მარტოობის ჟამს

17 წლის მარია სულ მარტოდმარტო ცხოვრობს. არ ჰყავს დედ-მამა,მეგობრები,ნათესავები, სანდო ადამიანები... ამდენი მარტოობისგან ბრძოლის ძალაც არა აქვს.არ გამოსდის ადამიანებთან ურთიერთობის აგება. მოსწონს ბიჭი,

სიყვარული სიკვდილის ჟამს ))

მე სულიერად მოვკვდი ამ წამს, რომელიც შენთვის საფეხურს გავს, არ მიყვარს ცხოვრება რომელიც მაქვს, არ მიყვარს სიცოხლე,სიკვდილის ჟამს.

ზამთარი სიყვარულის ჟამს... (სრულად)

–აღარ მინდა იმ ცარიელ სახლში მისვლა, აღარ მინდა ასე ხანდახან გნახულობდე, მინდა სულ ჩემთან იყო, ჩემი ცოლი უნდა გახდე. ეს იყო ყველაზე კარგი სიტყვები რაც შეიძლებოდა ეთქვა. იცოდა რომ დავთანხმდებოდი, იმიტომ რომ ყოველ ღამით მისგან შორს ყოფნა არც ჩემთვის

უიმედობის ჟამს (3).

ადამიანები გვიკვდებიან, ისინი გვტოვებენ საკუთარ საწოლზე, იატაკსა და ფანჯრებზე საკუთარ სიმარტოვესთან. ტკივილებთან. ისინი გვტოვებენ. გვიკვდებიან. ვმარხავთ, დავტირით, ვეხუტებით, ვემშვიდობებით, ისინი გვკლავენ, ცოცხლად გვმარხავენ. საუკეთესო მომენტებს

სიბერის ჟამს...

დაეუფლა,ფიფქებმა წაიყვანეს ისიც და მასთან ერთად მთელი დედამიწაც. სახეზე ფართო ღიმილი გადაეფარა და უცბად თოვლში მობზრიალე გოგონა დაინახა,მას ქუდი ეფარა და სიცივის მიუხედავად თხლად ეცვა,ხანდახან კი შიშით აპარებდა თვალებს ფანჯრისაკენ,ალბათ არ სურდა

უიმედობის ჟამს (2).

მე ემოცია ვარ. შეუმჩნეველი, ყველასგან მიტოვებული ემოცია, რომელიც როგორც ბაქტერია, ეძებს გზას, თავის გასავრცელებლად. მე ემოცია ვარ. საკუთარ თავში ჩაკეტილი ემოცია. მოდი, ერთი წამით, და დამიჯექი გვერდით. აღმოაჩენ, რომ გჭირდება სიყვარული, ჩემთან

უიმედობის ჟამს.

როცა ვიცი, რომ შეიძლება აღარ მიყვარდე, მე მეზიზღები. ეს დროის გარკვეული მონაკვეთია, შეიძლება იყოს შუაღამე. მეზიზღები ისე, როგორც შავი ჭირი, რომელიც არ იკურნება და გადასახლება მარტოობაში სულაც არ შველის. მეზიზღება მოგონებები და თავს ვარიდებ ნაცნობ