ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი მეორე

ვდგავარ და ვიყურები, თითქოს იმედის მოლოდინში. ნაბიჯს ვდგამ, მაგრამ თითქოს უსასრულოდ უკან მივდივარ. იქნებ უნდა დავრჩე იქ, სადაც ვარ — არც კი გავიფიქრო წინ წასვლა, თორემ ის, რაც მქონდა, სანატრელი გამიხდება?

ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი პირველი

გაგანია, თოვლში ჩაძირული ვარ. ველოდები ვინმეს — იმას, ვინც ჩემს ხმას გაიგებს და ამ დაწყევლილ თოვლიდან ამომათრევს. მაგრამ, როგორც ჩანს, სიკვდილის გარდა არავინ მოდის ჩემ გადასარჩენად.

ფერადი ფიფქების დაცემა

როდესაც დავიბადე, მუდამ მქონდა შეგრძნება, რომ სადღაც რაღაც მეძახდა. ვერასდროს ვხვდებოდი, რა ხმა იყო ეს... დროთა განმავლობაში ყველაფერი თანდათან დამავიწყდა — ისიც კი, ვინც მეძახდა. ის ხმა უბრალოდ გაქრა...