მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (4 ნაწილი)

მივუახლოვდით თავისუფლების ეპიცენტრს, გასული პარასკევის მსგავსად ისევ დიდი კოცონი ენთო, ხალხთა სიმრავლე ვერ შევამჩნიე, თუმცა ისევ ისე "მოზასავე წყვილები" ", არაფხიზელი ახალგაზრდები და ტვინს რომ აგხდიდათ, ისეთი მძიმე მუსიკა ისევ ისმოდა.

მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (3 ნაწილი)

დაგვიანებით არასოდეს და არსად დამიგვიანია, ყოველთვის პუნქტუალური ვიყავი, მოწესრიგებული, საიმედო, საქმეს და სწავლას არასოდეს ვუღალატებდი. ლექციაზეც 10-მდე მივედი და სანამ ყველა

მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (2 ნაწილი)

9 საათთან ერთად ნერვიულობაც მიახლოვდებოდა. ვიდექი სახლის წინ გარეთ, გავყურებდი გზას და თან თითებს ვიტკაცუნებდი მღელვარებისგან. მე და ბაბიმ ერთად წასვლა გადავწყვიტეთ, რადგან ეს ჩემი პირველი საღამო იყო "მათ" წვეულებაზე. ჯონი მარტო გაუშვა და ჩვენ ჩემი

მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (1 ნაწილი)

მაღვიძარა რომ არა, ალბათ ისევ ჩამეძინებოდა. დილის 5 საათია და მივხვდი, რომ დროა... დახუჭული თვალებით გავეშურე სააბაზანოსკენ და ცივი წყლით გამოვიფხიზლე თავი, სწორედ ისე შევიმშრალე სახე პირსახოცის ნელი მიდებით,

ღრუბლებში [სრულად]

''ლილეკო შენ თუ ამას კითხულობ,ესე იგი ჩვენს სახლში ხარ.იმაზე ბედნიერი ვარ ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.ახლა ზუსტად ვიცი,რომ ტირი,მაგრამ სატირალი არაფერი გაქვს.რა მნიშვნელობა აქვს მანძილს ან დროს,როდესაც სიყვარულია.სადაც არ უნდა ვიყო ხო იცი,რომ თქვენ ორი

ღრუბლებში [7]

მთელი ღამე გაყვა არ არსებული სითბო.მასაც დამშვიდებულს ეძინა და ხანდახან სახეზე ღიმილი ეპარებოდა.მზის შემაწუხებელმა სხივებმა გააღვიძა.ღიმილით გადაბრუნდა მეორე მხარეს,იმის იმედით რომ სადმეს სანდროს მომღიმარ სახეს შეხედავდა,მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ

ღრუბლებში [6]

მთელი ღამე ტირილში გაატარა.იმდენად იყო ემოციურად დამძიმებული,რომ ნერვიულობისაგან კანკალი დაიწყო.ცრემლებით დაბინდულ თვალები სულ მთლად ჩაშავდა და ბოლოს იგრძნო თბილი ხელების შეხება.გაეღიმა და უმალ იგრძნო შვება.ჩაეძინა... მონატრება ძალიან ბევრ რამეს

ღრუბლებში[5]

უკვე ოცი წუთი იყო გასული მას შემდეგ,რაც თეთრი უზარმაზარი შენობის წინ იდგნენ ლილე და სანდრო.ცრემლიანი თვალებით უყურებდა შენობას და თან სანდროს ხელს არ უშვებდა.იმაზე მეტად უჭირდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე მას წარმოედგინა.გულში

ღრუბლებში [4]

დაუმსახურებელი პატიება ყველაზე მეტად ანერვიულებდა.ხვდებოდა,რომ მშობლების სიყვარულით ცუდად სარგებლობდა.ამდენი წლის შემდეგ გამოცხადება და ყველაფრის პატიება არარეალურობის შეგრძნებას უტოვებდა.ყველა იმ წუთს ნანობდა,რაც თავისი მშობლებისგან შორს ჰქონდა

ღრუბლებში[3]

იმაზე მწარე აღმოჩნდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე ლილეს წარმოედგინა.ცივ კედელზე ზურგით მიყუდებულიყო,თვალებს უაზროდ აცეცებდა.ყურების ობიექტი კი ძირითადად მოცისფრო ჩარჩოში ჩასმული მისი და სანდროს სურათები იყო.ნელ-ნელა იატაკზე დაეცა და არაადამიანური ხმები