უშანსოდ მტოვებ?! (6)

მთავარია ახლა კარგად ვარ, დათასთან ერთად ახალი ცხოვრება დავიწყე, სადაც ზედმეტი ხალხის ადგილი არაა! -ყველაფერს გავაკეთებ რომ შენ და ეს სასწაული ბავშვი კარგად იყოთ! გადაჭრით უთხრა მარიამს შემდეგ კი ბავშვისკენ

უშანსოდ მტოვებ?! (5)

სხეული დაბუჟებული ჰქონდა, ვერ გრძნობდა ტერფებს, პირი უშრებოდა, წამლებით გაჟღენთილ ჰაერს სუნთქავდა, თვალები რომ გაახილა მიხვდა საავადმყოფოში იწვა, საწოლის გვერდით დადგმული აპარატის წრიპინი ესმოდა, თითქოს არაფერი სტკიოდა მაგრამ მაინც დისკომფორტს

უშანსოდ მტოვებ?!

ამ... ჩქარა კივილი დაიწყე... როგორც კი პირი გავაღე ჩემ გვერდით მწოლიარე შეირხა, ხელი მომაშორა თუარა ფეთიანივით წამოვხტი, ზეწარი შიშველ სხეულზე შემოვიკარი მთელი ძალით, აბურდული და წინ ჩამოყრილი თმა უკან გადავიწიე და როგორც იქნა შევხედე საწოლს.

უშანსოდ მტოვებ?! (3)

ემთვისაც სასიამოვნოა... სიმწრის ღიმილით ვპასუხობ, უკანაკსნელ ძალებს ვიკრებ რომ თავი შევიკავო სესილის და ნიკოლოზის ხათრით.. –ალექსანდრე რა მიმართვაა? თვალები უბრიალა სესილიმ –უბრალოდ მომეცით

უშანსოდ მტოვებ?! (2)

თუ დაგვიჭირეს და დაგვხოცეს მერე შენი ადრენალინი ვერ გიშველის! –რა უჟმური ხარ! ისევ ჩაიბურტყუნა –გავიგე! დაუბრიალა თვალები...–ამ ოთახიდან უნდა გავიდეთ! სამ თვლაზე კარგი? –აჰამ! თავი დაუქნია უხმოდ –კარგი! სამი!

უშანსოდ მტოვებ?! (1)

გისმენ, დაიწყე რისი თქმაც გინდა, მაგრამ ძალიან გთხოვ ბოდიშები და გაცვეთილი ფრაზის „ეს ის არ იყო რაც გეგონა“–ს გარეშე... აგდებულად მიმართა მეტრეველს ჩაეცინა –ღადაობ?! –და შენ?!