მთვარის სონატა

მტკვრის მიმდებარედ, ბუნებაში სწორედ სავსე მთვარის მოპირდაპირედ, აღმოსავლეთ და დასავლეთ მხარეს სონატა ჟღერდა.. ერთი სონატა.. ორი ისტორია... ერთი სონატა... ერთი სული, ორ სხეულში..

მთვარის წითელი სონატა - დასასრული

-მაპატიე, რომ დაგარტყი. ხმადაბლა ამოვიბურტყუნე და წვენი მოვსვი. ჩემი საქციელი ქაჯობას გავდა,.მაგრამ რას ვიფიქრებდი რომ საკუთარი დაქალი გამყიდდა… -მე გაგაფრთხილე, ცხოვრებას თავზე დაიქცევთქო. ხვნეშით ამოილაპარაკა და დახლს მიეყრდნო. -მხოლოდ იმიტომ, რომ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XV)

იცოდა ჩემს დაუოკებელ ვნებაზე და სურვილებზე და მაინც იჯდა ჩემთან წყნარად. ჩემი პატარა ხელი მის დიდ ხელებში ეკავა და უბრალოდ მიყურებდა.თავს ვიგიჟებდი რომ ვერვიტანდი, გულს მირევდა და მინდოდა არასდროს მომკარებოდა, მაგრამ ყოველ გადმოხრაზე ვოცნებობდი

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIV)

-როცა მინდოდა, საკუთარ ქმართან ჩემს ტკივილებზე მესაუბრა, ყოველთვის შენ მახსენდებოდი..-ხმის კანკალით, თითქმის სლუკუნით და ჩურჩულით ვუთხარი. უფრო ახლოს მოიწია. უკვე მის სუნთქვას ჩემს სახეზე ვგრძნობდი. - გთხოვ, არ მაკოცო…

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIII)

-რატომ არ აძლევ ადამიანებს უფლებას, რომ შენში კარგი მხარე დაინახონ… -როცა ისინი კარგს ხედავენ,ჩემგან კარგ საქციელს ელოდებიან- თავი კვლავ ჩემსკენ გადმოაბრუნა. მის თვალებში უდიდესი ტკივილი ამოვიკითხე. ასეთი რამ მასში ჯერ არასდროს მენახა..-მე კი არ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XII)

-როგორ შეცვლილხარ- კარგად მაკვირდება და მხოლოდ ამას მეუბნება. -კარგად თუ ცუდად? -ცუდად- მპასუხობს, ისე რომ არც ფიქრდება. -ალბათ, დავმახინჯდი - ირონიულად მეცინება და თავს ვხრი. თვითონ ძალიან სერიოზულია. -იმდენად ცუდად, რომ გგონია შენს გარეგნულ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XI)

- ღმერთო, ვთხოვდები!- დავიყვირე და გაკრეჭილმა გავხედე. - ღმერთო, გიჟი მომყავს ცოლად!- მანაც მომბაძა და სიცილში ამყვა.. მანქანა დაძრა, შენობებით ვხვდებოდი რომ მასთან მივდიოდით.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. X)

ხელი სახელურზე მეკიდა, თუმცა გაღებას ვერ ვბედავდი. გული მისკდებოდა იმის გააზრებისგან,რომ შიგნით სიცარიელე დამხვდებოდა. ძველებურად არ გამიღიმებდა და მკლავებში არ ჩამიკრავდა. არ ჩავრთავდით ძველ, ნესტიან ფირს, რომელიც ჩვენს საყვარელ მელოდიას ააჟღერებდა

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. IX)

რა სასაცილოა არა?! არასდროს მიფიქრია სიკვდილზე, ახლა ვფიქრობ. ვგრძნობ როგორ მახვევს თავის ფესვებს და დაბლა მიწისკენ მიმათრევს. ის შავია და ნაკვთები არ გააჩნია. არ არის ისეთი როგორიც ადამიანებს წარმოგვოდგენია: მაღალი, გამხდარი, შავი ტანსაცმლით და

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VIII)

შენ და კლასიკური სიმფონიები?- გამეცინა, თუმცა შევატყვე ნაკლებად ესიამოვნა. - თუ გეტყვი, რომ შენს თავს მახსენებს? რა?! გაოცებისგან და სირცხვილისგან ოდნავ წამოვწითლდი. ხმა ჩამივარდა. - პირველად როცა ჩემთან დარჩი, წარმოვიდგინე როგორ ცეკვავდი. ოღონდ