დღეგამოშვებით მკვდარი

როგორ მივხვდე, თუ ვკვდები?! ნელია პროცესი, მე კი მინდა ვუყურებდე, როგორ უდნება თვალები ტკივილისგან, როგორ იწყევლის თავს, ეცემა თვითგვემას. მიყვარს, როგორ ეტყობა კეფის რკალზე სიტყვა - „ვიტანჯები“, სხვას. მკლავს ჟინი, მინდა,........................

ცნობიერი

ანდამანტი, დამატებული პერსონაჟი, მძიმეა ჰაერი, დღის თორმეტი, გაჩერდა, გაჩერდა დრო, მიჭერს ყელში მომდგარი უკვდავი სისტემა, თეთრ ცას შავად გამოეყო ნისლი,- თავი მეორე. გამომიშვით. სიკვდილს სიკვდილი მოსდევდა, პანაშვიდს პანაშვიდი, სიყვარული სიყვარულს

კეთრით დაავადებული

ქუჩაში შემხვედრი მათხოვარი, გაჭირვებული ან (კეთრით) დაავადებული ადამიანი,ვისაც რაღაც ძალიან უჭირს არის ყველა ჩვენთაგანის სულის სარკე...

ამოვარდნილი კლავიში

ყოველთვის ვიღაცის მოლოდინში იყო,იჯდა და ელოდა. ასე გადიოდა დღეები,კვირეები,თვეები და წლები... ელოდა,ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას,მზიან დღეებს და სავსე მთვარიან ღამეებს...

Უსასრულოდ (სრულად)

Ეს ისტორია ეხება წყვილს, რომელსაც ერთმანეთზე მზე და მთვარე ამოსდის, თუმცა რამდენად შეძლებენ ერთად ყოფნას ეს არავინ იცის

მფარველის ფრთების ანალოგები

კივის რაღაცა შიგნითგან შიგვე და თითქოს გრძნობით მიმხვდარა ისევ, გადარეულა ეული ჩემი... იმტვრევა კარი არ’არსებული და გაბნეული შემოდის ქმარი.

მიყ-ვარ-ხარ

...გეძღვნება შენ, ჩემს ადამიანს, რომელმაც მიმახვედრა რომ ერთ რამეში მუდამ დარწმუნებული ვიქნები - იყავი, ხარ და მუდამ იქნები. სიტყვა მიყვარხარ იყოფა მიყ-ვარ-ხარ-დ და არასოდეს - მიყვ-არ-ხარ-დ.

Silhouettes in the city

წუთების უაზრო ცვეთა და ქალაქის ქუჩებში ხეტიალი ჩვევად გექცევა და მიხვდები, რომ სადღაც შენც ყველაზე ბნელი აჩრდილი ხარ, შენობებს შორის გზააბნეული დაეხეტები და საკუთარი შეშლილი სახის ხარჯზე იშორებ ყველა სულიერს, მათთვის ხომ ცოტაც საკმარისია, რომ

მენატრები

მომენატრე... რა დრო გავიდა - არა?! ახლა ფანჯარასთან ვზივარ, მთვარე და ლამპის შუქი მინათებს ღამეს, მაგრამ იცი, ჩემთან როდის დაღამდა?!

დედამიწის შემდეგ

ადამიანი ,რომელსაც უყვარდა და დაიღუპა, რომელიც უყვარდათ, გრძნობები რომლებიც დარჩაა... ადამიანები სიცოცხლეს ვაგრძელებთ , რახდება იქ?! იქნებ იქაც გველოდებიან?! იქნებ იქითაც გრძელდება, რაღაც ახალი?!