საკურას ცრემლში სიყვარული შემოხვდა სიკვდილს

შოგუნის სასახლეში გაზაფხული იდგა.. უფრო სწორედ სასახლის ეზოში გაშენებულ საკურების ბაღში შილიფად წამოწოლილიყო.. საკურას ვარდისფერი ფურცლები ირიბად ფარავდნენ მათრობელა არომატში გახვეულ სიშიშვლეს..

საკურას ცრემლში სიყვარული შემოხვდა სიკვდილს

სადღაც, კიოტოში, ნამგალა მთვარე კიაფობს ახლა..სადღაც კიოტოში ახლა ღამეა...მიჯრებად მიყრილ ბამბუკების ხეივანს, სტუმრად ორი აჩრდილი ახლავს... ერთი დაჭრილი.უსახელო თეთრი ხალათით..ისე ჩაუცვამს,

სიკვდილს მოითხოვს

ჩუმი ქუჩები, ბნელი ქუჩები, ქუჩები, რომელიც ჟრიამულს ითხოვს! დახურული კარები, ფანჯრები, საზრღვრები, ისინი, რომელიც გაღებას ითხოვს!

სიკვდილს წართმეული(ლექსად ნაამბობი ისტორია)

მზე სხივებს აფრვევს ირგვლივ გარემოს, ჭრელი ქალაქი უფრო ჭრელდება, სიცოცხლე მოდის, როგორც მდინარე და გზატკეცილი სუნთქვით ივსება. ამ სიჭრელეში და ღრიანცელში

გაჟონილ სიკვდილს !

მე გეფერები, ჭკუიდან გშლის ჩემი ხელები, გპირდები, შენ ვერ დაივიწყებ წარსულს და ნამყოფს, ველური ჟინით დაულაგე სხეულს ფერები, დავტრიალდები და ვიპოვნი სამყაროს გამყოფს.

მაგრამ პოეტთან უსულგულო სიკვდილს რა უნდა

მწამს, სიკვდილამდე უნდა ვზიდო ეს მძიმე ტვირთი, ალბათ სულ მალე ჩემს ცად ფრენას იხარებს მტრედი. მე ამ ცხოვრების ბოლოს წინა თარიღებს ვითვლი და მე უბედოს ერთხელ მაინც მეწვევა ბედი.

მეგობრის სიკვდილი საკუთარი სულის ნაწილის სიკვდილს ჰგავს

რომ იტყვიან დანა პირს არ მიხსნისო, სწორედ ახლა ვარ მასე. ამ დამპალ და დაუნდობელ ცხოვრებაზე დაბოღმილი. გული ზიზრით მაქვ სავსე, რომელსაც ვერანაირი ძალა ვერ გამიქრობს. სერთოდ არსებობს ისეთი ძალა, რომელიც გარდაცვლილებს აცოცხლებს?