ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 2

ვხედავ ტელეფონზე რეკავენ, ნომერს დავხედე და გამიკვირდა, ისინი არასოდეს მაძლევდნენ ნიასთან ურთიერთობის უფლებას. ბოლოს და ბოლოს ვუპასუხე, ახალი ამბავი მაცნობეს და დასაფლავებაზე დამპატიჟეს ვიგრძენი, რომ გული ამომგლიჯეს და ნაფლეთებად აქციეს, ჩემი ნია,

შოკოლადის ბრალია! (თავი 2)

-კარგი...მაშინ მითხარი რა გიყვარს? -ყველაზე მეტად? -ჰო ყველაზე მეტად -შოკოლადი-ვუთხარი მე და მის მწვანე თვალებს გავუსწორე მზერა -მართლა?-მკითხა მან -დიახ!-და მეტი დამაჯერებლობისთვის თავიც დავუქნიე

მინდა მიყვარდე 22 თავი

მალე დავასრულებ ჩემო კარგებო და დაგასვყველაფერმა კარგად ჩაიარა,ლილიანაც და ტყუპებიც თავს გადასარევად გრძნობდნენ.ბევრი ვიხალისეთ სამშობიაროში ჯერ ჩემს ჩაცმულობაზე მერე ერისთავი წაიქცა და სანამ არ გამოგვყარეს ჩვენით ვერ მივხვდით წამოსვლას.ვუყურებდი

საიდუმლო [15]

სამზარეულოში მართლაც დაუხვდნენ ნაცნობი სახეები, რომლებიც მდიდრულ სუფრას მისხდომოდნენ და გემრიელად მიირთმევდნენ საკვებს, რომელიც უგემრიელეს არომატს უშვებდა მთელ სახლში. – ოჰ, გაიღვიძა ვაჟბატონმა! – შეამჩნია დედამ და ბღვერით შეხედა შემოსასვლელ კარში

ნანატრი ბედნიერება (1)

გაიხსენა როგორ ჩაარტყა მამამისს ჭიქიის ნამტვრევი და თავი შეძულდა, ეს როგოორ გააკეთა, სასოწარკვეთილი იყო გოგონა, ცრემლებსაც ვერ იკავებდა მაგრამ უცებ რაღაცამ წამოუარა და მისი სახე მისსას აღარ გავდა, ერთ ადგილზე გააშტერა თვალი თითქოს რაღაცას ფიქრობსო,

I ____ You (თავი მეცამეტე)

(თავი მეცამეტე) /13/ 30 აგვისტო. დილა. თათია ტელეფნის წრიპინმა გააღვიძა.. უამრავი მესიჯი იყო მოსული დემეტრესგან. საწოლთან ახლოს პატარა ტუმბო იდგა , იმ ტუმბოზე ეძებდა ცალი ხელით ტელეფონს, გახსნა თუ არა მესიჯები თვალები გაუფართოვდა,

ვამპირის გრძნობები "თავი1"

ასობით წელი გადიოდა და ის უცველი რჩებოდა. მას არ შეეძლო ამაზე ფიქრი,არ შეეძლო გაეგო თუ რატომ ხდებოდა ეს,მაგრამ ფაქტია რომ ეს ხდებოდა. 1786 წელი. მშვიდი სავსე მთვარიანი ღამე,რომელიც შიშის მომგვრელად იყო გახვეული იმ შავ და ბნელ ღრუბლებში

After the love has GONE (პროლოგი)

ჩვენ არ ვირჩევთ ჩვენს ცხოვრებას... მასაც არ აურჩევია ეს გზა. ცხოვრებამ აიძულა, გადარჩენისთვის იბრძოდა. ვიცი, ვიცი,რომ ტკივა, ვიცი რომ ერთხელაც მობეზრდება ყველაფერი და დანებდება, ამის კი ყველაზე ემტად მეშინია. ალბათ ამიტომაც არ ვტოვებ მარტოს...

24 თვე (მესამე თავი)

-მაგდებ? მეუბნება მოღუშული სახით. ისტერიულად მეცინება მე. -სულ ნუ გაგიჟდები ახლა! რა გაგდებ, უბრალოდ დაურეკე და უთხარი, რომ მოგენატრა და მალე მიხვალ, ეგაა და ეგ. ისე მოგიგვარე არაფერს არ გეტყვის ზედმეტს. -კარგი, მემორჩილება და მზისოს ურეკავს.

მესაკუთრე ჩოფლიანი! [6]

–ნაკო?– უკნიდან ხმა მომესმა, რატომღაც არ მესმიამოვნა ამ იდილიის დარღვევა, გაბრაზებული ერთადგილას გავჩერდი და უკან მივიხედე, იაკობისთსი ხელი არ მომიშორებია, ისევ მასზე ვიყავი ჩაჭიდული.