ეს დეკემბერია. ბოლო ჟამი ჩემი ყვავილობის.

ეს დეკემბერია.ბოლო ჟამი, ჩემი ყვავილობის.ვზივარ ჩემს მოქანავე სავარძელზე, წელზე ადიალი მახვევია. ჩიბუხის ბოლში გახვეულს, ძლივს ვახერხებ, შეთეთრებულ მთებზე თვალის შევლებას. სახლში ბუხარი ანთია, მაგრამ გარედან, ძირგამომპალი აივნის სიჩუმე, უფრო

დროლოგია ჩემი პროფილით

ვადა გასული წლებიც მიდიან, უიღბლოება გაწვიმს უდროოდ და მიუყვები ქუჩას მთვრალიანს, აი რა იცის ფიქრმა უნორმოდ. კითხულობ წიგნებს ასოებ წაშლილს, გადადებ წიგნებს ხედავ ჰორიზონტს, და მერამდენედ უსმენ ბობ მარლის, შენფერებს ვიცნობ რომ მისნაირობს.

თქვენ ხართ ჩემი სალოცავი წმინდა.

წმინდა მთაო მთაო მახათაო გულზე ჯვარი ვინ მოგაქარგაო მთელი ერი ერთად დამდგარაო სიყვარულით გული გამთბარაო. ღვთისმშობელი მოიჩქარის შორით გაიმზადა თავი წილხვედრ მიწამ ელოდება იმედით და თრთოლით გადარჩენა მოდის სამხრეთიდან.

ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი 6) დასასრული!!

მთელი დღე ელოდა, მაგრამ რა! არა და არ მოვიდა ლუკა სახლში, რამდენჯერ დაურეკა, ზარი გადიოდა, თუმცა არ პასუხობდა, ბოლოს კი საერთოდ გაითიშა ტელეფონი..რამდენჯერმე ავიდა ნინი, მაგრამ ლუკმა ვერ შეაჭამა გოგონას -რა მეგონა ასე თუ ინერვიულებდი

გჯეროდეს ჩემი!

გჯეროდეს ფიცის და არა სიტყვის! გჯეროდეს ჩემი და არა სხვისი! სხვისი ხარ ვიცი, მაგრამ მიყვარხარ! მჯერა შენი რომ ისევ გიყვარვარ! ნეტავ, გჯეროდეს ჩემი და ღმერთის!

ჩემი ! ოღონდ სხვა სამყაროსთვის (დასასრული)

თავს ვიტყუებდი ! მიყვარს ! ამ სამყაროში ყველაზე მეტედმიყვარს. არ მიდა სამყაროს მმის გარეშე ვხედავდე. და მე ვაღიარებ რო მსოფლოში ყველაზ ეყველაზე მეტად მიყვარსბიჭი

წამო, გეხვეწები, მინდა ძველებურად სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.

არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების, სადაც არავინ დამხრჩვალა.არც სახლში დაწერილ ლექსების, რომლებიც უსახლკაროებზეა, არც მაძღარზე დაწერილ ლექსების, რომლებიც მშივრებზეა, არც

ჩემი მარადიულობა ხარ!

-ვისზე ფიქრობ?-ადამიანზე რომელიც ჩემზე ფიქრობს -ჩემზე? -შენზე.-ჩემი გოგო დაგარქვი და ასე იქნება მთელი ცხოვრება -ჰმმ მე არაფერს მეკითხები? -მშობლები სახელს რომ გარქმევდნენ აზრი გკითხეს -ჰმმ) -სულ შენთან ვიქნები გპირდ... -ჩუუ..არ დამპირდე

ჩემი არ გეშინოდეს! (დასასრული)

სასაფლაოზე მიმიყვანა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი აქ რა მინდოდა. ერთ-ერთი ბიჭის საფლავზე გავჩერდით. ქვაზე გამოსახული იყო ახალგაზრდა ბიჭი, სადაც ეწერა ლექსო ქალდანი. ვერაფერს ვხვდებოდი, აქ რა გვინდოდა, ან ვინ იყო ეს ბიჭი. გეგამ ხელი ჩამკიდა და იქვე მდგარ,

ჩემი არ გეშინოდეს! 6

-გეგა, ხომ კარგად იქნები?-მგონი სულელურად ჟღერს, ჩემი კითვა, მაგრამ ყველაზე მეტად, გეგა მაღელვებს. -ნენე, ოთახში წადი!-კი არ მთხოვს, მიბრძანებს! მეც საძინებელში შევდივარ და იქვე მდგარ კარადაში ვძვრები და ტანსაცმელს ვეფარები. მაისურში შეხვეულ