გოგონა, სახელად ლიდია

მე ერთ ადგილას ვარ გაშეშებული და ვუყურებ დედამისს, რომელიც მაგრად იკრავს გულში შვილის სხეულს და მოსთქვამს... “შვილო...დე...გაახილე თვალები. ჩემო ფერია, გთხოვ...მიდი, დე. შემომხედე შენი ზღვისფერი თვალებით. გთხოვ, შვილო...ნუ დამტოვებ...გევედრები...“

ჩაი და სიყვარული...

-დიდი მადლობა, გავთბი-გამიღიმე ისე, როგორც არავის შეეძლო გაეღიმა. გიბრწყინავდა თვალები ისე, რომ სიკაშკაშით, მზესაც კი აჭარბებდა. მე შენი თვალების სიღრმეში ვიძირებოდი და ვიკარგებოდი...

სიღრმე რომელიც შემოდგომას თან ახლავს

ზაფხულის ცხელი,მზიანი დღეები უცაბედად გაივლის ხოლმე და დაუპატიჟებლად მოგვადგება კარზედ ოქროსფერთმიანი შემოდგომა.გარეგნულობას სრულიად იცვლის,თმას ოქროსფრად იღებავს,ტანზედ ყვითელი სამოსი მოურგია ხასხასა,ჭრელა-ჭრულა სიცოცხლით სავსე ფერები კი ზაფხულს

საგანძური სახელად ბებო

სიტკბო სად არის?-იქ სადაც ბებოა.-სიყვარული?-იქ სადაც ბებოა,-სიმშვიდე?-სადაც ბებოს სახლია....ბები, ბებო, ბებია ჩემო ტკბილო ადამიანო.ჩემთვის მუდამ, რომ კარგი გემეტება.სიკეთე, სითბო, სიყვარული.ჩემი აღმოჩენა ხარ

ხსნა და ნადირობა (სრულად)

მჯერა, ზღვრამდე დაქანცულს არასდროს ჩამეძინება და სხვა დროს კი - ხსნას მოვძებნი მტკივნეულად ჩავლებული მარწუხებიდან.

Time Passes...

“დედა...გვიშველე...მივდივართ სადღაც...მგონი ვკვდებით...“ იასამანის ბუჩქი, უკვე ფაქტობრივად გაძარცვულიყო და უკანასკნელი ფოთლებიც, ნელა მიიწევდნენ დედამიწისკენ...

***

ან იქნებ განგებ აკეთებ? აგრძელებ... დაამთავრო...

ტყვე

ერთი ჩვეულებრივი საღამო თბილისში... გზებს მუდამ ძრავის ხმა ახმაურებს, ხალხის გაუთავებელი საუბარი და ბავშვების ჟრიამული ქალაქური ცხოვრების თანმდევი ფორიაქია... თუმცა გოგონას, რომელიც გზას მარტო მიუყვებოდა ხეებს შორის, არაფერი ესმოდა...

******

-უკაცრავად, სხვა მეგონეთ-ვუთხარი და ხელი გავუშვი. შეეშინდა...ვიგრძენი როგორ აუთრთოლდა ხელი. რომ მხედავდე, შენც შეგეშინდებოდა.

სადღაც სინათლე დაიკარგა

ყოველთვის მინდოდა ამაზე დამეწერა მაგრამ გამბედაობა არ მყოფნიდა.მინდოდა ეს გამეკეთებინა მაგრამ აქაც გამბედაობამ დამაყენა კუთხეში დასჯილი ბავშვივით.