სტუმრობა საიქიოს თავი VII (ათანასე უკვდავს ნიშნავს)

ზოგჯერ ჩვენს გრძნობებს დარდი ახშობს, ღიმილს ცრემლები, შენს არსებობას კი დრო.- დრო თავისით მოიტანს მოსასვლელს, გრძნობებს, სევდას, ღიმილს, ოცნებებს, ვნებას. - ჩამოვჯექით, თავისუფლად ნაკლები ხალხის გარემოცვაში,

სტუმრობა საიქიოს თავი VI (განსხვავებული მე)

- ჯერ არ დაგიწყია და უკვე დაიღალე?- ნაცნობმა ხმამ ისევ არ მომასვენა, მოკლედ ის ყველგანაა და ყოველთვის.- აქ რაღა გინდა?- ყველაფრით დაღლილმა და დაღვრემილმა ახალგაზრდას გავხედე, რომელმაც მაგიდაზე

სტუმრობა საიქიოს თავი V (საოცრებების დასაწყისი)

- კარგი რა ედუარდ, მე უკვე ვეგეტარიანელი ვარ, დაწყვარდი მას არ შევჭამ!- წყნარად გამომხედა და ბზინვარე ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. ერთერთი სკამი მოიტანა და ჩვენს მაგიდას მოუჯდა ათანასე, მისი სახელი ძალზედ

სტუმრობა საიქიოს თავი IV (სივრცეში დაკარგული)

- სჯობს ექიმ გაესინჯო, შენი ორგანიზმი ტკივილს ვეღარ გაუძლებს, როცა იბადები ადამიანად მხოლოდ საკუთარ თავზე უნდა შეგეძლოს ფიქრი, რადგან სხვას არ აინტერესებს შენი გასაჭირი. ჭიქა წყალს არავინ შემოგაშველებს,

სტუმრობა საიქიოს თავი III (დანგრეული ქოხი)

ფერები და ნათება რომელიც წარსულიდან გადმოსულიყო და გღევანდღელობაში გამეფებულიყო ძალიან მეცნობოდა, ნაცნობი ქუჩა რომლის ყველა კუთხე კუნჭული ვიცი, ნაცნობი პერსონაჟები რომლებსაც ყოველდღიურად

მოგონებების სტუმრობა

დიდხანს ვფიქრობდი ღირდა თუ არა ყველაფრის გახსენება და ამაზე ფიქრი, თუმცა ვერ დავუშვებდი, რომ ყოველთვის წარსულის გახსენების შიში მქონოდა. დღეს, სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე ყველაფერი კიდევ ერთხელ წარმომედგინა ჩემს თვალწინ და მოგონებებს დავბრუნებოდი.