ანგელოზები ღამით მოდიან

ანგელოზები ღამით მოდიან, როცა ღრმად გვძინავს ჩუმად გვკოცნიან. ჩურჩულით ამბობენ მიზეზს მოსვლისას და მოყვებიან ამბავს მოსესას.

დედაჩემი ღამით მარტო ტირის

საბანში გახვეული ბალიშს ნელა და სევდიანად ასველებს ცრემლის წვეთებით, უხმოდ აკანკალებს დამძიმებულ ბეჭებს და ნელა, ძალიან ნელა იმშრალებს დანამულ ლოყას ბალიშზე... ჯოჯოხეთურად მსურს, ხელის გულზე მოვითავსო ყოველი ის, რასაც დედაჩემი იმსახურებს, ღიმილით

ნაცრისფერ ქალაქში

ეს ლექსი, არის იმ ენაზე დაწერილი,რომელსაც ტკივილი ჰქვია.. ტკივილი,ნაცრისფერ ქალაქში დადის ისე,როგორც მელანქოლია ჩვენს სულში შემოდგომისას,ან ღამით,როცა საკუთარ თავებთან შიშვლები ვართ.. ნიღბების გარეშე!

მთვარიან ღამით

ფურცლებზე ვჟღაპნი მთვარიან ღამით, ო, როგორ მინდა დაგხატო კალმით, ფურცლებზე ვწერ და დრო გამყავს ამით, ისე მჭირდები როგორც იმ ღამით. მე ავირჩიე ლექსების წერა, და მენატრება შენი შეხება,

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით თავთან დავიდებ ფურცელს და კალამს რომ ჩავფიქრდები სულ ერთი წამიტ სხვა საფიქრელი შენს მეტი რა მაქ

ვიჯექი ღამით ჩემ კალმით სანთლით

ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით, ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით, ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს, სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს. ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს , სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს, ბედი რომელიც

(***შენ გეძინა, იმ ღამით...) ლუკა კუხიანიძე

შენ გეძინა იმ ღამით და მაინც ვერ ვიძინებდი, შენზე ფიქრში. რამხელა ისტორია აქვთ ადამიანებს, რამხელა... რომლებმაც ერთმანეთი მხოლოდ ერთხელ ნახეს. ბევრი რამ, ჩემში უცნაურია: მაგალითად რძისფერი მაქვს ცხოვრება და რძეზე გული მიბრუნდება. ალბათ, ასეც

სწორედ იმ ღამით (დასასრული)

წერილში კი ეწერა "შეგიძლია ჩემზე აღარ იფიქრო" ანა_ეს ჩემი დაწერილია არა თემო, მამაჩემის დაწერილია_ვიცანი მისი კალიგრაფია, _ესეიგი მამაშენი ღებულობდა ჩემ წერილებს ანა?_მე ერთი წერილი მივიღე, მაშინ როცა ლუკა დაიბადა, _შენ ჩვენი ფიცი გატეხე ანა

სწორედ იმ ღამით (თავი 3)

სახლში რომ მივედი თემო მოსული დავხვდა, საშინელი დაღლილობა ვიგრძენი, _თემო ხელში ამიყვანე რა_ვუთხარი და ხელი გავუწოდე, ისიც უცებ გაჩნდა ჩემთან მომეხვია ამიყვანა ხელში და კიბეებისკენ წავედით ის ყოველ საფეხურზე იხრებოდა და მკოცნიდა, მე კი განაბული

სწორედ იმ ღამით (თავი 2)

თვალი რომ გავახილე ოთახში ვიწექი , იქაურობას თვალი მოვავლე და მომეწონა მისი მორთულობა, წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი წინ უცხო ქალაქი გადამეშალა, საწოლზე ჩამოვჯექი და ავტირდი, რას მიპირებდნენ? რა უნდოდათ ჩემგან? ასე ტირილში ჩამეძინა როცა გავიღვიძე,