ეს სიყვარულია?

გამარჯობა. მე ლედი ვარ 15 წლის. არასოდეს მიფიქრია მწერლობაზე და ესეც პირველი ნაწარმოებია ჩემს ცხოვრებაში. არ ვიცი რამ წამომიფრინა მაგრამ გადავწყვიტე რამე დამეწერა. არასოდეს არ მ_ნინა გაგვიანდება ადექი უკვე 9 სრულდება. _კიდევ 5 წუთიც მაცადე და

ბედნიერებამ მითხრა მეძებე!

არ ვიცი რა მინდა,რა გავაკეთო,ადამიანი რომელიც ამენი ხანია მიყვარს,მისი ერთი შეხედვა საკმარისია რომ მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიაროს,მისი თვალები საკმარისია იმისთვის რომ მთელ ტანში ზოოპარკი გამიჩნდეს და უბრალოდ მისი ღიმილი მაჯადოვებს.დღეს ამ ადამიანმა

•ერთი ჩახუტების ამბავი•

მიყვარდა.განა არ მიყვარდა, მაგრამ ცოცხალი თავით არ ვიმჩნევდი.ტირილი მინდოდა ხოლმე, ყვირილი...მაგრამ ხმას ვერასდროს ვიღებდი.ყოველთვის ჩემი სიამაყე მაბრკოლებდა.მასაც ვუყვარდი ალბათ,

უკანასკნელი წერილი ელისთვის...

მისი ბედნიერების საიდუმლო მხოლოდ რამდენიმე კათხა ლუდი იყო და ღიმილი, ღიმილი რომელსაც ის ყოველდღიურად ჩემგან ითხოვდა... ღიმილი, რომელიც არაფრად მიმაჩნდა მის დაკარგვამდე. გამომშვიდობება ელთან არ ნიშნავს დასასრულს...

Despair

სამყარო.მმმ.....სამყაროვ, ჰო სამყაროვ,-შენ გესაუბრები. ყველა ადამიანის გარემოს რომ ალამაზებ, ზოგიერთისას კი ამახინჯებ, ცდილობ ადამიანს ერთი მთლიანი ლამაზი გარემოცვა შესძინო, ან სულაც ის გარემოცვა გაუნადგურო, რომელიც ადამიანმა, პიროვნებამ თავისივე

ნუ მიეყრდნობი!

მუსიკის რიტმს აყოლილი ნაბიჯი, გაუგებარი განწყობა, ამღვრეული თვალები, უცხო სევდით დამძიმებული მხრები და სულის ფსკერზე დალექილი გაურკვევლობა... რა მჭირს? ვიცი რაც მჭირს... ვხვდები, ვხვდები და აღიარება არ მინდა, ვცდილობ გავექცე, თითქოს ასე თავს

წვიმიანი ლონდონი

გამომშრალ ბაგეებში მოქცეული მორიგი ღერი, მერყევი ალით მოალერსე ცეცხლის მოწითალო ენა, სიგარეტის წვერზე დანთებული არეული ფიქრები და ისევ უმიზეზო, ნაცრისფერი სევდა. ვუღრმავდები ქვეცნობიერს, ვცდილობ გავიგო რაზე მესაუბრება, მასაც მოუწყენია, ხმაურიანად

პატარავ შენ სიცოცხლის აზრი მომეცი....

პატარავ შენ სიცოცხლის აზრი დამიბრუნე,ჩემს იარებს თითქოს მალამო წაუსვი,ჩემი სიცოხლის აზრი გახდი შენ ჩემი ერთადერთი საფიქრალი ხარ პატარავ მიყვარხარ.შენ საოცრება ხარ

ერთხელ რომში

ისტორია ვითარდება რენესანსის დროინდელ რომში, იტალიაში. აბრეშუმისკაბიანი გოგონა ვიოლეტი, და ლამაზი, ქერათმიანი ბიჭი თეჰიონი.

"პეპლები თეთრ ხალათში"

როცა ფსიქიატრიულის ოთხ კედელში იკეტები, თეთრი ხალათი თანდათან კარგავს პირვანდელ სახეს. იწყებ რეალურად "გიჟისა" და "ნორმალურის" ერთმანეთისგან გარჩევას. მერე ხვდები, რომ საკუთარი სიყვარულიც აღარ გეტევა და პოულობ იმას, რასაც ერთ დღესაც თავს გააყოლებ.