Time Passes...

“დედა...გვიშველე...მივდივართ სადღაც...მგონი ვკვდებით...“ იასამანის ბუჩქი, უკვე ფაქტობრივად გაძარცვულიყო და უკანასკნელი ფოთლებიც, ნელა მიიწევდნენ დედამიწისკენ...

***

ან იქნებ განგებ აკეთებ? აგრძელებ... დაამთავრო...

ტყვე

ერთი ჩვეულებრივი საღამო თბილისში... გზებს მუდამ ძრავის ხმა ახმაურებს, ხალხის გაუთავებელი საუბარი და ბავშვების ჟრიამული ქალაქური ცხოვრების თანმდევი ფორიაქია... თუმცა გოგონას, რომელიც გზას მარტო მიუყვებოდა ხეებს შორის, არაფერი ესმოდა...

******

-უკაცრავად, სხვა მეგონეთ-ვუთხარი და ხელი გავუშვი. შეეშინდა...ვიგრძენი როგორ აუთრთოლდა ხელი. რომ მხედავდე, შენც შეგეშინდებოდა.

სადღაც სინათლე დაიკარგა

ყოველთვის მინდოდა ამაზე დამეწერა მაგრამ გამბედაობა არ მყოფნიდა.მინდოდა ეს გამეკეთებინა მაგრამ აქაც გამბედაობამ დამაყენა კუთხეში დასჯილი ბავშვივით.

არ დამიჯერო

გავაგდე და ამ გაგდების შემდეგ ყოველწამს ველოდები როდის მოვა. როდის მოვა, რომ ისევ გავაგდო. ყველაზე ნაკლებად მისი გაგდება მინდოდა. და უფრო ნაკლებად გაგდების შემდეგ მოსულის კვლავ გაგდება მინდა. მოსვენება მაქვს დაკარგული. გულიცემა აჩქარებული. მე ოთახში

*****

კარგა ხნის მანძილზე, ადამიანები ვერ იაზრებდნენ იმას, რომ ერთობლივად უფრო მეტს გააკეთებდნენ, ვიდრე მაშინ, თუ ცალ-ცალკე იქნებოდნენ. იმის იმედი, რომ ოდესმე აღუდგენდნენ ძველ დიდებას თავიანთ მიწებს, აღარ ჰქონდათ. უყურებდა ბოროტება ყოველივე ამას და

ჩამონგრეულ კედელს ჰგავხარ...

ზოგჯერ მგონია, რომ გაორება მჭირს.ჩემში ორი ერთმანეთისგან განსხვავებული პიროვნება ჩაისახა, არც კი დამეკითხნენ ისე.

მთვარე

ამიტომ ხარ შენც ღამე. გრძნობას მიღვივებ ღამე. არ ვფიქრობ,რომ შენს ჩემთან ყოფნას მიზეზი სჭირდება რამე.

ყირმიზი..

ყირმიზში ეკას ყველა იცნობს.. ახალგაზრდა, სიცოცხლით სავსე გოგოა ეკა. 22 წლისაა. დედა კონდიტერი. მამა დაეღუპა. ყავს ორი ძმა და ერთიც და.. თუმცა არა.. სამი წელია აღარავინ ჰყავს ეკას ქმარმა მიატოვა.. ოჯახმა არ მიიღო.. დიდი ქალაქიდან პატარა, ქვითკირის