მიყვარხარ სვანო

დგეს სკოლის პირველი დღეა ამიტომ როგორც ყველა მეც სიხარულიტ წამოვხტი სკოლაში წასასვლელადა და დედას არ დასჭირდა ჩემი ’’ოთაის აღება,, ფეხზე წაამოვხტი თუ არა მაშინვე აბაზანაში შევარდი იქიდან გამოსული როგორც ყოველთის დავიწყე პიქრი იმაზე თუ რას ჩავიცმევდი

როცა გაგიცანი...(1)

თეატრალური? არ მესმის როგორ, როდის მოასწრო?-გავიგე დედაჩემის განრისხებული ყვირილი. -თმას ღერა-ღერა დავაცლი. ლუკა, მოეთრიე აქ.-მამაჩემის მკაცრ გამოხედვას ოთახის ჩაკეტილი კარის მიღმაც ვგრძნობდი.   უცებ ბრახუნი. ისევ შიში და დეპრესიული აზრები. მათთვის

უფროსის ვაჟი! [2]

დილით ტელეფონის ხმა აღვიძებს, ხელის ფათურით ეძებს ტელეფონს, მალევე აგნებს ბალიშის ქვეშ და თვალების გახელის გარეშე პასუხობს.–გისმენთ– ისეთი ხმა აქვს თითქოს დიდი ხანია გაციებულია და ყელი საშინლად ტკივა.–მილა შენ ხარ?–ჰა?– უცებ წამოვარდა

შორს (სრულად)

-არა არაფერი არარის კარგად. მტკივა აი აქ მტკივა (მითხრა და გულზე ხელი დაიდო) შენ არ იცი რა გრძნობაა საყვარელი ადამიანის დაკარგვა. -დამიჯერე ძალიან კარგად ვიცი.(მე) ძალიან ცუდი რამ გადამხდა მეც მაგრამ დღეს ვიღიმი, იმიტომ რომ ცხოვრება თამაშია, სადაც

უნდა წავიდე 10-11-12

საშინელი დღეების მნიშვნელობას ცხოვრების ამ ეტაპზე ჩავწვდი, დაპროგრამებული ვაკეთებდი ყველაფერს და საერთოდ არ მქონდა გაცნობიერებული ის ფაქტი, რომ დედა აღარ იყო... ყველაზე მეტად მტკიოდა ის, რომ მან არ იცოდა თუ როგორ მიყვარდა ყველაფრის მიუხედავად და არც

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა.... (3)

მე გაუბედავად შევბრუნდი მისკენ. ხელები ძირს ქონდა ჩამოყრილი, თავი მარცხენა მხარეს გადაეწია და რაღაცნაირი სევდით და მოლოდინით სავსე თვალებით მიყურებდა.. რამდენიმე წამი ვუყურე. ადგილიდან არ იძვროდა, ბოლოს კი ინსტინქტის მონა გავხდი

მხოლოდ მთებშია ბედნიერება -5-

ნელ-ნელა გავახილე თვალი და შევხედე საათს, უკვე 12 საათი იყო. პირველად დამეძინა ამ დრობამდე. ავდექი მოვიცვი ხალათი, ფარდა გავაფარე რომ მზის სხივები შემოსულიყვნენ ოთახში და ვხედავ წებოვან ფურცელს მინაზე წითელ გულს, რომელზეც წერია:

მე და შენ ამ დედამიწაზე ტკივილით(სრულად)

-მოვალ მარიკო მოვალ.გაუთიშა,მაგრამ ვერ მოისვენა გული საშინლად აწუხებდა ასე მაშინ ემართებოდა რამე ცუდი თუ ხდებოდა,ეშინოდა ვერაფრით ვერ დაიძინა და ისევ სანდროს დაურეკა-სან მოდი რა ჩემთან-მოვდივარ.გაუთიშა და ხუთ წუთში მანქანის ხმაც გაისმა

ბედის ირონია (სრულად)

-მიყვარხარ,მარიტა-მანქანიდან გადმოსვლისას ჩასჩურჩულა გიორგიმ,შეეძლო,ხმამაღლა ეთქვა,რადგან არავინ იყო მათ გარშემო,მაგრამ მაინც ჩუმად უთხრა,არ უნდოდა,რომ მარიტას გარდა ვინმეს მოესმინა ეს სიტვები..ის ხეზეც..

ჩემი სევდიანი ისტორია (სრულად)

მივუყვები ნისლიან ქუჩებს და მიკვირს რამ გააჩინა ამ დროს ეს ნისლი, თებერვლის 10-ში,შუა ზამთარში.სიცივით მობუზულან ხეები,ქუჩები, ლამპიონები, ქალები და ბავშვები. ავტობუსში ავდივარ და ვიკავებ ადგილს. მინას მიყრდნობილი და ყურსასმენებში