ცვლილებები

ყველაფერი კარგად იყო, ერთად ვიყავით სულ ერთად ვატარებდით დროს ლაპარაკში, თანაც... უაზრო ლაპარაკში კი არა, სერიოზულ თემებზე ლაპარაკში. ცხოვრებას მიხალისებდა, მართლა ის იყო ჩემი ყველა ფერი.

•რ•(აღიარება)

სხვებისადმი გრძნობა რომ მიჩნდება, ვცდილობ ვიყვირო, ყოველწამს ვიმეორო ხმამაღლა, რომ მე ის მომწონს, ვცდილობ ყველას გავაგებინო.. ამ დროს თითქოს ჩემი გულისა და გონების გაჩუმებას ვცდილობ, რომლებიც გაუჩერებლად, გამუდმებით შენს სახელს იმეორებენ, თითქოს

მე არ მიგიღებ!

შენ იყავი აღარ ხარ იყავი ერთ დროს,მაგრამ ახლა აღარ ხარ ვერც კი გაიფიქრებ რამდენად აღარ ხარ და ვისი ბრალია ? შენი! ეგ უ'ბრალო არ იყო...

მე ვიცი, რომ შენ ხარ შორს, ყველაზე შორს ..

მე შენთან ვარ ყოველ წუთსა და წამს ჩემი ფიქრებით და მოგონებებით, რომლებიც შენ მაჩუქე. ახლა სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი და ვერ ვწერ ჩემს სიყვარულზე, რომელიც ოკეანეზე უფრო უძირო და ღრმაა .. მენატრება შენი ხელების შეხება და ტკივილიანი თვალები, რომლებიც

შენ ჩემი სული ხააარ!!

არსებობს სხვადასხვაგვარი ურთიერთობები, ერთჯერადი, უხარისხო და ისეთი, რომელიც უცებ იბადება და სამარადისოდ გრძელდება... არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩვენს ურთიერთობას მე სამარადისო მეგობრობას ვუწოდებ... მჯერა ის მუდამ იარსებებს და გაგვაძლიერებს... მახსოვს

წითური ლედი (თავი 2)

საოცარი დილა გათენდა ვორონცოვების ოჯახში. კატოს ბალის მოლოდინში დილაადრიან გაეღვიძა და საწოლში ნებივრობდა , თან წარმოიდგენდა , თუ როგორ წარიმართებოდა ყველაფრი. ახალგაზრდა ქალბატონის გული გამალებით ცემდა და მის ნატიფ და გამხდარსხეულს არ აძლევდა

იყო მარტო, თან ყველა ჰყავდა ერთდროულად

თითქოს ყველა უნდოდა, თან თითქოს არავინ... იყო მარტო, თან ყველა ჰყავდა ერთდროულად. ვერავინ იგებდა რა სჭირდა და ყველა აიგნორებდა, მაგრამ თან არავინ...

მგონი ასე სჯობს, არა?!

ნამდვილი "მე" მხიარული, ლაღი და პრანჭია გოგოა... ეს არსება კი მაიძულებს, ვიყო ჩუმი, ბნელი და საკუთარ თავში ჩაკეტილი გოგო... გოგო, რომელსაც ჰგონია, რომ14 წლის ასაკში არ შეიძლება ვინმე მოსწონდეს და უყვარდეს... საკუთარ მეგობრებს სულ ვეკამათები: "რა

"განადგურება"

‘‘განადგურება“ ამ სიტყვას სრული მნიშვნელობით ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუმცა დღეს ის დროა როცა მე განადგურებული ვარ, ჰო, აი ახლა, ამ წამს, მე გავნადგურდი, რადგან გრძნობა სახელად სიყვარული იმაზე მტკივნეული ყოფილა ვიდრე აქამდე მეგონა, მიყვარდა,

ეს ზამთარიც მალევე გავა ..

" ამ წყეულ ზამთარს დღეს პირველად მოთოვა თურმე. და მეც ღიმილით გეკითხები, - ჩაი თუ ყავა ? რაღა გაალღობს ჩვენს გარშემო გაყინულ სულებს გპირდები ტკბილო,