რადროს მეგობრობაა.. მიყვარხარ (სრულად)

ის დღე იყო, სამშაბათი, მაშინ 17 წლის ვიყავი. გადავწყვიტე რამე შემეცვალა ჩემს ცხოვრებაში. ავდექი და ჩემს ლამაზ ფრჩხილზე მუქი ლურჯო ლაქის ნაცვლად ღია კრემისფერი. კანისფერი ლაქი წავისვი. ჩემი თავით კმაყოფილი ვიყავი ჩემი გადაწყვეტილებით და ქუჩაში

მიყვარხარ!ამას ნუ მეკითხები (სრულად)

-პირველი და უკანასკნელი._ამხელა გოგომ ჩემს პასუხებზე ხტუნვა დაიყო და კისერზე ჩამომეკიდა.-კაი ლიკა ნუ მომატეხე კისერი.

მოგონება (სრულად)

_ჰეი ბიჭი! იცოდე ჩემს დაქალს არაფერი აწყენინო, თორემ სიფათს აღახევ. ამაზე სიცილი ამიტყდა, ლერისაც გაეცინა. სესილი გამწარებით იკავებდა, მაგრამ ბოლოს მაინც გაუკრთა ტუჩის კუთხეში ძლივს შეკავებული ღიმილი. აი, ჩემი კლასელები კი ლამის დახოცილიყვნენ

სხვანაირები (სრულად)

მოკლედ,ეს ისტორია არცერთს ისტორიას არ გავს არც წააგავს ერთადერთი რაც სხვა ისტორიებთან სააერთოა ეს სიყვარულია.მე გიამბობთ 19 წლის ნიკას ისტორიას,რომელსაც ბავშობიდანვე განსხვავებული ეგონა თავი,არა იმის გამო,რომ მილიონერის ვაჟიშვილი იყო,არც იმის გამო

ბედისწერის საჩუქარი (სრულად)

-დამეწიე, აბა! -ვქოშინებდი, მაგრამ მაინც არ ვწყვეტდი კისკისს. -ისე მარტო ყოფნის შიში რა გითხრა და შენ რომ არ მენახე, ალბათ გავაფრენდი. -მითხრა როცა დამიჭირა და ნაყინით მოთხუპნული სახე ჩემ ყელში ჩარგო, მაგრამ ამაზე აღარ ვდარდობდი...

-პატარა ქალბატონო! მე შენ მიყვარხარ! (სრულად)

უცებ ნაიამ სიცივე იგრძნო, მაგრამ მოულოდნელად გათბა, სიცივე ეპარებოდა და აკანკალენდა მის სხეულს, ვერ ხვდებოდა რატომ ვერ თბებოდა საყვარელი მამაკაცის სხეულის საშუალებით, მითუმეტეს, როცა მას ეხვეოდა...თვალები მოიფშვნიტა, სისუსტე იგრძნო, გუგები

ჩვენ თუ არა ჩვენი შვილები მაინც იქნებიან ერთად (სრულად)

ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა სასაფლაოსკენ გზას, სწრაფად გააღო სასაფლაოს კარები და თვალებით დაუწყო ძებმა უკუნით სიბნელეში მუხის ხეს, რომელიც შუაგულში იდგა. გეზი ხისკენ აიღო, ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა, მაგრამ ახლა არავინ და არაფერი აინტერესებდა ლუკას

მედალიონი (სრულად)

მედალიონი იხსნებოდა კიდევაც... თავიდან ცარიელი იყო მედალიონი, შემდეგ კი ეს სიცარიელე პატარა გოგონას სურათმა დაფარა... მედალიონს,რომ გახსნიდა იქედან პატარა გოგონა უყურებდა უზარმაზარი, ოკეანისფერი უძირო თვალებით, უყურებდა და უღიმოდა...

შეუსრულებელი პირობა [სრულად]

-კარგად, მაშო, ბედნიერ ცხოვრებას გისურვებ, - ისევ ძალით გაუღიმა. აღარ ჰქონდა მის ღიმილს ხიბლი. - ანასტასია მომიკითხე. - თითქოს ძალით ამოიგლიჯა ყელიდანო ისე უთხრა და სწრაფად გატრიალდა, რათა არ შეემჩნია ცრემლმომდგარი თაფლისფერები. გატრიალდა და წავიდა,

მეგობრობა თუ სიყვარული ? (სრულად )

ცხოვრება მოულოდნელობითაა სავსე, ბევრ ტკივილსაც განიჭს და ბევრ სიხარულააც, მთავარია შენ ორივე გამოცადო, ასე იპოვი საკუთარ თავს, მეგობრებს და რაც მთავარია ნამდვილ სიყვარულსაც რომელსაც არ აქვს დასასრული