მდიდარი'ც ადამიანია (თავი 2)

ქალაქიდან წამოსვლის შემდეგ, ყოველ დღიური საუბრები იშვიათად მქონდა გარშემო მყოფებთან, რაც ცოტა არ იყოს მოსაწყენს ხდიდა ცხოვრებას. სამაგიეროდ, ჩემს ძველებურ საწერ მაგიდას დავუმეგობრდი.

არჩევანი (თავი 11)

თვალები გავახილე და ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ძალიან ღრმა ძილში ვიყავი.ვხედავ განათებულ ოთახს სადაც მე ვიმყოფები.იმდენი რამ მქონდა სხეულზე შეერთებული მეც კი არ ვიცი რა ჰქვია.

სიყვარული სხვაა

როდესაც მეკითხებიან: -ოდესმე ვინმე გყვარებია? მე ძალიან ჩვეულებრივად ვპასუხობ: -არა არ მყვარებია.

მოსიარულე აისბერგის მახეში {2 თავი}

როგორც იქნა ფორმალობებს მორჩნენ და სასტუმრო ოთახისკენ აიღეს გეზი.თამარი იმდენად დაღლილი იყო,ფეხები უკან რჩებოდა,თუმცა ამას ანდრონიკე ინწკირველს ხომ არ დაანახებდა? ერთი სული ჰქონდა ტანსაცმლისგან გათავისუფლებულიყო და სააბაზანოში ენებივრა,ცალ ხელში

როდესაც

როდესაც ვეძებდი სითბოს და სიყვარულს, როდესაც ველოდი მე გრძნობას მოხარულს, როდესაც ვფიქრობდი იმ ლამაზ წუთებზე, როდესაც ვიბრძვოდი შენზე, იმ წამებზე.

როდესაც ჩვენი ცხოვრებიდან მიდიან

როდესაც ჩვენი ცხოვრებიდან მიდიან, ყოველთვის უამრავი პასუხგაუცემელი კითხვა გვიჩნდება. არ აქვს მნიშვნელობა როგორ აგვიხსნეს ან რა გვითხრეს, არც იმას აქვს მნიშვნელობა რის საფუძველზე მოხდა ეს, გრძნობების ნაკლებობით თუ პირიქით. ფაქტია, რომ ისინი წავიდნენ

მაშინ როდესაც ვარდები ჭკნებიან (ნაწილი 2)

გიგას ნათქვამმა ფიქრისთვის დიდი მიზეზი მარგუნა. სავარძელში ჩასვენებული გრძელი ნაპიფი თითეფით საფეთქლებს იზელს,ცალი თვალით ქვეშ-ქვეშურად ამომყურებს,შემდეგ კი მზერას გახუნებულ იატაკს უშტერებს..

მაშინ როდესაც ვარდები ჭკნებიან (ნაწილი 1)

მახსოვს,ბავშვობაში დედის კალთაზე ჩამომჯდარი როგორ ვითვლიდი ხის ტოტებზე მჯდარ ჟღურტულა ჩიტებს. ვუსმენდი მათ ტკბილ გალობას საამურად გახვეული ნეტარებაში. დედაჩემის ჩამოშლილი ქერა,ხვეული თმა იპყრობდა მუდამ ჩემს ყურადღებას და სულაც მავიწყდებოდა ამ

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით თავთან დავიდებ ფურცელს და კალამს რომ ჩავფიქრდები სულ ერთი წამიტ სხვა საფიქრელი შენს მეტი რა მაქ

როდესაც დარჩები მარტო...

მე დღესაც ვუმზერ, ჩემი ფანჯრის დაორთქლილ მინებს. რომელზეც, ზოგჯერ უამრავი ლექსიც დამიწერია და ველოდები ზამთრის ამინდებს - გარდაუვალ ყინვებს, რომელიც ვერავინ გაალღო უკვე - "ასი წელია"...