ღიმილი ბედნიერებას არ ნიშნავს

ღიმილი არ ნიშნავს ბედნიერებას არ ნიშნავს იმას რომ ბედნიერი ვარ დიახ მე არასდროს ვყოფილვარ ბედნიერი და ალბად ერთადერთი ოცნება მაქვს სხვებივით ბედნიერი ვიყო.

ბოლო დღის დასასრული და პირველი დღის დასაწყისი

ჩემი ცხოვრება ძაფზე ეკიდა და ვიცოდი, რომ ადრე თუ გვიან ეს ძაფი გაწყდებოდა... ვგრძნობდი დღეს ჩემი სიცოცხლე სადღაც მიიპარებოდა, ემორჩილებოდა ჩემში ჩასახლებულ ტკივილს, დაავადებას რომელიც ჩემი სიცოცხლით იკვებებოდა..

ბედნიერების მწვანე სხივი

საერთოს რას ვითხოვ ამ ცხოვრებიდან ან ეს ცხოვრება ჩემგან? ეს დღეები უჩვეულოდ გადის,მაგრამ ოცნებები და მოგონებები ნათელი და გასხივოსნებულია.

მე…

და მაინც ვინ ვარ ‘’მე’’ ?ბევრჯერ მიფიქრია რა იქნებოდა რომ არ მოვლენილიყავი ამ ქვეყნად ?! სხვა სიცოცხლეში გარდავისახებოდი თუ უბრალოდ გავქრებოდი….მუდმივად მაწუხებს კითხვა ვიგრძნობდი? მეტკინებოდა?განვიცდიდი იმას რომ არ ვიარსებებდი? ალბათ უბრალოდ არ

წითელმიწიანი ბაღი

ყველა ჩვენგანს გვაქვს საყვარელი ადგილი. ადგილი, სადაც მაშინ მივდივარათ, როცა ფიქრი, მარტო ყოფნა, ან უბრალოდ დასვენება გვინდა. მეც მაქვს ერთი საყვარელი ადგილი.

ჩემი სიყვარული ჯობია თქვენს!

თქვენ ფული გაქვთ და ყოველ ღამით ქალაქურ დარდიმანდული სიმღერებით იქარვებთ დარდებს, სინამდვილეში რა უნდა თქვენტან დარდს. მე ფული არ მაქვს, მაგრამ ყოველ დღე წიგნს ვკითხულობ რომ უფრო განვითარდე და დარდებს მოვერიო, იმედები გავიხნგრძლივო და მარადიული

ნამდვილი სიყვარული .

არ მესმის რატომ არ ანიჭებენ არანაირ მნიშვნელობას სიტყვა "მიყვარხარ"ს...არ აქვს მნიშვნელობა ქალ-ვაჟურია ეს გრძნობა მეგობრული თუ დედმამიშვილური...სიყვარული საქციელით უნდა დაუმტკიცო საყვარელ ადამიანს...და თუ ის შენთვის მართლა რამეს წარმოადგენს

ოცნების ქვეყანაში

-მე?!-გაიკვირვა მან..-არ მაქვს სახელი. -რა დაგიძახო? -რაც გინდა.. -არ ვიცი..მოვიფიქრებ.. -ჭკვიანი ხარ...ეს შეგიძლია,მერწმუნე.. -მე შენ ოცნებას დაგარქმევ.

სიბერის ჟამს...

დაეუფლა,ფიფქებმა წაიყვანეს ისიც და მასთან ერთად მთელი დედამიწაც. სახეზე ფართო ღიმილი გადაეფარა და უცბად თოვლში მობზრიალე გოგონა დაინახა,მას ქუდი ეფარა და სიცივის მიუხედავად თხლად ეცვა,ხანდახან კი შიშით აპარებდა თვალებს ფანჯრისაკენ,ალბათ არ სურდა

დიდიარაფერი

აი წარმოიდგინე სადმე მომაღლებულ ადგილზე, საიდანაც დედამიწის რაღაც ნაწილი ყველაზე ლამაზად გვეჩვენება, მე და შენ ვართ. სადაც ერთი ფეხის გადადგმა წინ სამუდამოდ დაგვაკავშირებს ბუნებასთან, ერთმანეთთან სამუდამოდ გაგვაერთიანებს. ჰაერი გვშთანთქავს.