ერთხელ რომში

ისტორია ვითარდება რენესანსის დროინდელ რომში, იტალიაში. აბრეშუმისკაბიანი გოგონა ვიოლეტი, და ლამაზი, ქერათმიანი ბიჭი თეჰიონი.

"პეპლები თეთრ ხალათში"

როცა ფსიქიატრიულის ოთხ კედელში იკეტები, თეთრი ხალათი თანდათან კარგავს პირვანდელ სახეს. იწყებ რეალურად "გიჟისა" და "ნორმალურის" ერთმანეთისგან გარჩევას. მერე ხვდები, რომ საკუთარი სიყვარულიც აღარ გეტევა და პოულობ იმას, რასაც ერთ დღესაც თავს გააყოლებ.

ტოქსიკური სიყვარული

შემეშინდება მისი განადგურებული სახის დანახვის. პანიკური შიშით შემეშინდება ძლივს გაწყვეტილ თოკს ხელი რომ არ წამოვავლო და კანკალით ერთმანეთს არ გადავაბა. შემეშინდება საბოლოოდ არ დავუსვა

ჩემი კიბორჩხალა

ჩემს წინ სამი, უსაშველოდ დიდი, წითელი ნეკერჩხლის ხე საზარლად არის წამოჭიმული. მათი ფოთლების შრიალს ჩემი ბუტბუტი ერთვის თან და გონებაში აზელილ ფიქრებს ვერც ერთი ჩიტს ხმა ვერ ფარავს. რა მოხდება ჩემს ბურუსსში გახვეულ მომავალში, ან ახლა რა უნდა

წინანდელზე მეტად!!

როგორ შეგეძლო ასე მარტივად დაგეთმო ჩვენი სიყვარული? თავზე ჩამომენგრა მთელი ცხოვრება. ის ცხოვრება, რომელიც მხოლოდ შენ გეკუთნოდა და ახლა ისიც აღარ არსებობს, ისევე როგორც შენ. ყველაზე მეტად

სიზმარა

ისე გავიშარე, რომ არ გითხრა ან გული გამისკდება ან კიდევ კარგად გაბერილი ბოღმის ბუშტი. მოკლედ რა ხდება... არასოდეს მჯეროდა სიზმრების ახსნის. იმან გამხმარი ცოცხი ნახა და დღეს მამიდამისს კუჭი ასტკივდება.

ჩარლი

მეზობლად ერთი უცნაური ტიპი ცხოვრობს. სახელი არ ვიცი ოღონდ. მაგარი ხულიგანი ძაღლი ჰყავს. გემანული ავჩარკაა, ცოტა ნერვოზიანი, ჩარლი ჰქვია. გამვლელი თუ შენიშნა, თავის სამფლობელოსთან ახლოს, ეგრევე ნერვიულდება. ჩვენს ენაზე ყეფას იწყებს - საკუთარზე

და ერთხელაც...

და ერთხელაც, მაშინ როცა არავინ მოელის, ის ბიჭი ჩაიდენს იმას, რასაც ვერავინ ვერასდროს წარმოიდგენდა. ერთხელაც, დაასრულებს ის სხვის სიცოცხლეს ისევე ჩუმად, როგორც მათ ჩააფურთხეს მას სულში. ერთხელაც, დადგება წამი, როდესაც იმდენად გულისამრევ რაღაცას

///ბილი...///

ამბობენ წყვილში ერთი აუცილებლად იტანჯება, მეორე კი, მოწყენილობისგან კვდებაო. ეგ მეორე მე ვარ, კლაიდი. ოცდაათ წელს გადაცილებული, ცოლით, ორი შვილით და კარგი სამსახურით. ყველაფერი მაქვს, რაც მინდა და თითქმის არაფერი

მომავლის იმედი

ადრე მითხრეს, როდესაც ძალინ გაწუხებს რაღაც წუხილი ფიზიკურ ტკივილს ემსგავსებაო. ხო, ახლა ამას ვგრძნობ. გული მტკივა, თითქოს გაჩერებული და ცარიელია, რაღაც უშლის ხელს და ძველებურად აღარ ფეთქავს,