ფერადი ფიფქების - დაცემა ნაწილი 5

ჩვეულებრივი, არაფრით განსაკუთებული,არსება.უბრალოდ მიცურავდა, შუაგულ ოკენეში. ელოდა რაიმე ახალს, რაიმე საინტერესოს,თუმდაც სიყვარულს...თუმცა უბრალო და ტიპიური, ლურჯი ოკეანის გარდა !ვერაფერი ვერ იპოვა მაში.მარტოსულობის გაზრდის გარდა ,არც არაფერი

ფერადი ფიფქების დაცემა ნაწილი - მეოთხე

უეცრად და მარტოსულად, გარეთ თვალი მოჰკრა მასზე უფრო ტანჯულ სულს. მივიდა მასთან. მის გვერდით დაჯდა — წამიც არ იყო გასული, რომ უეცრად აორთქლდა.

ფერადი ფიფქების დაცემა ნაწილი - მესამე

უმოწყალო, მარტოსულ უცხო მიწაზე, ბრწყინვალებას მხოლოდ მაშინ იპოვი, როცა ირწმუნებ, რომ ის მუდამ შენთანაა. სხვაგვარად, მარტოსული ადამიანი ვერასოდეს იგრძნობს ბრწყინვალებას.

ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი მეორე

ვდგავარ და ვიყურები, თითქოს იმედის მოლოდინში. ნაბიჯს ვდგამ, მაგრამ თითქოს უსასრულოდ უკან მივდივარ. იქნებ უნდა დავრჩე იქ, სადაც ვარ — არც კი გავიფიქრო წინ წასვლა, თორემ ის, რაც მქონდა, სანატრელი გამიხდება?

ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი პირველი

გაგანია, თოვლში ჩაძირული ვარ. ველოდები ვინმეს — იმას, ვინც ჩემს ხმას გაიგებს და ამ დაწყევლილ თოვლიდან ამომათრევს. მაგრამ, როგორც ჩანს, სიკვდილის გარდა არავინ მოდის ჩემ გადასარჩენად.

ფერადი ფიფქების დაცემა

როდესაც დავიბადე, მუდამ მქონდა შეგრძნება, რომ სადღაც რაღაც მეძახდა. ვერასდროს ვხვდებოდი, რა ხმა იყო ეს... დროთა განმავლობაში ყველაფერი თანდათან დამავიწყდა — ისიც კი, ვინც მეძახდა. ის ხმა უბრალოდ გაქრა...