ჩემი გულის ქურდი .

-აუ რომელი ავირჩიო ? - ალბად 100 მაღაზია მოვიარეთ მაგრამ ვერსად ვერ იპოვა ის რაც სურდა . ერთი კაბა დიდი ქონდა , მეორე პატარა , მესამე გრძელი და ა.შ. -ტასო დავიღალე , იყიდე და წავიდეთ . - ძალა გამოცლილმა ტასოს შევხედე .-ოო მოიცა რა . ისე ქალბატონო

ჩემი, როგორც ასეთი-სიყვარულისფერი

ადამიანს ყველაფერი მეტისმეტად რთულად ეჩვენება, არა იმიტომ რომ ეს ასეა, არამედ იმიტომ რომ სხვა თვალით შეხედვა არ სურს. იციკლება ერთ გასავლელ ტკივილზე და დაბმული ხარივით, აშვებადე გამოსავალს ვერ ხედავს. რაღაც მძიმედ უყურებს ყველაფერს, თავს

ჩემი “უცნობი მეგზური”

08:25 საათია, ორშაბათი. მაღვიძარა რეკავს პატი გაიღვიძე! საკუთარ თავს მოვუწოდებ ასადგომად, მაგრამ ტვინს კიდევ 5 წუთი უნდა ძილი და მერე ადგება..ვინ არის პატი? მე და დიდი კომპოზიტორი ლუდვიგ ვან მეთჰოვენი ერთ ქალაქში დავიბადეთ. გერმანიის ქალაქი ბონი

ერკე მიდასი - არ გჭირდება ჩემი სიყვარული

სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული უშენობით ხომ ეს გული დაიფერფლა, სიცოცხლე ლამობდა, ბოლომდე ეცოცხლა და სიკვდილიც შეეწირა მსხვერპლად.

შენ ჩემი სული ხააარ!!

არსებობს სხვადასხვაგვარი ურთიერთობები, ერთჯერადი, უხარისხო და ისეთი, რომელიც უცებ იბადება და სამარადისოდ გრძელდება... არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩვენს ურთიერთობას მე სამარადისო მეგობრობას ვუწოდებ... მჯერა ის მუდამ იარსებებს და გაგვაძლიერებს... მახსოვს

ჩემი გულის ქურდი (III თავი)

-ალექსა... სალაპარაკოდ გცალია ?- კლასიდან გამოსვლამდე ანდრეამ დამიძახა . -კი... -წამო მაშინ კაფეში გავიდეთ .

მე ჩემი თავი ღმერთს ვაჩუქე გადასარჩენად!

დღეს ჩემს სხეულში ტკივილები ბღავის ბავშვივით და შენზე ფიქრი მეწამლება - საოცრად მათბობს. იცი როგორ ვარ? საკუთარი თავით დასჯილი, თამამად ვამბობ, რომ ჩემიდან არასდროს დაგთმობ.

ჩემი გულის ქურდი (II თავი)

-შენ სულ გადაირიე ? ავალიანმა მაგიჟებო შენ კიდე რა გააკეთე ?! გაიქეცი , ალექსა ,გაიქეცი ! -კლუბიდან გამოვვარდი , ტასოც გამომყვა . -ანასტასია , მე გავგიჟდი ?! აბა რა მეთქვა ,,მეც’’ ? რატო წამომიყვანე აქ ?! -ანდრეამ მთხოვა და მაგიტომ . - ტასომ თვალები

ჩემი მშველელი არავინ დგას...

როგორ მინდოდა რომ გყვარებოდი, შეგყვარებოდი სულ ერთი წამით, მე ხომ ამ წამში ვატევდი გრძნობებს, გრძნობებს რომელსაც არა აქვს ზღვარი.

ჩემი წამიერი პაემანი (დასასრული)

და ალბათ ეს იყო საწყისი წამი,როცა ან მე, ან თავად ის, უნდა მივსულიყავით ერთმანეთთან და ერთი, უაზრო სიტყვა გვეთქვა. თუნდაც სრულიად არაფერი... უბრალოდ რამდენიმე სანტიმეტრით დაშორებულებს, ეს მოულოდნელი ემოცია დაგვეფიქსირებინა და მერე ...