მადერა (6)

– არა, არ გეხმარები! – ფეხზე წამოდგა და ფანჯრისკენ წავიდა, თან ხმამაღლა, ნერვიულად საუბრობდა: – არ დაგხმარებივარ, რადგან მე მივეცი საბაბი პოლიციას, რომ აგდევნებოდა! რადგან მე ჩაგაგდე მათ ხელში. გესმის? – არ უნდა მენდობოდე. სუნთქვა შემეკრა. – არ

მადერა (5)

კარში კაცი იდგა, უცხო კაცი და ჩემს სახლში შემოსვლას ცდილობდა. პანიკამ შემიპყო და ის იყო კივილი დავაპირე, რომ სამი სიტყვით გამაჩუმა: – დათო ბახტაძე ვარ. მერე რამდენიმე წამით გონებაში ვხარშავდი ყველაფერს, წვრილ ძაფებზე მიმობნეულ მძივებს ვაწყობდი და

მადერა (4)

– არაფერი, ალექსანდრე, მადლობის გადახდა მინდოდა! – კარგია, რომ დამირეკე. ხვალ ჩემთან გელოდები, ნებისმიერ დროს. მეგონა დააყოლებდა: “შამპანური გავხსნათ და გავერთოთო”, თუმცა შევცდი, კიდევ კარგი. – საქმე მაქვს. ჩაწერის გარეშე ამოდი. და გამითიშა.

მადერა (3)

და, როცა მეგონა ყველაფერი დამთავრდა, ყველაფერი გადავლახე, სანამ ამ საშინელ ადგილს მოვშორდებოდი, მიმღებში იმ საძაგელმა კაცმა გამაჩერა და სასწრაფოდ მომთხოვა ფურცლის ჩვენება. ავკანკალდი, რადგან ჯერ არ ვიცოდი, რა ეწერა ფურცელზე..

მადერა (2)

– შენც არ უნდა მყვარებოდი, მასე! მაგრამ მიყვარდი, ხო? იცი, რამდენჯერ, თან როგორ მატკინე? და მაინც მიყვარდი! შენ არ უნდა განსაზღვრო, ვის – ვინ და როგორ უყვარდეს! – ხმა მიკანკალებდა, მთელი სხეული მითრთოდა, ოფლში ვცურავდი და გული ისე ეხეთქებოდა

მადერა (1)

შესაძლოა მართლაც ბომბი იყო შიგნით ან ადამიანის ყური, ვერც აფეთქებისთვის გავიმეტებდი ჩემს მეზობლებს და ვერც ჩემ თავს – გალიისთვის. და იმ საღამოს, როცა მარტო დავრჩი და აკანკალებული ხელებით ყუთი გავხსენი, ვინატრე დროის უკან გადახვევა შემძლებოდა.