იმ საღამოს წვიმდა (თავი 6)

-ეს შენ არ გეხება!-ვცდილობდი რაც შეიძლება მკაცრი ვყოფილიყავი და ხმაში არ გამრეოდა ის სისუსტე,რასაც მისი სახლოვე მაგრძნობინებდა.-სწორედაც რომ მე მეხება.ჩემსას თითი არ უნდა დააკარონ!-მისი სიტყვები

სისუსტე (დასასრული)

სუნთქვაც კი შევიკარი. ბექა მე მიყურებდა, ისე რომ სიჩქარე არ შეუმცირებია. მერე გაბმული სიგნალი მახსოვს, საბურავების დამუხრუჭების ხმა და ბოლოს რაც დავინახე, როგორ გაუშვა საჭეს ხელი და მთელი ტანით გადამეფარა.

სისუსტე (თავი 3)

მშვიდად ჩავალაგე ჩემი ნივთები, ბევრი არც არაფერი მქონდა და დაბლა ჩავედი. თვითონ არ განძრეულა. ეზოში ჩავედი და მძღოლს ვთხოვე სახლში წავეყვანე. დავინახე როგორ ახედა აივანს. არ ვიცი რა ანიშნა ბექამ, იქით არ გამიხედავს, მაგრამ მძღოლმა კარები გამიღო და

სისუსტე (თავი 2)

არაფერი ვუპასუხე, მხოლოდ გავუღიმე. თვითონაც ბორდიურზე ჩამოჯდა. არ მახსოვს რამდენი ხანი ვიყავით ასე. მე მასზე ვფიქრობდი, უფრო სწორად ჩვენზე, იმ ვითარებაზე ვინ ვიყავით ერთმანეთისთვის. ყველაზე ახლობელ ადამიანად მეჩვენებოდა. საოცარია, მაგრამ სულ

სისუსტე (თავი 1)

-სად მივდივართ? - პასუხის იმედი დიდად არ მქონდა, მაგრამ სიჩუმე მომბეზრდა და მაინც ვკითხე. -მაღაზიაში. - ჩემდა გასაოცრად მიპასუხა. -რისთვის მივდივართ მაღაზიაში? - სასწრაფოდ ჩავეძიე, სანამ ლაპარაკის ხასიათზე იყო მოსული. -კაბის საყიდლად. -კაბებს იცვამ?

კომა - სისუსტე (+18)

-თაგუნია, ასე უკეთესად ფიქრობ?- მკითხა დამცინავად ბიჭმა. -საერთოდ გააფრინე?- ვუყვირე მე. -არასწორი პასუხია,- მითხრა ნიკამ და ხელი ოდნავ მოუშვა. -ორივე ფეხით მყარ ზედაპირზე დგომისას უკეთ ვფიქრობ, - დავუთმე სასტიკად შეშინებულმა. -მართლა? დაგაყენო