არ გაიქცე,გაქცევას მხოლოდ სუსტი ლამობს...

შეიძლება ბევრი რამ არ ვიცი, ან არ ვფლობ ზუსტ ინფორმაციას მაგრამ რაც ვიცი ის ნამდვილად კარგად მაქვს შესწავლილი.ერთს გეტყვი მკითხველო, პატარა რჩევას მოგცემ.გთხოვ, არ გაიქცე რადგან გაქცევას მხოლოდ სუსტი ლამობს.

ტკივილამდე დიდი სიცარიელე

"დედამ მითხრა დრო გავა და განკურნავს მაგრამ დრო არ გადის მაგრამ დრო არ კურნავს !"

მაგიდა ოთხისთვის

დაქალები საშინელებათა ფილმს ჩახუტებულები უყურებდნენ. ყველაზე ემოციურ მომენტზე კი კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. გოგონები ერთიანად შეხტნენ და კარებთან მისვლა ორივემ ერთად გადაწყვიტეს. კარი გააღეს თუ არა, ორი უზარმაზარი ვარდისფერი ვარდების თაიგული დაინახეს.

მზის გოგო

ხომ არსებობენ გოგონები, მთვარესავით გაბადრული სახით და ვარსკვლავებივით კაშკაშა თვალებით, რომ შეხედავ და უფრო მეტად ბრწყინავს, ბზინავს და ლამისაა მთელი შენი არსება მოიცვას მისმა გასხივოსნებულმა მზერამ. ღიმილიც როგორი სანდომიანი აქვთ

შაქარა

ოქროს ბიჭი დღის ბოლოს ყველა თავის თავზე ფიქრობს, მაგრამ ვიზე ან რაზე ფიქრობენ ისინი ვინც უკვე ამ ქვეყნიდან წავიდნენ. მაშინაც კი როცა ვიცოდი რომ ცივ და გაყინულ მიწაში უნდა ჩაესვნებინათ მისთვის უკვე სულ ერთი იყო ის სიცივეც კი რადგამ

ბავშვობა

როდის დაიწყო ჩემი ზღაპარი? მაშინ,როდესაც ამ ქვეყანას მოვევლინე და ცოცხალ არსებად ვიქეცი.როცა დედამიწაზე დავდგი ფეხი,სუნთქვა დავიწყე და სამყაროს აღქმადობა.ნ

სამყარომ კარზე მომიკაკუნა

ხშირად ვამბობთ ხოლმე ადამიანები, ჩვენ დედამიწაზე ვცხოვრობთ და ამ სამყაროს შვილები ვართო. ისიც კი არ ვიცით, თუ როგორი არის სამყარო თვალითაც კი არ გვაქვს დანახული.

მერამდენე ფურცელი ამოვხიე..

ვამბობ არ მტკივა და თითქოს მეც ვიჯერებ ამას, ღამის მისვლამდე. და მერე ბალიშს ვაბარებ აღსარებას. ისიც მორჩილად მპატიობს ცოდვებს და ვიცი ბოლოს ისიც ვერ დაიტევს ყველაფერს. მოხუცის ხელებივით დამჭკნარია თითქოს გრძნობებიც.

მე ფრთებს შევისხავ, გპირდები... /სრულად/

"სიტყვებმა ფასი დაკარგეს, ედი. ჩვენ კი ამის შედეგად ერთმანეთი."

#შაქარას #შაქარა21

თავი დავხარე და წავედი, მინდოდა გადამებიჯა, გადამებიჯა მოსალოდნელი უბედურებისთვის, მინდოდა არ შემხებოდა ეს ტკივილი, მინდოდა გავშეშებულიყავი, არაფერი მეგრძნო და გავმქრალიყავი, მინდოდა გადამებიჯა მოსალოდნელი უბედურებისთვის...