წერილი წარსულს

ბოლოს დამპირდი დავბრუნდებიო .. ჰოდა ჩვენ გელოდებით .. არ მინდა დაიმტვეროს ის დღიურები, ის ნივთები, არ მინდა გაცვდეს, არ მინდა სიკვდილს ებრძოდეს და ხელებს დავიჭამ ოღონდ არ დაიხოცოს, ის ყოველივე, რაც დამიტოვე ..ვუყურებ კარს, კარს, რომელიც დაახლოებით 1

სამწუხარო რეალობა

დღეს გრძობა სიტყვების გარეშე არაფრად არ მიიჩნევა.თითქოსდა ბავშვივით სუფთა სიყვარული რომელიც გულში საიმედოდ დამალულია სიყვარული არ იყოს. რას სჯობს ისეთ სიყვარულს სადაც სიტყვები ზედმეტია რადგან თვალები,მზერა და ქცევები ძალიან ბევრს ამბობენ.დღეს

სიყვარული, გრძნობა სახელად ყველაფერი...

ზოგჯერ სიყვარული ერთ გულში წარმოიშობა და სურვილი უჩნდება ხოლმე იმას დაუკავშირდეს ვის გამოც წარმოიშვა, ეს ისეთივე სურვილია, როგორიც ფანატიკოსი მორწმუნის უფალთან დაკავშირება, თითოეულს ან ორივე მათგანს შეუძლიათ საწყისთან დასაკავშირებლად ყველაფერი

დანო

მიიღებდი..ჩვენი გულები ერთმანეთს ყოველთვის მიაგნებენ..პარალელურ სამყაროებშიც კი.. ჩვენი გულები ხომ უზომოდ დიდი სიყვარულით არიან გაჟღენთილბი..ერთმანეთს ისყვარულით,ამიტომ ყოველთვის მიაგნებენ ერთმანეთს.. სხვანაირად წარმოუდგენელია..გუშინ პარკში

ახალი წლის ტკივილი

დღეს 31 დეკემბერია ახალი წლის წინა ღამე 2016 წლის , ბოლო წუთები, მიხარია რადგან, 2016 წელს ვემშვიდობები და 2017 წელს ვხვდები საყვარელ ადამიანებთან ერთად მჯერა რომ ეს წელი ბედნიერების მომტანი იქნება მაგრამ, ასე არ აღმოჩნდა. ახალი წლის ღამეს დიდი

უშენოდ მიჭირს...

აი ისევ მარტო დავრჩი, ისევ ერთად ვართ მე და სიმარტოვე. ხანდახან მტკივა წარსული, მტკივა აწმყო. ნუთუ მომავალში ვეძებ შვებას. ეჭვი მეპარება ესე მოხდეს. რას ველი ამ ცხოვრებიდან? ვიძახი მაქსიმალური მინდათქო მაგრამ მინიმალურსაც ვერ ვიღებ. საერთობ არ

თებერვლის ჩანაწერებიდან

შენ არასდროს გყვარებია სითბოს გამოხატვა. ამაში ვგავდით ერთმანეთს, მაგრამ მე ვცდილობდი მაინც მეგრძნობინებინა რაიმე მცირედი. ახლა ყავას ვსვამ ლიმნის არომატით და ვიცი, ბოლოს გაგიჟებამდე, შეშლამდე აღარაფერი დამაკლდება. მე არ ვიცი რას გრძნობ ახლა,

ყალბი ღიმილისგან დამპალი სახეები

არ ვიცი ვინ დაადგინა ან ვინ დააწესა, რომ პირდაპირობა დანაშაულია, თუმცა ფაქტია, ახლა დამნაშავის წებოვანი იარლიყი მჭიდროდ მეკვირს და სრულებით არ აპირებს ადგილის დათმობას იმ გაცვეთილი, გადაქერცლილი და უფერული იარლიყისთვის, საზოგადოების უდიდესი ნაწილი

შემოგეძარცვე

თითქმის დამავიწყდი... ასე ერთიანად და სულმოუთქმელად შემოვიძარცვე ყველა გრძნობა გვიანი შემოდგომის ხეებივით, გავაშიშვლე სული და შემდეგ ერთიანად გამოვკეტე. თითქმის დამავიწყდი... ფრაგმენტებად მახსოვს შენი სახე და თვალები, ვეღარ ვიხსენებ ბარიტონს,

სიზმარი...

ორივეს ტკიოდა ერთმანეთი და ამავდროულად უერთმანეთობა... მაინც ამოხეთქა ზღვა მონატრებამ... ორი სული ერთმანეთს შეერწყა... აღარ არსებობდა სხვა არაფერი... თითქოს დრო გაჩერდა... იყო ის და იყო ეს...