,გახუნებულ ბეტონის ჯუნგლებსაც კი გაეყინა არარსებული ბეტონის გული, გაეყინა რა , იგრძნო რომ აქვს ..

ომი

დღეს მგონი მარტო ვარ... არავინ არი...უძილობა მაგრამ ნასვამი, ცოტა დალია... სახლში დაღლილი მოსვლის შემდეგ დივანზე გაქნეულ ქურთუკივით გდია, უმოქმედოა, არაფრის თავი არ აქვს...

ომი საკუთარ თავთან

-თავიდან ყველა ვიბადებით სუფთა და წმინდა, ოცნებებს მივსდევთ და სიკეთის სიმღერას ვმღერით, ღრუბლებში ფრენა და სამყაროს დაპყრობა გვინდა, ანცი ღიმილით და თვალებში ალალი მზერით.

ომი და ადამიანი

რამდენი სევდა რამდენი ცრემლიც.რამდენჯერ დაღვრილა წითელი სისხლიც.რამდენჯერ ყოფილა ომი და სისხლი?.რამდენჯერ იყო ცრემლც და სევდაც.ეს ომია ომში არავინ იგებს!.იღუპებიან ორივე მხრიდან და ადამიანი ისევ და ისევ იწვის.

სიცოცხლის ომი

რომ დავფიქრდეთ, ადამიანის ბუნება როგორი ძლიერია არა? გვტკივა ძლიერ გვაჭერენ მაგრამ მაინც არ ვნებდებით, არ ვამბობთ, რომ შეუძლებელია ამ ტკივილს გავუძლოთ.

წვიმების ომი თავი_1

სუსხიანი დილაა,სწორედ ისეთი როგორიც თებერვალს შეეფერება, ციდან თოვლის ფიფქები მოფრინავენ,ჰაეროვნად,ნაზად,მერე მიწაზე ეშვებიან და ისე ქრებიან რომ თვალის დახამხამებასაც ვერ ასწრებს ადამიანი. უცნაური შეგრძნება მაქვს დილიდან,თითქოს სამყაროში არსებული

ქეთი გაბინაშვილი - ჩემი ომი

ანასტასია ჩარჩოებში ცხოვრობს, ეტლსაა მიჯაჭული. არსებობა გასაძლებია, რადგან მისი ოცნებები და ფანტაზია უსაზღვროა, მაგრამ როდესაც ომი იწყება და სახლში სრულიად მარტო რჩება, გამოუვალ მდგომარეობაში ვარდება.

მთებშია თავისუფლება (10) ომი

მაშინ,როდესაც ახალგაზრდა წყვილი ბათუმში ნებივრობდა მთავარი ცოფებს ყრიდა და ყველაფერში ლილეს ადანაშაულებდა,გოგონა ჩუმად იდგა კედელთან ატუზული და შიშით კანკალებდა.-შენი ბრალია! არაფერში არ გამომადექი!