მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. III)

- მინდა ჩემთან იყო. - ხმადაბლა დამიმარცვლა და ყურის ბიბილოზე მაკოცა. ავტომატიურად მივუტრიალდი და თვალებში ჩავაშტერდი. - ანდრეა, შენი და შეიძლება.. - მარიამ, ახლა ჩვენს შორის მხოლოს ეს ვისკის ბოთლია.- თავით თითქმის ცარიელ ბოთლზე მანიშნა. თვალები

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. II)

- ხო აბა რა, მავნებლობა ჩემი მთავარი პროფესიაა- ვუპასუხე სიცილით. - ჰაჰ,ფრთხილად იყავი. რაღაც, პროფესიულ დეფორმაციას განიცდი. - რა მხრივ?! - ყველა ისეთი მავნე გგონია, როგორიც შენ ხარ .

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. I )

- ერთმანეთს შევხვედრილვართ? - შეპარვით ვკითხე და მის ნაკვთებს უფრო კარგად დავაკვირდი. - ნუ გეშინია, შენ საიდუმლოს არ გავთქვამ. გამაგიჟა ამ ბიჭმა, ან რა იცოდა საიდუმლოდ რომ ვინახავდი. ტაომ ერთიანად დამაყარა სხეულზე მოულოდნელობისგან. - ალბათ,

თმენის ვალდებულება

-არ ვიცი მე- აქნევს ხელს -ღმერთის ხათრით შვილო. -დამიჯეროს მამამის, უთხარი მაშინ. -ადექი შვილო- ვუბრუნდები გოგოს და აცაცახებული სხეულიც ზანტად დგება ჩემ წინ -მომკლავს მამაო. -გაბრაზებულია ახლა და ამიტომ. -მერე არ გადაუვლის. -წეეთრიე ეზოდან- ფეხს

გოგონა წითელი ტუჩსაცხით

თავდაჯერებულ ტუჩებს და შიშველ დახვეწილ სხეულს,რომლის იქითაც მხოლოდ სიბინძურეა.ხანდახან კი მომაკვდავ ადამიანებს და ქალს დანით.წითელ ყაყაჩოებს და სისხლისფერ ცას. ზოგიერთი ადამიანი აღტაცებული რჩება,თუმცა ეჭვი არ მეპარება არაფერი ესმით მათაც.

გოგონა წითელი ტუჩსაცხით

ამ თვალებში იმხელა ცეცხლი იგრძნობოდა,მე რომ მსიამოვნებდა ხოლმე. ეს მაღალი,შავგვრემანი ქალის თვალები იყო,რომელსაც ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა,რომ ინგლისური წარმომავლობის არ იყო.მას მისი ტანი ისეთი თავდაჯერებულობით მოჰქონდა,იქვე მოიხიბლებოდი. მისი

წითელი ღვინო,პარლამენტი და კულულა [სრულად]

ერთი შეხედვით ძალიან გაუბედურებულ ადამიანს ვგავდი,მაგრამ რეალურად ასე არ იყო. ბედნიერი ვიყავი. ადამიანი,რომელიც მიყვარდა იმ დღეს,იმ თითქოს საოცრად ლამაზ დღეს ცოლს ირთავდა და მე მაინც ბედნიერი ვიყავი. ვიხსენებდი დღეს,როცა პირველად ვნახე.ლამაზი იყო.იმ

წითელი კაშნე(სრულად)

შუა დღე იყო თვალები რომ გაახილა, ზოზინით წამოდგა ლოგინიდან და სააბაზაოსკენ წავიდა.გუშინ მისი საუკეთესო მეგობარი ნიცა გიგაური გათხოვდა,მეჯვარე თვითონ იყო,საშინლად დაიღალა,სახლში გამთენიისას მივიდა. ნიცა მისი ბავშვობის მგობარია, ერთ სკოლაში

"წითელი მელანქოლია"

თუ ოდესმე თქვენზე ადრე მოვკვდები, ჩემი ხორცი განბანეთ. თეთრ სუდარაში გახვეული ცივი სხეული კიდევ უფრო რომ გაიყინება, არაფერი რომ აღარ დარჩება ფერადი, სისხლის ფერი ტუჩების გარდა ნუ მოხვალთ და მაკოცებთ.. და თუ ამას მაინც იზამთ მინდა, რომ მაპატიოთ

წითელი "პასტა"

ზიზღი მიჩნდება ყველა ფუფუნებაში მყოფი ადამიანისა და საკუთარი თავის მიმართაც მე ხომ არ მაწვიმს და არ მცივა..მე ხომ დედა პატარაობიდან ყველასთვის სანატრელად მივლიდა. რამოდენიმე წამის წინ მეტროში ვიყავი, პატარა ბიჭი შემოვიდა ხელში ფერადი კალმებით,