ტირანის მახეში #3 (+18)

კაბინეტიდან ორივე ერთდროულად გამოვედით,რა თქმა უნდა,არც თანამშრომლების მზერა გამომპარვია,რომლებიც უკვე ჩურჩულებდნენ და თვალსაც არ გვაშორებდნენ,ალექსანდრე წინ მიდიოდა,პულტის ღილაკს სწრაფად დააჭირა,მანქანის კარი გააღო და თვალით მანიშნა,დავმჯდარიყავი.

მეათე შეგრძნება (2)

ვერ იჯერებდა რომ ახლა ისევ მის წინ იდგა და თანაც ასეთ სიტუაციაში. გონებაში მისი სიტყვები ამოუტივტივდა: ,,როცა უცნობ ადამიანს ერთ დღეში სამჯერ შეხვდები ის აუცილებლად შეგიყვარდებაო! იქნებ მესამედაც გადაგეყარო პატარა ქალბატონო! ''. კაცს კი სახეზე

ნუ მეთამაშები.! (თავი 11)

კიბეები სწრაფად ჩავირბინე,სადარბაზოდან გასულმა ეზო მოვათვალიერე და ჩემს წინ გაპრიალებულ მერსედესსში ჩავჯექი. გაღიმებული დამხვდა ბექა, მაკოცა. -ბექა-ფერგადასულმა ძლივს ამოვღერღე. -რაო ჩემო პატარა. -მანქანა დაძრა და ეზოდან გავიდა.

გიჟური დღეები (თავი 14)

-აქ ლიზა ხარხიანი მოიყვანეს ცოტა ხნის წინ! -ანერვიულებულმა მიშომ მიმართა თეთრებში გამოწყობილ გოგონას.-ერთი წუთით! - თქვა და კომპიუტერში მოქექა რაღაც. -დიახ, ის ამჟამად საოპერაციო ოთახშია. მეორე სართულზე,

ნუ მეთამაშები.!(თავი 9.)

-არ დამთმო.-ვუთხარი და მის სავსე ტუჩებს დავეწაფე.ღმერთო როგორ მიყვარს. ხო როგორც იქნა გამოვუტყდი საკუთარ თავს. ცალი ხელით ამიტაცა და გულზე მიკრული გამიყვანა საძინებელში, არ მოწყვეტია ჩემს ტუჩებს ნელა დამაწვინა.მკოცნიდა, მეფერებოდა წელზე, გასწორდა

აქ სიტყვები ზედმეტია (დასასრული)

მზად ხარ რომ აპტიო, მიიღო ისეთი, როგორიც არის, გიყვარდეს ყოველდღე უფროდაუფრო მეტად.. თუმცა, როგორც ამბობენ, რომ ბედნიერება დიდხანს არ გრძელდება, ასე რომ, არავინ არ იცის, რა ელის წინ...

სიკვდილის ცეკვა 1

თითქოს ნაცრისფერ ფერში ჩაფლული ქალაქი გაფერადდა.. მძღოლს მადლობა გადავუხადე და კორპუსის წინ ჩამოვედი.. მაღლა ავიხედე , სუნთქვა შემეკრა.. მხოლოდ ერთი ფანჯარა, ერთ სართულზე სხვა ყველას ფონზე,

ჯაშუში (თავი 13)

დასჯილიაო ,მაინც ნერვიიულობდა და ერთ ადილას ვერ ჩერდებოდა. ყოველ ღამით მის ფანჯრის წინ ჯდებოდა, იმ იმედით, რომ დაინახავდა თუმცა უშედეგოდ. საღამოს ათ საათზე დაჯდებოდა და დილის რვის ნახევრამდე იქ იყო, თვალს ერთხელაც არ დახუჭავდა, ძილი არც კი ეკარებოდა,

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 22)

თითები მაგიდაზე თანმიმდევრობით დაატკაცუნა,წარბები შეეკრა და ესე გაჩუმებულიყო ერთხანს ჩაფიქრებული,ჭაღარა გარეულ წვერზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და თვალებიდან თითქოს ნაპერწკლები იყრებოდა.

წინ ულმობელი, თეთრი ზამთარია!

ახლა, როცა შენგან წასულს ძველი ოცნებები ფიქრში ამრევია, ერთად-ერთი რამე, რაც კი ქვეყნად მახსოვს მწვანე, ბინდწაკრული შენი თვალებია.