მე და სიკვდილი(თავი 13) (დასასრული)

უკვე დაინახეთ რამდენჯერაც მოვკვდი, მაგრამ დღეს აღმოვაჩინე რომ თურმე ეს სიკვდილი სრული უაზრობაა. რამდენიმე თვეა რაც ამ გაურკვეველი ტიპის ნაწარმოებს ვწერ. ხოდა ახლა მინდა გითხრათ ერთი საოცარი რამ: თუ წინა თავები წაკითხული გაქვთ, ნახავდით რომ მუდმივად

ხუთი დღე სიკვდილამდე და შემდეგ

სწორედ მაშინ დავიწყე ყველაფერზე ფიქრი.ნუთუ სულ მცირე წამები არ სჭირდება იმას,რომ ადამიანი სიცოცხლეს გამოასალმო?ხუთი დღე ზედმეტად მომეჩვენა,არ ვარ ღირსი ხუთი დღე მოვკვდე ან პირიქით.ხუთი დღე შორიდან ვუყურებდი როგორ ვკვდებოდი

დადიანი და დეისაძე (თავი 3)

როცა ალექსანდრეს და ლიზას მშობლებმა გაიგეს რომ ისინი უკვე წყვილი იყო ძალიან გაუხარდათ მალევე გავრცელდა ეს ამბავი ჟურნალებში და ტელევიზიაში გოგონებმა და ბიჭებმა დაიწყეს საუბარი მათზე ზოგი კარგს ამბობდა ზოგი ცუდს:

დადიანი და დეისაძე(თავი 2)

გათნდა ლიზას ოთახში მზის სხივები შევიდა და ლეზას ლამაზ სახეს დაანათა ლიზას გაეღიმა და მალევე ადგა. სააბაზანოში შევიდა და მოემზადა ალექსანდრესთან ერთად წასასვლელად. მაღალ წელიანი შარვალი და თეთრი ტოპი ჩაიცვა თმა დაიკოსა მაკიაჟი არ გაუკეთებია ის

დადიანი და დეისაძე

თბილისში ცხოვრობს ორი გავლენიანი პიროვნება დადიანები და დეისაძეები. დადიანები: დადიანების სახლში ცხოვრობს საკმაოდ სიმპატიური 20 წლის ალექსანდრე მას ყავს ძმა სახელად სანდრო ის 22 წლისაა ალექსანდრეს და სანდროს საკმაოდ კარგი ურთიერთობა აქვთ ასევე მათ

ტანჯვა და სიყვარული

-წვეულებაზე დაიშვებიან მხოლოდ ნაცნობები!-ხმამაღლა ვთქვი.-არაუშავს, ჩვენ ნაცნობები ვართ და ბიჭებიც ჩვენთან ერთად წამოვლე.-თვალი ჩამიკრა ანიმ და ეშმაკურად გამიღიმა.-ჰოო, წამოვალთ-თქვა გიომ და წელზე ხელი მომხვია. მე ჯერ ხელს დავხედე,

ურთიერთობები და მათი სპეციფიკა- სალომე ფროდიაშვილი

ყველაფერი ქრება. ოცნებებიც, იმედებიც, მოლოდინებიც. შემდეგ კი სიყვარულიც. შეშა იწვის. ნაკვერჩხალი ნელდება, აღარავის წვავს, აღარც კი ათბობს, შემდეგ კი ცივდება კიდეც. მხოლოდ ნაცარიღა მოჩანს ბუხარში, და შემდეგ სიცარიელე. პატარა ნიავსაც კი იმხელა ძალა

მე, შენ და ნიუტონი /4/

ცეცხლის წითელი ალი, ჩემს თვალწინ ფეთქდება და სადღაც შორს მისვრის მისი მთელი ინერციით, თავს ვწევ და ბოლო ხმაზე ვკივივარ, გული ამოვარდნაზე მაქვს, თითქოს ღმერთმა კიდევ ერთი ყველაზე ძვირდასი რამ წამართვა, რაც კი გამაჩნდა. ვხვდები, რომ ხალხი გარს

სად ჩემი და სად შენი

დილა ისევ ღამის ნიავს ასაღებს, ახლა არ ვარ აღარავის სარჩევი, ღიმილები ნერვიულად ცახცახებს, პრობლემები - სად ჩემი და სად შენი.

ლოცვად მითქვია სამყაროვ და

უფლის ნიშივით სიზმარეთში ამეკვიატე, დამაგვიანდა გარდამოხსნა შენი ამჯერად, ღმერთთან მიმავალს სიყვარული ლექსად გიამბე, მაგრამ ვერ შესძელ უსხეულოდ ჩემთან დარჩენა..