ახლა განცდები ქაოტურია

გზა გაკვალული მიუვალია, და ეგ სიტყვებიც მხოლოდ ფარსია, ახლა მარტია ზეცას შევქუხი და ღრუბელთ ჯარი თავს დამხვევია...

იზეიმოს ახლა უსასოებამ

წამწამთ ჩრდილქვეშ კვლავაც მოსჩანს ის წყეული ნათება...

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით…

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით… ისე მენატრები, სულსაც გაჩუქებდი… ღამის გათენებას, ერთად მოვასწრებდით…

ადრე და ახლა

გულში შეიკრა ფიქრების გუნდა, ფერმილეული დავალ ძალიან, ადრე ყველასთვის მეცალა მუდამ, ახლა ჩემთვისაც აღარ მცალია.

ყველაზე გრძელი ღამეები იწყება ახლა ...

თოვლის ფიფქივით სუფთა ვიყავ სანამ დამსვრიდნენ, წვიმის წვეთები იარებად მატყვია სულზე. ბავშვობის წლები როგორც წამნი ისე გავიდნენ, წიგნი ვარ სადაც თავადვე ვხევ საჭირო ფურცლებს.

იცით რა მინდა ახლა?უბრალოდ გავქრე...

-რა არის სიცცხლე? -სიცოცხლე სევდა არის,ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა. - სიკვდილი? -სიკვდილიც სევდა არის, ადამიანად არ ყოფნის სევდა.

ახლა მეგობრები ვიქნებოდით...

შენ მხოლოდ იმიტომ მეძახდი მეგობარ, რომ ვიღაცასთან მარტოსული არ გამოჩენილიყავი, მაგრამ არასდროს დაგიპატიჟივარ იქ სადაც შენ და შენი „მეგობრები“ ერთობოდით, როდესაც ყ ველას ვიღაც მოჰყავდა.

ბრუნვადი გრძნობები(სრულად)

-სალო,დარწმუნებული ხარ რომ უნდა წახვიდე იმ წვეულებაზე?-შეწუხებული ხმით კითხა მარიამმა მის საუკეთესო მეგობარს,რომელიც სარკესთან ტრიალებდა და ვინ იცის მერამდენედ ამოწმებდა საკუთარ თავს, რომ ძალიან მაგრად გამოიყურებოდა -დარწმუნებული რომ არ ვიყო, ახლა

გიჟური დღეები (თავი 19)

შენს ოპერაციას აფინანსებენ ბეღურა! - ყველანაირი შესავლების გარეშე მაჯახა. თვალები გამიშეშდა და ხმაურით გადავაგორა ნერწყვი. „ოპერაცია“...“ოპერაცია“. ახლა, ალბათ ცისარტყელას ფერებმა გადამიარეს სახეზე. იმის წარმოდგენა, რომ მე ისევ დავინახავ, მამუნჯებს.

ტირანის მახეში #5 (+18)

-მსგავს შეცდომას კიდევ დაუშვებ და სამსახურს დაემშვიდობე,გასაგებია?!!! ლაპარაკი ყვირილში გადასდის, ცხოველივით ღრიალებს და მუშტებად კრავს ხელებს, თვალები ცრემლებით მევსება, ჩემთვის