კესიკო *5*

დილით თავის ნაღრძობ ფეხზე გაბრაზებული ემილი ნერვეს ტელეფონით იწყნარებდა როცა ამ დროს კესო ეზოში მწვანე ხეებს შორის გაბმულ ჰამაკში იწვა და წიგს მთელი გულდასმით კითხულობდა. ლამის სამი საათი

გულზე დამადე ხელი ნახე შენ რომ გხედავ როგორ მიცემსო

მოგესალმებით. მინდა მოგიყვეთ ისტორია ერთ ლამაზ წყვილზე. ერთი შეხედვით ბედნიერები და უდარდელები იყვნენ მაგრამ...ზღვა, ქვიშა, ლამაზად მოთამაშე ტალღები რომლებიც ეხეთქება ნაპირს. ორი ადამიანი, რომლების გულებიც

გაბრაზებულ გულზე გაკეთებული ჩანახატი

როცა საყვარელი ადამიანის მიმართ არსებული ზიზღის მარცვალი შენში ნელ-ნელა გაიზარდა და ეხლა იბერება, იბერება და გახრჩობს, სუნთქვის საშუალებას გიზღუდავს... სიძულვილი მხედველობას გიბინდავს, სმენას გიხშობს..

გაყინულ გულზე გაყინული ხელი (სრული)

მოკუნტული ვიწექი თხელ საბანში გახვეული როდესაც გამომეღვიძა. მთელი სხეულით ვკანკალებდი სიცივისგან. ხალხის კივილი მომესმა და გადავწყვიტე ფანჯარაში გამეხედა. ისედაც ვიცოდი რომ ეს კივილი სიკვდილის მაუწყებელი იყო, მაგრამ მაინც წამოვდექი და ფანჯარაში

ადამიანის ხელის გულზე ვარსკვლავები არ ირეკლება.

ბათინკები არასდროს მცმია.მთაში ვაპირებდით წასვლას და ფეხსაცმელებს ვეძებდით მთისთვის და მეგობარმა იშოვა სადღაც,ძალიან ძველი, მაღალყელიანი,მძიმე,მაგრად დაღრეცილი,შავი ბათინკები,მე კიდევ მქონდა,რაღაცნაირად თბილი და რბილი,სულ სულ ახალი,ბათინკის მსგავსი

გულზე არ გვაქვს ავტონომია!

ადამიანს ყველაფერზე შეუძლია ჰქონდეს გავლენა,მაგრამ არა.. სამწუხაროა,მაგრამ გულზე ვერასდროს გვქონია ავტონომია,ვერც გვაქვს და ვერც ვერასდროს გვექნება!